Τι κρίση είναι και αυτή που ζούμε! Και δεν μιλάω για την οικονομική κρίση, αλλά για την κρίση που περνάνε οι διαπροσωπικές μας σχέσεις. Σχέσεις ανύπαρκτες, αστήρικτες, ανασφαλείς. Αναρωτιέμαι πού πήγαν όλοι οι ήρωες των παιδικών μου χρόνων; Να μας βγάλουν από τη μιζέρια και να μας κάνουν να ζήσουμε το δικό μας παραμύθι!
Αλλά τι λέω τώρα… Εδώ πάμε σε ένα μαγαζί να διαλέξουμε ρούχα και καταλήγουμε εκεί για δύο ώρες, πόσο μάλλον για να διαλέξουμε το δικό μας ήρωα. Και σε αυτό το γεγονός θα πρόσθετα και τα είδη των αντρών που κυκλοφορούν στις μέρες μας. Από πού να ξεκινήσω και πού να τελειώσω. Από τον «trendy», τον «αθληταρά», τον «πολιτικοποιημένο», το «σκυλά», τον «κλαμπόβιο», το «μαμάκια», το «φουστάκια», το «φούστη , το «ματσό» και τόσους άλλους που αν συνεχίσω δεν πρόκειται να τελειώσω εις τον αιώνα τον άπαντα. Αφήστε που ήδη απογοητευόμαστε με αυτά τα είδη πόσο μάλλον αν σκεφτούμε και άλλα. Τότε είναι που δεν θα μας έσωζαν ούτε τα αντικαταθλιπτικά!
Και από την άλλη σκέφτομαι και τα κλασικά ζευγαράκια, που φαίνονται ιδανικά, μένουν μαζί, βγαίνουν μόνο μαζί, κοιμούνται, τρώνε, πάνε για τρέξιμο ακόμα και για ψώνια μαζί. Έλεος βρε παιδιά ακόμα και εκεί που ο βασιλιάς πάει μόνος του πάτε μαζί;
Στους απλούς παρατηρητές οι σχέσεις αυτές αποτελούν πρότυπο. Πόσες φορές έχω ακούσει τις φίλες μου να λένε: «Κοίτα, τι αγαπημένοι που είναι! Τυχερή αυτή η κοπέλα που έχει έναν τέτοιον άντρα. Μακάρι και σε εμάς να τύχαινε ένας τέτοιος!» Και όμως αν παρατηρούσαμε προσεκτικότερα αυτά τα ζευγαράκια, θα βλέπαμε ότι τα ματάκια τους, «παίζουνε» δεξιά και αριστερά.
Το παραδέχομαι πάντως εγώ έχω κόλλημα με τους ήρωες! Ίσως ζω σε άλλη εποχή και όχι στη τωρινή. Ίσως είναι σαν τα λαχεία που λένε ότι σου τυχαίνουν μια φορά στη ζωή και σου την αλλάζουν όλη ή ίσως σαν τα διαμάντια, πολύτιμοι όταν βρεθούν. Δεν ξέρω αν τα πράγματα έγιναν τόσο περίπλοκα ή αν οι άνθρωποι έγιναν παράξενοι. Αν οι ήρωες έγιναν γουρούνια και όσα λένε είναι δράκοι. Θέλω όμως να πιστεύω πως ήρωες υπάρχουν, έστω και αν είναι λιγοστοί γιατί τα παραμύθια ζουν ακόμη μέσα μας.
Σχόλια
Το θέμα που θίχτηκε έχει κ άλλες παραμέτρους.
Η βασικότερη είναι ότι στις περισσότερες σχέσεις επικρατεί ο εγωισμός. Κάθε ένδειξη υποχώρησης θεωρείται αδυναμία. Έχουμε μάθει με έναν συγκεκριμένο τρόπο και αρνούμαστε να επικοινωνήσουμε με τον άλλο, να τον ακούσουμε τον άλλο και να συζητήσουμε μαζί του. Ξεκινάμε εξ αρχής με την πεποίθηση ότι ο άλλος έχει άδικο και ότι θα "περάσει το δικό μας". Δεν καταλαβαίνουμε ότι έτσι δηλητηριάζουμε την σχέση μας. Δεν είναι τυχαίο ότι τα διαζύγια έχουν αυξηθεί τώρα τελευταία με γεωμετρική πρόοδο! Δυστυχώς είμαστε και 1 γενιά κακομαθημένων ανθρώπων η οποία θεωρεί ότι έχει -ως άλλος Πάπας- το αλάθητο... Και δυστυχέστατα αυτό δεν ισχύει μόνο στις σχέσεις μεταξύ των 2 φύλων αλλά και στις φιλικές σχέσεις. Τουλάχιστον ο ένας από τους 2 είτε στην φιλία είτε στην σχέση επιθυμεί να αναλάβει τον ρόλο του ηγέτη και να "καπελώσει" τον άλλο, να "υπερισχύσει" έναντι του άλλου. Κατέληξαν οι διαπροσωπικές σχέσεις σε σχέσεις ανταγωνισμού...
Η ουσία δεν είναι να υπάρχουν ήρωες και ηρωίδες του παραμυθιού, αλλά ειλικρίνεια και ξεκάθαρη στάση του ενός απέναντι στον άλλο προκειμένου 1 σχέση να είναι "παραμυθένια".
Όχι τίποτε άλλο, επειδή δεν έχει νόημα να είναι κανείς "ήρωας" για να μπορεί να αντέχει τον άλλο και να συνυπάρχει αρμονικά μαζί του...