Έπεα πτερόεντα
Η κόντρα προφορικού και γραπτού λόγου είναι παλιά
και εξαρχής αμφιλεγόμενη. Στην αγορά κυκλοφορεί κατά κανόνα υπερτιμημένη η
γραφή, υποτιμημένη η προφορά. Η ανισοτιμία αυτή παραπέμπει στο πασίγνωστο
λατινικό ρητό: verba volant, scripta manent· όπου υπογραμμίζεται η μακρόβια
σταθερότητα του γραπτού λόγου σε σύγκριση προς τη φευγαλέα αστάθεια του
προφορικού λόγου. Γιατί τώρα το να πετάς είναι χειρότερο από το να στέκεσαι,
παραμένει μάλλον εκκρεμές ερώτημα.
Υπήρξαν βεβαιώσεις και αντίστροφες διατιμήσεις οι οποίες
επέμειναν: στην προτεραιότητα και στην ποσοτική τουλάχιστον υπεροχή του
προφορικού λόγου· στην επικοινωνιακή του αμεσότητα· στον ανυπόκριτο κατά κανόνα
και αντιεξουσιαστικό του χαρακτήρα. Αρετές που αντιβάλλονται προς τον
δευτερογενή ρόλο της γραφής, προς την εσκεμμένη υπόκρισή της, προς την
εργαλειακή της χρήση και κατάχρηση από τους φορείς της θρησκευτικής, πολιτικής
και πολιτισμικής εξουσίας. Στη μέση εξάλλου των δύο άκρων εφευρέθηκε, όπως
πάντα, και η οδός της καμήλας, αποφεύγοντας την αξιολόγηση και προκρίνοντας την
ουδέτερη περιγραφή. Έτσι ο προφορικός λόγος ορίστηκε ως κατεξοχήν εξωστρεφής, η
γραφή ως εσωστρεφής· συλλογικός ο πρώτος, εξατομικευμένη η δεύτερη· αναφορικός
ο ένας, αυτοαναφορική η άλλη και πάει λέγοντας.
Στις μέρες μας πάντως (μοντέρνες ως προχτές και τώρα
μεταμοντέρνες) η γραφολογία βρίσκεται στις μεγάλες δόξες της και συχνά
εφαρμόζεται ως γραφομανία. Αφότου μάλιστα εκτιμήθηκε ως μάταιη δοκιμή και
δοκιμασία κάθε αναζήτηση αναφορικού νοήματος στον ανθρώπινο λόγο, η γραφή
αυτονομήθηκε και μυθοποιήθηκε ως καταφύγιο της υποχρεωτικής μας πλέον
«ανοησίας»· ένα είδος φυλακής λοιπόν, που φιλοξενεί σκιές και είδωλα της
εκφραστικής μας αγωνίας. Το παράδοξο είναι ότι η γραμμένη αυτή αγωνία συχνά
προβάλλεται με προκλητική αυταρέσκεια. Τούτο ισχύει προπάντων στη μεταμοντέρνα
θεωρία της λογοτεχνίας και της τέχνης, με προβολές όμως και στον γραπτό λόγο
των επιστημών του ανθρώπου. Μακρύς πρόλογος για να ανοίξω επιτέλους τα χαρτιά
μου, θυμίζοντας την ωφέλιμη συμφιλίωση προφοράς και γραφής στα ομηρικά έπη, που
χρόνια τώρα βρίσκονται στο επίκεντρο της μεταφραστικής και ερμηνευτικής δοκιμής
μου. Το θέμα είναι ασφαλώς μεγάλο (άλλο ένα μεγάθεμα των ομηρικών επών!), και
εδώ μόνον η ιχνογράφησή του επιτρέπεται.
Θεωρείται πλέον δεδομένο και αναμφισβήτητο ότι τόσο η Ιλιάδα όσο και η Οδύσσεια στηρίχθηκαν σε μακρά προηγούμενη
προφορική παράδοση· στην οποία οφείλουν όχι μόνον τον μύθο τους (διαμορφωμένο
ήδη και δεσμευτικό ως προς τα βασικά δρώμενά του και τους πρωτεύοντες δρώντες
του), αλλά και το πυκνό δίχτυ της αφηγηματικής τους σκευής: μεγαθέματα, θέματα,
τυπικές σκηνές, μοτίβα και εκφραστικούς λογοτύπους. Σ' αυτήν ακριβώς την
κρίσιμη καμπή της αρχαϊκής επικής ποίησης φαίνεται πως μπήκε στη μέση η γραφή,
η οποία, δίχως να καταργήσει, αναμόρφωσε την προηγούμενη προφορική παράδοση σε
νοήματα, φόρμες και ιδεολογία. Παρά ταύτα και τα δύο ομηρικά έπη συντήρησαν τον
ρυθμό και την ανάσα της προφοράς, σκοπεύοντας στην ακρόασή τους
συλλογική μάλιστα, όχι ατομική.
Η ακροαματική εξάλλου πρόσληψη της ποίησης (και όχι μόνον)
θεωρήθηκε επικοινωνιακός όρος, και όταν αργότερα εγκαταστάθηκε η γραφή ως
συνθετικό εργαλείο της ελληνικής γραμματείας. Έτσι ο γραπτός λόγος
μετασχηματίστηκε εκ νέου σε προφορικό, και το κύκλωμα «προφορά - γραφή -
προφορά» γνώρισε, τουλάχιστον έως τα τέλη της κλασικής εποχής, μεγάλη δόξα,
περιορίζοντας στο ελάχιστο τον ρόλο των πάσης φύσεως διαμεσολαβητών.
Πού τα πάω; Εκτιμώ πως η ποίηση (γενικότερα η λογοτεχνία,
και ακόμη πιο γενικά οι επιστήμες του ανθρώπου) ωφελείται από την αναπνοή της
προφορικότητας, όταν γράφοντας μιλά και μιλώντας γράφει· υπολογίζοντας κυρίως
στην ακρόασή της, ακόμη και μέσω της ατομικής ανάγνωσης. Συμπέρασμα: τα
πτερόεντα έπη απελευθερώνουν μάλλον τη γραφή από τις «συντηρητικές» συνήθως
φασκιές της.
Δ. Ν. ΜΑΡΩΝΙΤΗΣ, 30/01/2000,
ΤΟ ΒΗΜΑ
Α. Να γράψετε
την περίληψη του κειμένου σε 100-110 λέξεις.
Β.1. «Έτσι ο προφορικός λόγος ορίστηκε ως κατεξοχήν εξωστρεφής,
η γραφή ως εσωστρεφής». Να αναπτύξετε
την παραπάνω φράση σε μια παράγραφο 80-90 λέξεις με τη μέθοδο της σύγκρισης-αντίθεσης.
Β.2. Να βρείτε με ποιον τρόπο αναπτύσσεται η δεύτερη και η
τέταρτη παράγραφος.
Β.3. Ο συγγραφέας τίθεται υπέρ ή κατά του προφορικού λόγου; Να
δικαιολογήσετε την απάντησή σας.
Β.4. Να βρείτε τα συνώνυμα των υπογραμμισμένων λέξεων του
κειμένου.
Β.5. Να βρείτε τρεις φράσεις του κειμένου που κυριαρχεί η
αναφορική και δύο που κυριαρχεί η ποιητική λειτουργία του κειμένου.
Γ. Σε μια εργασία που παρουσιάζετε στην τάξη σας αναφέρετε τις
σχολικές δραστηριότητες στις οποίες μπορεί να κυριαρχεί ο προφορικός λόγος και
αυτές στις οποίες κυριαρχεί ο γραπτός λόγος. (250-300 λέξεις)
επιμέλεια: Χριστίνα Πετρά
Σχόλια