Ποτέ άλλοτε οι στέγες των σπιτιών δεν ήταν τόσο κοντά όσο σήμερα και ποτέ οι καρδιές των ανθρώπων τόσο μακριά! Η κρίση των ανθρωπίνων σχέσεων είναι αισθητή σε όλα τα επίπεδα και απειλεί συθέμελα και την εύθραυστη οικονομία. Ενώ ζουν οι άνθρωποι ο ένας δίπλα στον άλλον, ενώ τους σκεπάζει η ίδια στέγη παρόλο αυτά αδιαφορούν για τον συνάνθρωπο, δεν τον αγγίζουν οι κραυγές του, δεν ρίχνουν ούτε καν βλέμμα συμπόνιας σε αυτόν που πάσχει. Αδιάφοροι, αναίσθητοι, αφυδατωμένοι από κοινωνικά συναισθήματα, κλεισμένοι στον εαυτό τους ακολουθούν το δρόμο της μοναξιάς αφού έχουν χάσει την προσωπική τους ταυτότητα.
Είναι ο κόσμος δύο όψεων. Αφού στον ίδιο δρόμο μπορεί να συναντήσει κανείς στο ένα τετράγωνο άστεγους, που αναζητούν ζεστασιά ανάβοντας φωτιά σε κάδους και στο άλλο τετράγωνο εστιατόρια με ανθρώπους άλλης «κοινωνίας», άλλης «επιφάνειας», άλλης «εποχής», αφού ίσως δεν έχουν συνειδητοποιήσει την τραγική κατάσταση των συνανθρώπων τους ή μάλλον αδιαφορούν να την κοιτάξουν… μένοντας έτσι αποσβολωμένοι στα διαμάντια και στα ρουμπίνια τους που γυαλίζουν!
«Ο κόσμος δεν μας προσφέρθηκε από τους γονείς μας...μας τον δάνεισαν τα παιδιά μας», όπως λέει μία αφρικανική παροιμία. Για αυτό να μην ξεχνάμε ότι στον κόσμο αυτό έχουμε όλοι τα ίδια δικαιώματα! Έχουμε το δικαίωμα της συμμετοχής και το δικαίωμα της ζωής. Μα προπάντων ότι έχουμε και μία υποχρέωση! Απέναντι σε όσους μας χάρισαν τη ζωή και σε όσους θα τη χαρίσουμε εμείς! Και σε αυτούς είναι που θα δώσουμε τη μεγαλύτερη χαρά!
Νίκαρη Ειρήνη
