Μνημόνιο,Αντιμνημόνιο,Ευρώ,Δραχμή

Ζούμε σε μια ιδιαίτερα δύσκολη εποχή για την Ελλάδα. Μια εποχή που η χώρα  βρίσκεται μεταξύ του καλού και του κακού. Μεταξύ δραχμής και ευρώ. Και το κρίσιμο ερώτημα που ταλανίζει την ελληνική πολιτική σκηνή αλλά και την κοινωνία γενικότερα είναι το αν η δραχμή είναι το καλό και το ευρώ το κακό ή το αντίστροφο.

Το θέμα όμως είναι ακόμα πιο σύνθετο καθώς τα δυο νομίσματα εντάσσονται σε ένα ευρύτερο οικονομικό πρόγραμμα. Το ένα είναι αυτό του μνημονίου που στηρίζει το ευρώ και το άλλο είναι το αντιμνημονιακό πρόγραμμα που όπως φαίνεται ευνοεί περισσότερο το εθνικό νόμισμα της δραχμής.

Τα οικονομικά επιτελεία προβληματίζονται ενώ και οι πολίτες απορούν ως προς το πιο απ’τα δυο συμφέρει περισσότερο τη χώρα. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή για να καταλάβουμε τι σημαίνει ευρώ και τι δραχμή.

Η Ελλάδα μπήκε στην ΟΝΕ και εντάχθηκε στη νομισματική πολιτική της Ε.Ε αποκτώντας το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα. Όταν το 2010 η ελληνική κυβέρνηση του Γ.Α.Παπανδρέου κάλεσε το μηχανισμό στήριξης η όλη οικονομική συμφωνία για τη σύναψη δανείου και τη διάσωση της ελληνικής οικονομίας  εντάχθηκε στο περίφημο μνημόνιο που ανέφερε τους όρους υπό τους οποίους το ΔΝΤ θα δάνειζε στην Ελλάδα για να κρατηθεί η οικονομία της ζωντανή και να μην πτωχεύσει. Ο όλος στόχος αφορούσε και το μέλλον της χώρας στο ευρώ αφού το μνημόνιο θα εφαρμοζόταν για να αποφευχθεί η έξοδος της χώρας από το ευρώ και την ΟΝΕ.

Όμως, τι σημαίνει πτώχευση; Είναι όντως τόσο επικίνδυνη;

Λοιπόν, σε περίπτωση πτώχευσης η Ελλάδα φυσικά θα βγει από το ευρώ και θα γυρίσει στη δραχμή, το εθνικό νόμισμα. Τι γίνεται εδώ; Παύση πληρωμών σε πρώτη φάση καθώς η χώρα θα αδυνατεί να ανταποκριθεί στις οικονομικές απαιτήσεις των πολιτών. Προκειμένου να ξαναβγεί στις αγορές θα πρέπει να κάνει πολλές εξαγωγές και λίγες έως καθόλου εισαγωγές. Όμως τι παράγει η Ελλάδα; Πολύ λίγα πράγματα. Και τι εισάγει; Σχεδόν τα πάντα. Και το θέμα, λοιπόν, είναι τι γίνεται σε αυτή την περίπτωση; Η Ελλάδα θα αναγκάζεται να εισάγει. Όμως η δραχμή θα είναι τόσο υποβαθμισμένη που θα πρέπει να μετατραπεί σε ξένο συνάλλαγμα για να γίνουν οι εισαγωγές και λόγω αυτής της υποβάθμισης πιθανόν να δούμε φαινόμενα κατοχής με το ψωμί να κοστίζει 1 εκατομμύριο δραχμές. Αντιθέτως αν η Ελλάδα είχε παραγωγή, ή αν ενίσχυε την παραγωγή της και κυρίως τον πρωτογενή τομέα οι εισαγωγές δε θα ήταν αναγκαίες σε μεγάλο βαθμό και η χώρα θα περνούσε τη νόσο της οικονομικής κρίσης πολύ πιο ελαφρά.

Πάμε τώρα στην πλευρά του μνημονίου. Το μνημόνιο που αποσκοπεί στο να σώσει την ευρωπαϊκή οικονομία και το μέλλον της χώρας μας στο ευρώ περιλαμβάνει τους στόχους της οικονομίας που θα πρέπει να πληρεί η χώρα για να μπορέσει να πάρει και την επόμενη δόση από το ΔΝΤ. Φυσικά η κυβέρνηση παίρνει μέτρα προκειμένου να πετύχει τους στόχους αυτούς. Σε περίπτωση που πληρωθούν οι στόχοι ο μηχανισμός στήριξης εκταμιεύει την επόμενη δόση και η οικονομία συνεχίζει να ζει… με μηχάνημα όμως. Αποτέλεσμα του μνημονίου είναι οι περικοπές , οι βάρβαρες περικοπές για να ακριβολογούμε, σε μισθωτούς και συνταξιούχους. Η κυβέρνηση δε μπορεί να πιάσει τα μεγάλα εισοδήματα που φοροδιαφεύγουν σε Ελβετία και Ηνωμένο Βασίλειο και προκειμένου να μπορέσει να ανταποκριθεί στο μνημόνιο και τους όρους του, «ξεσπά» σε όσους δεν μπορούν να φοροδιαφύγουν. Αυτοί είναι οι απλοί μισθωτοί και συνταξιούχοι. Σε περίπτωση που η εκάστοτε ελληνική κυβέρνηση δεν τολμήσει να τα βάλει με τα μεγάλα συμφέροντα και τους μεγαλοοφειλέτες τότε οι μικρομεσαίοι θα είναι τα εύκολα θύματα και η κοινωνία θα αποκτήσει δυο τάξεις: τους πολύ φτωχούς και τους πολύ πλούσιους.

Ουσιαστικά, λοιπόν, οι δρόμοι δεν είναι δυο. Δεν είναι μόνο το μνημόνιο και το αντιμνημόνιο αλλά και ο τρόπος που θα χειριστεί η ελληνική κυβέρνηση τις καταστάσεις. Δηλαδή μια αντιμνημονιακή πολιτική που θα συνοδεύεται από ενίσχυση της παραγωγής και των εξαγωγών θα είναι ευνοϊκή για τη χώρα. Από την άλλη μια μνημονιακή πολιτική που θα διακρίνεται από την ίση κατανομή του βάρους σε πολίτες ανάλογα με την οικονομική τους δυνατότητα πάλι θα είναι ευνοϊκή για τη χώρα. Το πρόβλημα είναι πως η μνημονιακή πολιτική που εφαρμόζεται δεν ανταποκρίνεται στο μοντέλο κοινωνικής ισότητας αλλά στο μοντέλο των σπασμωδικών κινήσεων ενώ η αντιμνημονιακή πολιτική που αντιπροτάσουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης είναι απλοϊκή χωρίς να στηρίζεται σε θέληση για ενίσχυση της παραγωγής και των εξαγωγών.

Δε θα πω αν το μνημόνιο είναι καλό ή κακό. Ούτε αν η αντιμνημονιακή πολιτική θα μας ωφελήσει ή όχι. Όλα είναι καλά και ωφέλημα αρκεί να ακολουθηθούν οι σωστές πολιτικές με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον αλλά και την κοινωνική δικαιοσύνη και φυσικά με σεβασμό στην εθνική κυριαρχία.