Αφορμή για το σημερινό μου άρθρο στάθηκε ένα άλμπουμ φωτογραφιών που έπεσε στα χέρια μου στις διακοπές του Πάσχα στο πατρικό σπίτι των γονιών μου. Ηταν φωτογραφίες από τη ζωή του πατέρα μου, τις οποίες ποτέ δεν είχα δει!
Συνήθως ό,τι φωτογραφίες βλέπουμε – και τις έχουμε στο σπίτι μας – είναι από το γάμο των γονιών μας, τη γνωριμία τους και τα ταξίδια που έχουν πάει…
Τώρα όμως, είδα τον πατέρα μου μικρό παιδάκι, με όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που φανταζόμουν ότι θα είχε όταν ήταν αγόρι μικρό. Χαρούμενος, ζωηρός, όμορφος, γεμάτος με όνειρα και ελπίδες…όπως εκείνα που προσπάθησε να μεταδώσει και σε εμένα με τη σειρά του…και τότε ήταν που άρχισα να συνειδητοποιώ πως οι γονείς μας κάποτε σκέφτονταν και αισθάνονταν όπως εμείς τώρα…
Και όμως μέσα στις αναμνήσεις μου φάνταζε πάντα μεγάλος σαν να ‘χε γεννηθεί σε αυτή την ηλικία, σαν να μην υπήρξε ποτέ κι εκείνος παιδί.
Άρχισα λοιπόν τότε να σκαλίζω τις αναμνήσεις μου, από τότε τουλάχιστον που έχω μνήμες, και να σκέφτομαι τη ζωή με τον πατέρα μου…
Πάντα με καθοδηγούσε στα πρώτα βήματα, μου κρατούσε το χέρι την πρώτη μέρα στο σχολείο, μου μάθαινε βουτιές στη θάλασσα, με μάθαινε προπαίδεια, με επιβράβευε και τότε ένιωθα σαν να είχα ψηλώσει δέκα πόντους. Αλλά ακόμα και στις δύσκολες περιόδους της εφηβείας οι απαγορεύσεις και οι συμβουλές, όσο ενοχλητικές και αν φαίνονταν τότε, είχαν την γλύκα τους…
Αυτές όλες τις στιγμές οι γονείς φαίνονται σαν να είναι άτρωτοι, ισχυροί και δυνατοί. Δεν θυμάμαι να αρρώσταιναν τόσο συχνά όσο εγώ, ούτε να συγκινούνταν με το παραμικρό όπως μια ταινία στην τηλεόραση ή ένα αδέσποτο σκυλάκι.
Και κάποια στιγμή καταλαβαίνεις πως οι γονείς σου τελικά δεν είναι υπεράνθρωποι, δυνατοί, «σκληροί». Δυστυχώς, όταν συνειδητοποιούμε ότι τα χρόνια πέρασαν και ότι πλέον δεν είναι τόσο ισχυροί όσο ήταν παλαιότερα, τότε είναι που αναρωτιόμαστε πόσο σύντομη είναι η ζωή.
Σημασία όμως έχει πως όσα λάθη και αν έχουμε κάνει, όσο και αν τους γκρινιάζουμε, ένα είναι σίγουρο. Τους αγαπώ και τους θαυμάζω.
Ας τους το υπενθυμίζουμε συχνά για να μην πούμε ποτέ ότι δεν προλάβαμε!
Συνήθως ό,τι φωτογραφίες βλέπουμε – και τις έχουμε στο σπίτι μας – είναι από το γάμο των γονιών μας, τη γνωριμία τους και τα ταξίδια που έχουν πάει…
Τώρα όμως, είδα τον πατέρα μου μικρό παιδάκι, με όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που φανταζόμουν ότι θα είχε όταν ήταν αγόρι μικρό. Χαρούμενος, ζωηρός, όμορφος, γεμάτος με όνειρα και ελπίδες…όπως εκείνα που προσπάθησε να μεταδώσει και σε εμένα με τη σειρά του…και τότε ήταν που άρχισα να συνειδητοποιώ πως οι γονείς μας κάποτε σκέφτονταν και αισθάνονταν όπως εμείς τώρα…
Και όμως μέσα στις αναμνήσεις μου φάνταζε πάντα μεγάλος σαν να ‘χε γεννηθεί σε αυτή την ηλικία, σαν να μην υπήρξε ποτέ κι εκείνος παιδί.
Άρχισα λοιπόν τότε να σκαλίζω τις αναμνήσεις μου, από τότε τουλάχιστον που έχω μνήμες, και να σκέφτομαι τη ζωή με τον πατέρα μου…
Πάντα με καθοδηγούσε στα πρώτα βήματα, μου κρατούσε το χέρι την πρώτη μέρα στο σχολείο, μου μάθαινε βουτιές στη θάλασσα, με μάθαινε προπαίδεια, με επιβράβευε και τότε ένιωθα σαν να είχα ψηλώσει δέκα πόντους. Αλλά ακόμα και στις δύσκολες περιόδους της εφηβείας οι απαγορεύσεις και οι συμβουλές, όσο ενοχλητικές και αν φαίνονταν τότε, είχαν την γλύκα τους…
Αυτές όλες τις στιγμές οι γονείς φαίνονται σαν να είναι άτρωτοι, ισχυροί και δυνατοί. Δεν θυμάμαι να αρρώσταιναν τόσο συχνά όσο εγώ, ούτε να συγκινούνταν με το παραμικρό όπως μια ταινία στην τηλεόραση ή ένα αδέσποτο σκυλάκι.
Και κάποια στιγμή καταλαβαίνεις πως οι γονείς σου τελικά δεν είναι υπεράνθρωποι, δυνατοί, «σκληροί». Δυστυχώς, όταν συνειδητοποιούμε ότι τα χρόνια πέρασαν και ότι πλέον δεν είναι τόσο ισχυροί όσο ήταν παλαιότερα, τότε είναι που αναρωτιόμαστε πόσο σύντομη είναι η ζωή.
Σημασία όμως έχει πως όσα λάθη και αν έχουμε κάνει, όσο και αν τους γκρινιάζουμε, ένα είναι σίγουρο. Τους αγαπώ και τους θαυμάζω.
Ας τους το υπενθυμίζουμε συχνά για να μην πούμε ποτέ ότι δεν προλάβαμε!
