Χτες το απόγευμα έμαθα ότι ακόμα ένας γνωστός μου έφυγε για το εξωτερικό.Οικονομικός μετανάστης και αυτός. Και δυστυχώς δεν είναι ο μόνος. Συνεχώς ακούω από άτομα νεαρής κυρίως ηλικίας ότι η μόνη λύση πλέον είναι η «φυγή».
Το ξέρουμε καλά όλοι μας, άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο, αλλά σίγουρα όλοι μας έχουμε σκεφτεί να πάμε στο εξωτερικό προκειμένου να έχουμε ευκαιρίες για δουλειά. Οι εφημερίδες για εύρεση εργασίας, η προσμονή, οι ελπίδες για δουλειά, έπειτα από μια σειρά βιογραφικών που έχουν σταλεί, αποτελούν ένα καθημερινό σκηνικό για έναν μεγάλο αριθμό ανθρώπων, κυρίως νέων παιδιών.
Πώς λοιπόν μετά από όλες αυτές τις σκέψεις μπορούμε να πείσουμε τους μαθητές μας να προσπαθούν να διαβάζουν για να περάσουν σε «καλές» σχολές, όταν εμείς οι ίδιοι σκεφτόμαστε να φύγουμε από τη χώρα, η οποία είναι ανήμπορη να μας κρατήσει; Πώς θα τους δώσουμε το θάρρος που χρειάζονται για να πετύχουν το στόχο τους, όταν εμείς νιώθουμε απογοητευμένοι;
Είναι πράγματι λυπηρό αυτό το γεγονός, αλλά η πραγματικότητα πολλές φορές έρχεται να επαληθεύσει και το χειρότερο φόβο μας. Αυτόν που φοβάσαι να πεις.. Αυτόν που φοβάσαι να ακούσεις..
«Φέυγω στο εξωτερικό για να βρω μια δουλειά.»
«Και εσύ;»
«Ναι, και εγώ.»
Ειρήνη Νίκαρη
