Και εκεί που περπατάω ανέμελη -όσο μπορεί να είναι κάποιος σήμερα- στο δρόμο σε είδα. Όχι μόνο εσένα, αλλά και τόσους άλλους σαν εσένα! Και αναφέρομαι στους ανθρώπους που δεν έχουν κάπου να μείνουν και περιφέρονται δεξιά και αριστερά, κοιμούνται στα πεζοδρόμια, φτιάχνουν «σπίτια» από χαρτόκουτα και πλαστικά, τρώνε από τα σκουπίδια και περιμένουν κάποιον να τους δώσει κάτι, έστω μικρό για να μπορέσουν να επιβιώσουν.
Έλληνες, αλλοδαποί, άντρες και γυναίκες, οικονομικά κατεστραμμένοι στο περιθώριο της ζωής, απολυμένοι λίγο πριν από τη συνταξιοδότηση, χρήστες ναρκωτικών, άνθρωποι που κάποτε ήταν της διπλανής πόρτας και που ζούσαν μια κανονική ζωή. Ίσως βρίσκονταν δίπλα μας, περπατούσαν και έκαναν ακριβώς τις ίδιες σκέψεις που κάνουμε εμείς, είχαν παρόμοια προβλήματα με εμάς. Μάλλον όμως τα προβλήματά τους, τους καπέλωσαν τόσο που τώρα να έχουν βρεθεί στη θέση αυτή.
Ακούω συχνά και στο δρόμο και στις ειδήσεις να λένε άνθρωποι της ηλικίας των 50 ετών -και όχι μόνο-:«δεν με προσλαμβάνει κανείς τώρα, επειδή είμαι 50 ετών» και συνεχίζει λέγοντας «τι φταίω εγώ που με έδιωξαν από τη δουλειά μου τώρα στα πενήντα μου χρόνια;»
Την Αθήνα μπορείς να τη δεις με μια άλλη ματιά σε όποια γωνιά της και αν κοιτάξεις. Όπως και τους ανθρώπους που ζουν σε αυτήν. Η κοινωνική ανισότητα όσο πάει και μεγαλώνει με ανυπολόγιστες συνέπειες. Και σίγουρα δεν θα αργήσει η στιγμή που στο κάτω δρόμο, από ένα πρωτοχρονιάτικο πάρτυ στο Κολωνάκι, «αόρατοι» άνθρωποι, αόρατοι για όλους εμάς που περπατάμε δίπλα τους, αόρατοι για το κράτος, θα ληστεύουν για ένα κομμάτι ψωμί. Ίσως για να κάνουν την παρουσία τους πιο αισθητή…
Έλληνες, αλλοδαποί, άντρες και γυναίκες, οικονομικά κατεστραμμένοι στο περιθώριο της ζωής, απολυμένοι λίγο πριν από τη συνταξιοδότηση, χρήστες ναρκωτικών, άνθρωποι που κάποτε ήταν της διπλανής πόρτας και που ζούσαν μια κανονική ζωή. Ίσως βρίσκονταν δίπλα μας, περπατούσαν και έκαναν ακριβώς τις ίδιες σκέψεις που κάνουμε εμείς, είχαν παρόμοια προβλήματα με εμάς. Μάλλον όμως τα προβλήματά τους, τους καπέλωσαν τόσο που τώρα να έχουν βρεθεί στη θέση αυτή.
Ακούω συχνά και στο δρόμο και στις ειδήσεις να λένε άνθρωποι της ηλικίας των 50 ετών -και όχι μόνο-:«δεν με προσλαμβάνει κανείς τώρα, επειδή είμαι 50 ετών» και συνεχίζει λέγοντας «τι φταίω εγώ που με έδιωξαν από τη δουλειά μου τώρα στα πενήντα μου χρόνια;»
Την Αθήνα μπορείς να τη δεις με μια άλλη ματιά σε όποια γωνιά της και αν κοιτάξεις. Όπως και τους ανθρώπους που ζουν σε αυτήν. Η κοινωνική ανισότητα όσο πάει και μεγαλώνει με ανυπολόγιστες συνέπειες. Και σίγουρα δεν θα αργήσει η στιγμή που στο κάτω δρόμο, από ένα πρωτοχρονιάτικο πάρτυ στο Κολωνάκι, «αόρατοι» άνθρωποι, αόρατοι για όλους εμάς που περπατάμε δίπλα τους, αόρατοι για το κράτος, θα ληστεύουν για ένα κομμάτι ψωμί. Ίσως για να κάνουν την παρουσία τους πιο αισθητή…
Σχόλια
Η κοινωνική αδικία εμφανίζεται ως δια μαγείας όταν χτυπάει την πόρτα του καθενός μας... Τότε ανακαλύπτουμε ότι ο κόσμος που ζούμε μόνο αγγελικά πλασμένος δεν είναι, επειδή μέχρι τότε ενστερνιζόμασταν το ρητό "εἱς οἰωνός ἄριστος ἀμύνεσθαι περὶ πάρτης"...
Προβάλλει με ρεαλισμό την κατάσταση στην Ελλάδα σήμερα...Κοινωνική ανισότητα, αδικία αλλά και κρατική αδιαφορία...
Όλα αυτά συνθέτουν μια εκρηκτική κατάσταση που θυμίζει τη Γαλλία το 1789 ή τη Ρωσία το 1917...
Το μόνο που μένει είναι η σπίθα...