της Ηλιάννας Δανέζη*
-Α(ντριάνα) θα τα ακούσεις τα καντήλια σου βραδιάτικο.. Τι σου είπα; Πρώτα να φορτώσω τις βαλίτσες και μετά να τους βάζεις μέσα.
Το μόνο που μας έλειπε, σκέφτηκα, είναι ο διαπληκτισμός του ταλαίπωρου οδηγού ΚΤΕΛ με τη φουκαριάρα τη γυναίκα του. Ανάμεσα στους κουρασμένους συνεπιβάτες, τις πρόχειρα στοιβαγμένες βαλίτσες, τη γλυκιά αναμονή της αναχώρησης και τον δροσερό νησιώτικο αέρα, ξεπροβάλλει Εκείνη. Στριμώχνει, στριμώχνεται, σπρώχνει και σπρώχνεται. Αφοπλιστικά επιβλητική. Α(ντριάνα), 11 ετών, μαθήτρια Δημοτικού, βοηθά τον πατέρα της, εκτελώντας χρέη εισπράκτορα. Ζει σε νησί της άγονης γραμμής και εργάζεται τις γόνιμες, εισπρακτικά, μέρες του. Παραδίδει, χωρίς να το ξέρει, μαθήματα επιβίωσης και αξιοπρέπειας.
-3 ευρώ, παρακαλώ, μου γνέφει κοιτώντας με κατάματα και αποφασιστικά. Διακρίνει την αμηχανία μου και επαναλαμβάνει την ίδια φράση πιο επιτακτικά και κοφτά.
- Πώς σε λένε; Τι τάξη θα πας;
-Α(ντριάνα), 11 είμαι, Α' Γυμνασίου θα πάω, 3 ευρώ, έλα!
Ψαχουλεύω τα ψιλά, την κοιτώ σαστισμένη και εκείνη με ένα μειλίχιο χαμόγελο τα αρπάζει και γυρνάει την πλάτη στρεφόμενη στους επόμενες πελάτες της. Το ΚΤΕΛ ανάβει τα φώτα του, η μηχανή ξεκινά και μαζί του περνούν φευγαλέα οι παιδικές αναμνήσεις των δικών μου 11 χρόνων, των δικών μου ανέμελων παιδικών στιγμών όταν οι μόνοι μαθηματικοί υπολογισμοί που έκανα ήταν εκείνοι των θαλασσινών μπάνιων που απόλαυσα και των δροσερών παγωτών που καταβρόχθισα λαίμαργα. Εκείνη, με τη σειρά της, υπολόγιζε με εξαιρετική ταχύτητα και ακρίβεια τα ρέστα που έπρεπε να δώσει και τα «κεφάλια» που της απέμεναν για να ολοκληρώσει τη δουλειά της.
Μένω να συλλογίζομαι τους ετερόκλητους καλοκαιρινούς μαθηματικούς μας υπολογισμούς ανάμεσα στο αγκομαχητό της μηχανής, τη γλυκιά δυσφορία που προκαλεί ο συνωστισμός και το άρωμα του νυχτολούλουδου που εισβάλει απ' τα ανοιχτά παράθυρα. Χάνομαι σε σκέψεις, αναγωγές, προσθαφαιρέσεις, ρέστα, γεύσεις παγωτού, θαλασσινής αλμύρας και στο κρυφτό της παιδικής ανεμελιάς πίσω από την ευθύνη και την πρόωρη ενηλικίωση που φέρνει μαζί του ο νυχτερινός κάματος.
Τα σχολεία θα ανοίξουν και το εργαζόμενο κορίτσι, δυσανάλογα μεγαλύτερο, απ' ό,τι δείχνει μέσα στα παιδικά του ρούχα, θα ξεφορτωθεί τα μπλοκάκια και τα ρέστα και θα τρέξει παρέα με τις φίλες της στο σχολικό προαύλιο και τα θρανία. Χωρίς να το ξέρει, χωρίς καν να το υποπτεύεται, έχει ήδη καλύψει ένα από τα δυσκολότερα κεφάλαια του πιο απαιτητικού μαθήματος...
Την ευχαριστώ γι' αυτό το «Σκέφτομαι και γράφω», που μου χάρισε τόσο απλόχερα!
*Η Ηλιάννα Δανέζη είναι δημοσιογράφος.
πηγή: http://www.protagon.gr
Σχόλια