Τα τελευταία χρόνια όλοι παρατηρούσαμε την αποδόμηση του Συστήματος. Όλοι ξέραμε τι συνέβαινε γύρω μας αλλά κανένας δεν τολμούσε (ή δεν ενδιαφερόταν) να αντιδράσει. Όλοι ζητούσαμε διορισμούς στο πολυπόθητο Δημόσιο. Όλοι ποθούσαμε την επονομαζόμενη "καρέκλα". Όλοι ψηφίζαμε, όχι κατά συνείδηση, αλλά με κριτήριο την εξυπηρέτηση των συμφερόντων μας. Όλοι ήμασταν "ρουσφετολάγνοι". Όλοι τρέχαμε στις προεκλογικές συγκεντρώσεις και χειροκροτούσαμε αποχαυνωμένοι τους δήμιους της μεταπολιτευτικής Ελλάδας (της "Ελλαδίτσας" που λένε κάποιοι μίζεροι, θέλοντας να την υποτιμήσουν). Όλοι λέγαμε κατά καιρούς ότι έχουμε ανάξιους πολιτικούς αλλά μετεκλογικά όλοι επευφημούσαμε τους ίδιους που εξυβρίζαμε. Όλοι γνωρίζαμε τα χρέη και όμως όλοι ξοδεύαμε αλόγιστα χρήματα, θύματα του καταναλωτισμού... Όλοι τρέχαμε στα μεγάλα πολυκαταστήματα και αγοράζαμε την τάδε πανάκριβη επώνυμη τσάντα και το δείνα επώνυμο παπούτσι. Και χρεώναμε τις κάρτες μας και θησαύριζαν οι λίγοι και φτώχαιναν οι πολλοί.
Ή μήπως τελικά δεν ήμασταν όλοι; Μήπως το Σύστημα κατάφερε να παρασύρει τους απλούς καθημερινούς ανθρώπους σε αυτό τον όλεθρο, εξυπηρετώντας τα συμφέροντα των λίγων και ισχυρών; Φυσικά τα ερωτήματα είναι ρητορικά. Το σίγουρο είναι ένα: για πρώτη φορά από το 1974 και εξής ΟΛΟΙ οι Έλληνες έχουμε αντιληφθεί, έστω και αργά, ότι ήρθε η ώρα να δράσουμε συλλογικά, γιατί μόνο έτσι θα αποδράσουμε από αυτή την τραγική κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει.
Σόνια Σιούτη
