Όπως κάθε 4 χρόνια έτσι και φέτος διοργανώνονται οι
Ολυμπιακοί Αγώνες. Φέτος διεξάγονται στο Λονδίνο και η Ελλάδα εστειλε για ακόμα
μια φορά αποστολή με αθλητές που θα αγωνιστούν με το εθνόσημο της Ελλάδας όχι
μόνο στις μπλούζες τους αλλά και στην ψυχή τους.
Η συγκυρία είναι δύσκολη για τη χώρα μας αυτές τις μέρες.
Και το γεγονός ότι νέα παιδιά την εκπροσωπούν πρέπει να μας δίνει ελπίδα για το
αύριο. Γιατί Ελλάδα δεν είναι μόνο τα σκάνδαλα, η κρίση και η φτώχεια. Ελλάδα
είναι και η ευγενής άμιλα, Ελλάδα είναι και το «ευ αγωνίζεσθαι»…
Γι’αυτό το μετάλλιο δεν αξίζει τίποτα. Τι είναι
άλλωστε;;;
Ένα κομμάτι ορυκτό χαραγμένο με το όνομα της πόλης
και την ημερομηνία που διεξάγονται οι αγώνες,
Κάτι ήξεραν οι αρχαίοι μας πρόγονοι που
έδιναν στο νικητη μονάχα ένα κλαδί ελιάς…
Γιατί ο αγώνας δεν πρέπει να γίνεται για το
έπαθλο. Αν και δυστυχώς έχει αλλάξει η νοοτροπία των αγώνων και μετράμε σήμερα
μετάλλια ανά χώρα…
ΛΑΘΟΣ…
Θα έπρεπε να αξιολογούμε το αγωνιστικό πνεύμα
των αθλητών κι όχι τα μετάλλιά τους.
Αλλά μάλλον αυτό ισχύει σε έναν ουτοπικό
κόσμο κι όχι στον δικό μας… Ο δικός μας διαβρώθηκε από κομμάτια χαρτί στα οποία
δώσαμε αξία και ονόματα.Ευρώ, Γιεν, Δολλάριο…
Αλλά εδώ θα αναφέρω ένα ιστορικό παράδειγμα…
Όταν το 1956 οι Βρετανοί αποικιοκράτες συνέλαβαν
τον αγωνιστή της ΕΟΚΑ Κυριάκο Μάτση και του προσέφεραν 500.000 λίρες για να
ομολογήσει και να καταδώσει τους συναγωνιστές του αυτός απάντησε: οὐ περὶ χρημάτων τὸν ἀγῶνα ποιούμεθα ἀλλὰ περὶ ἀρετῆς.
Ας
χαραχτούν αυτά τα λόγια σε όποιον αγωνίζεται. Είτε σε αγώνες, είτε στον πόλεμο…
Γιατί
το πραγματικό έπαθο δεν εί ναι ούτε χρυσό, ούτε αργυρό, ούτε χάλκιν
Ας
το καταλάβουμε μια μέρα…
