Το φαινόμενο της σχολικής βίας ή bullying, όπως είναι γνωστός ο όρος στη διεθνή βιβλιογραφία, υπήρχε ανέκαθεν στις σχολικές κοινότητες. Ωστόσο σήμερα έχει αρχίσει να παίρνει ανησυχητικές διαστάσεις. Είναι μεγάλος ο αριθμός των παιδιών που παραπονιούνται ότι έχουν κατά καιρούς πέσει θύματα άλλων παιδιών. Και συνήθως το εξωτερικεύουν σε μεγαλύτερες ηλικίες και όχι όντας ακόμα μαθητές. Τότε είναι που εκφράζουν τη δύσκολη ψυχολογική κατάσταση στην οποία βρίσκονταν και τις δικές τους εμπειρίες ως θύματα εκφοβισμού από συμμαθητές.
Οι πιο συχνές μορφές του σχολικού εκφοβισμού που παρατηρούνται ανάμεσα σε παιδιά σχολικής ηλικίας είναι 1. η σωματική επίθεση με σπρωξίματα, κλωτσιές, 2. η συναισθηματική επίθεση με εκβιασμούς, απομονώσεις, καταστροφή των προσωπικών του αντικειμένων, 3. λεκτική επίθεση με σαρκασμό, βρίσιμο, ειρωνεία, ρατσιστικά σχόλια και 4. ηλεκτρονικός εκφοβισμός με ανεπιθύμητα σχόλια μέσω διαδικτύου, μέσω μηνυμάτων στο κινητό ή και με τη χρήση κάμερας.
Φυσικά οι συνέπειες ενός τέτοιου φαινομένου μπορούν να είναι τραγικές. Πολλά παιδιά που γίνονται θύματα σχολικού εκφοβισμού μπορεί να γίνουν επιθετικά ώστε και τα ίδια να θυματοποιούν με τη σειρά τους άλλα παιδιά ή τα αδέρφια τους προκειμένου να εξωτερικεύσουν το θυμό τους ή να εκδικηθούν. Άλλωστε είναι γνωστό ότι «η βία γεννά τη βία». Και δυστυχώς η βία αυτή εξαπλώνεται και σε ολόκληρο το κοινωνικό περιβάλλον, από το χώρο του ποδοσφαίρου που πολλές φορές μετατρέπεται σε ρωμαϊκή αρένα ως τα σημερινά γεγονότα καταστροφής δημοσίων ιστορικών κτιρίων και ιδιωτικών περιουσιών.
Για την πρόληψη του σχολικού εκφοβισμού και την επιμόρφωση των εκπαιδευτικών θα πρέπει να μεριμνήσει η πολιτεία με ενημερώσεις και σεμινάρια. Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι η βία δεν είναι μια μορφή μαγκιάς, αλλά αντιθέτως φανερώνει αδυναμία και κάλυψη προσωπικών αρνητικών βιωμάτων.
Μπορεί τα παιδιά να μην κουβαλούν στη σάκα τους όπλα, όπως σε άλλες χώρες. Έρχονται όμως ίσως σε επαφή με τη βία από πολύ νωρίς. Μπούληδες, βέβαια, υπήρχαν πάντα στα σχολεία. Μήπως ωστόσο με αυτούς θα μάθουν τα παιδιά πώς να αντιμετωπίζουν τους «σκληρούς» που θα συναντήσουν στην ενήλικη ζωή τους; Ή μήπως όχι;
Οι πιο συχνές μορφές του σχολικού εκφοβισμού που παρατηρούνται ανάμεσα σε παιδιά σχολικής ηλικίας είναι 1. η σωματική επίθεση με σπρωξίματα, κλωτσιές, 2. η συναισθηματική επίθεση με εκβιασμούς, απομονώσεις, καταστροφή των προσωπικών του αντικειμένων, 3. λεκτική επίθεση με σαρκασμό, βρίσιμο, ειρωνεία, ρατσιστικά σχόλια και 4. ηλεκτρονικός εκφοβισμός με ανεπιθύμητα σχόλια μέσω διαδικτύου, μέσω μηνυμάτων στο κινητό ή και με τη χρήση κάμερας.
Φυσικά οι συνέπειες ενός τέτοιου φαινομένου μπορούν να είναι τραγικές. Πολλά παιδιά που γίνονται θύματα σχολικού εκφοβισμού μπορεί να γίνουν επιθετικά ώστε και τα ίδια να θυματοποιούν με τη σειρά τους άλλα παιδιά ή τα αδέρφια τους προκειμένου να εξωτερικεύσουν το θυμό τους ή να εκδικηθούν. Άλλωστε είναι γνωστό ότι «η βία γεννά τη βία». Και δυστυχώς η βία αυτή εξαπλώνεται και σε ολόκληρο το κοινωνικό περιβάλλον, από το χώρο του ποδοσφαίρου που πολλές φορές μετατρέπεται σε ρωμαϊκή αρένα ως τα σημερινά γεγονότα καταστροφής δημοσίων ιστορικών κτιρίων και ιδιωτικών περιουσιών.
Για την πρόληψη του σχολικού εκφοβισμού και την επιμόρφωση των εκπαιδευτικών θα πρέπει να μεριμνήσει η πολιτεία με ενημερώσεις και σεμινάρια. Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι η βία δεν είναι μια μορφή μαγκιάς, αλλά αντιθέτως φανερώνει αδυναμία και κάλυψη προσωπικών αρνητικών βιωμάτων.
Μπορεί τα παιδιά να μην κουβαλούν στη σάκα τους όπλα, όπως σε άλλες χώρες. Έρχονται όμως ίσως σε επαφή με τη βία από πολύ νωρίς. Μπούληδες, βέβαια, υπήρχαν πάντα στα σχολεία. Μήπως ωστόσο με αυτούς θα μάθουν τα παιδιά πώς να αντιμετωπίζουν τους «σκληρούς» που θα συναντήσουν στην ενήλικη ζωή τους; Ή μήπως όχι;
