Φιλολογικά - Σόνια Σιούτη

Αφορμή για το σημερινό μου άρθρο στάθηκε ένα άλμπουμ φωτογραφιών που έπεσε στα χέρια μου στις διακοπές του Πάσχα στο πατρικό σπίτι των γονιών μου. Ηταν φωτογραφίες από τη ζωή του πατέρα μου, τις οποίες ποτέ δεν είχα δει! Συνήθως ό,τι φωτογραφίες βλέπουμε – και τις έχουμε στο σπίτι μας – είναι από το γάμο των γονιών μας, τη γνωριμία τους και τα ταξίδια που έχουν πάει… Τώρα όμως, είδα τον πατέρα μου μικρό παιδάκι, με όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που φανταζόμουν ότι θα είχε όταν ήταν αγόρι μικρό. Χαρούμενος, ζωηρός, όμορφος, γεμάτος με όνειρα και ελπίδες…όπως εκείνα που προσπάθησε να μεταδώσει και σε εμένα με τη σειρά του…και τότε ήταν που άρχισα να συνειδητοποιώ πως οι γονείς μας κάποτε σκέφτονταν και αισθάνονταν όπως εμείς τώρα… Και όμως μέσα στις αναμνήσεις μου φάνταζε πάντα μεγάλος σαν να ‘χε γεννηθεί σε αυτή την ηλικία, σαν να μην υπήρξε ποτέ κι εκείνος παιδί. Άρχισα λοιπόν τότε να σκαλίζω τις αναμνήσεις μου, από τότε τουλάχιστον που έχω μνήμες, και να σκέφτομαι τη ζωή με τον πατέρα ...