Τα τελευταία δύο χρόνια όλοι είμαστε μάρτυρες των μεγάλων αλλαγών που συντελούνται παγκοσμίως σε κοινωνικοπολιτικό και, κυρίως, σε οικονομικό επίπεδο. Περπατώντας στους δρόμους της Αθήνας, μπαίνοντας στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, οπουδήποτε.. αντικρύζει κανείς πρόσωπα μελαγχολικα, βουβά τις περισσότερες φορές, με μία απόγνωση στο βλέμμα.Και αμέσως τίθενται τα εξής ερωτήματα : Φταίει η οικονομική κρίση για όλα αυτά; Μέχρι πριν από δύο χρόνια δηλαδή όλοι ήταν χαρούμενοι κι ευτυχισμένοι; Μήπως όλα ήταν μία αυταπάτη; Μήπως τελικά όλοι είμαστε θύματα της καταστροφολογίας που σκόπιμα προωθούν τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης; Και εν τέλει, πού επιτέλους βρίσκεται η αλήθεια;
Δεν ξέρω αν ποτέ θα δοθούν απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα και σίγουρα κανείς από εμάς δεν είναι σε θέση να απαντήσει με βεβαιότητα. Από την πλευρά μου, ωστόσο, το μόνο που έχω να πω είναι ότι λόγω επαγγέλματος συναναστρέφομαι καθημερινά με δεκάδες παιδιά που βρίσκονται στην εφηβεία. Και αυτά τα παιδιά έχουν ανησυχίες. Βιώνουν το άγχος και την ανασφάλεια των "μεγάλων". Σκέφτονται αν πρέπει να σπουδάσουν. Να μείνουν στην Ελλάδα που, όπως εύκολα λένε κάποιοι, τρώει τα παιδιά της, ή να μεταναστεύσουν, όπως κάποτε έκαναν οι παππούδες τους; Ποιος θα τους δώσει απαντήσεις, όταν βλέπουν την κατάρρευση του συστήματος στη χώρα τους και την απαξίωση του πολιτικού κόσμου; Κανένας δεν μπορεί. Όμως δεν πρέπει να χάσουν την ελπίδα τους για ένα καλύτερο αύριο. Γιατί τότε η κατάσταση θα είναι πράγματι μη αναστρέψιμη...
Δεν ξέρω αν ποτέ θα δοθούν απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα και σίγουρα κανείς από εμάς δεν είναι σε θέση να απαντήσει με βεβαιότητα. Από την πλευρά μου, ωστόσο, το μόνο που έχω να πω είναι ότι λόγω επαγγέλματος συναναστρέφομαι καθημερινά με δεκάδες παιδιά που βρίσκονται στην εφηβεία. Και αυτά τα παιδιά έχουν ανησυχίες. Βιώνουν το άγχος και την ανασφάλεια των "μεγάλων". Σκέφτονται αν πρέπει να σπουδάσουν. Να μείνουν στην Ελλάδα που, όπως εύκολα λένε κάποιοι, τρώει τα παιδιά της, ή να μεταναστεύσουν, όπως κάποτε έκαναν οι παππούδες τους; Ποιος θα τους δώσει απαντήσεις, όταν βλέπουν την κατάρρευση του συστήματος στη χώρα τους και την απαξίωση του πολιτικού κόσμου; Κανένας δεν μπορεί. Όμως δεν πρέπει να χάσουν την ελπίδα τους για ένα καλύτερο αύριο. Γιατί τότε η κατάσταση θα είναι πράγματι μη αναστρέψιμη...
Σόνια Σιούτη, Φιλόλογος
Σχόλια
Απαξίωση-αυθόρμητη ή καθοδηγούμενη δεν έχει σημασία-της πολιτικής, φτώχεια, κοινωνικές αναταραχές, πόλεμοι, ακρίβεια, κερδοσκοπία, καιροσκοπία, απογοήτευση των νέων οι οποίοι είναι κιόλας έτοιμοι να τα παρατήσουν διότι νιώθουν ότι οι αγώνες τους είναι εκ προοιμίου μάταιοι, μίσος μεταξύ των ανθρώπων είναι μερικές μόνο από τις συνέπειες του φαινομένου αυτού που έχει ξεκινήσει εδώ και κάποια χρόνια λόγω συμφερόντων ορισμένων μεγαλοεπιχειρηματιών...
Για να αλλάξουν τα πράγματα χρειάζονται να γίνουν πολλές και ριζικές αλλαγές. Αυτές θα πρέπει να συνοψισθούν σε μία: ΑΛΛΑΓΗ ΝΟΟΟΤΡΟΠΙΑΣ. Θα πρέπει να πάρουν πρωτοβουλίες νέοι άνθρωποι, αύθαρτοι, με φρέσκιες ιδέες. Να παραμερισθούν όσοι έχουν ως ιδανικό το "ἀμύνεσθαι περὶ πάρτης". Θα πρέπει να συμβάλλουν σε αυτό και οι πνευματικοί άνθρωποι οι οποίοι οφείλουν προβληματίζονται έμπρακτα για τις εξελίξεις στην κοινωνία μας παίρνοντας πρωτοβουλίες και να μην απομωνόνονται στην γυάλινη σφαίρα των θεωρητικών τους αναζητήσεων... Θα πρέπει να γίνει μια καινούργια αρχή και μια γενναία μάχη κόντρα σε καθεστώτα συμφέροντα και νοοτροπίες που ταλανίζουν την ανθρωπότητα.
Ίσως όλα αυτά ακούγονται ουτοπιστικά, ιδεαλιστικά και ανέφικτα. Εντούτοις γιατί να μην αγωνιστούμε και η γενιά από 18 χρονών μέχρι 40, αλλά και οι πνευματικοί άνθρωποι που έχουν και γνώσεις και την εμπειρία της ζωής; Γιατί να μην συνδυαστούν αρμονικά η αφθαρσία και ο ενθουσιασμός των νέων με την εμπειρία και τις γνώσεις των διανοουμένων, ώστε να πραγματοποιηθούν ριζικές αλλαγές; Γιατί να μην αγωνιστούμε πρώτα; Γιατί να μην ελπίζουμε; Όπως λέει,εξάλλου, κι ένα τραγούδι "όμως με τίποτα δεν μπορείς να μου στερήσεις τ' όνειρο". Γιατί να μην προσπαθήσουμε όσο μπορούμε προκειμένου το όνειρο για ένα καλύτερο μέλλον να γίνει πραγματικότητα...