Της Άσπας Μυλωνάκη-Βάρδα 05/07/2011
Φέτος (για τρίτη και τελευταίa φορά!) ανέβηκα μαζί με ένα παιδί μου τον Γολγοθά των Πανελλαδικών. Για τρίτη φορά παρέδωσα την ψυχή μου εκούσια στα ψυχολογικά βασανιστήρια ενός αποτυχημένου εκπαιδευτικού συστήματος που θρέφεται από τρυφερές νεανικές σάρκες και θυσιάζει στο βωμό της ανοησίας του όνειρα, κόπους, εφηβικές ψυχούλες . Κάθε χρόνο οι ίδιες σκηνές απογοήτευσης, πένθους, απελπισίας. Κάθε χρόνο παιδιά που σκύβουν το κεφάλι, μαζεύουν τους ώμους, κλαίνε και γονείς-χούλιγκαν που με μάτια αχόρταγα συγκρίνουν επιδόσεις, απογοητεύονται, ντρέπονται, φθονούν. Υποταγμένοι, μουδιασμένοι στην μιζέρια της καθημερινής μας φυλακής , φορτώνουμε τα παιδιά μας σαν αποδιοπομπαίο τράγο με όλα όσα τάχα μας χρωστούσε η ζωή και ξεσπάμε πάνω στον ένοχο που δεν κατάφερε να διώξει από πάνω μας τον προσωπικό μας ζυγό και έτσι μας στέρησε την δεύτερη ευκαιρία, τον μοναδικό τρόπο να ξαναζήσουμε ( έστω στα ψέματα), να γίνουμε επιτέλους κι εμείς σπουδαίοι. Μοιάζουμε θρησκόληπτοι φανατικοί, καταπιεσμένοι και προδομένοι απ τη ζωή, που τώρα υστερικά αποκαθηλώνουν το Χριστό τους- λες και αποδείχτηκε ψεύτικος Μεσσίας - εξαιτίας μερικών ψωροβαθμών που κατάφερε (ή δεν κατάφερε!) να γράψει μέσα σε δέκα μέρες.
Αδικούμε τα παιδιά μας, τα αξιολογούμε πρόχειρα και μονόπλευρα ,τα (κατά)δικάζουμε με συνοπτικές διαδικασίες, αποξενωνόμαστε από τα υπέροχα πλάσματα που μας χάρισε ο θεός και μάλιστα χωρίς κατ’ανάγκη να τα αξίζουμε. Αμφισβητούμε την αξία τους και τη δική μας ως γονείς. Μήπως δεν νοιαστήκαμε αρκετά, δεν θυσιαστήκαμε, δεν πληρώσαμε, δεν στερηθήκαμε, δεν αγχωθήκαμε αρκετά και τώρα δεν αξίζουμε να γευτούμε την υπέρτατη ευτυχία να δούμε το παιδί μας εστεμμένο με δάφνες; Πώς «απέτυχε» τα παιδί μας και δεν μας δόξασε, ενώ πέτυχε το παιδί του γείτονα και δοξάστηκε ο γείτονας; Μήπως (θεός φυλάξοι)το δικό μας παιδί δεν είναι αρκετά ευφυές, μήπως το παιδί του γείτονα είναι στ αλήθεια πιο έξυπνο από το δικό μας η πιο προκομμένο; Κι αν ναι –μήπως είμαστε κι εμείς κατώτεροι του γείτονα; Αν το παιδί μας δεν είναι Μεγαλέξανδρος μήπως ούτε κι εμείς είμαστε Φίλιπποι και Ολυμπιάδες; Αν είμαστε μορφωμένοι, πως είναι δυνατόν το δικό μας το παιδί να μην αρίστευσε; Αν πάλι είμαστε αμόρφωτοι, αυτό το παιδί δεν μας χρωστούσε μια θριαμβευτική είσοδο στον κόσμο των διανοουμένων και την ικανοποίηση ότι μαζί του και ΕΜΕΙΣ(!)ξεπεράσαμε το παιδί του γιατρού, του μηχανικού, του δικηγόρου;
Μα τι παθαίνουμε, νοήμονες άνθρωποι; Γιατί τρώμε εκουσίως τόσο λαίμαργα και μοιρολατρικά το κουτόχορτο της πρωτιάς και της αποτυχίας; Με ποιο σκεπτικό προδίδουμε τα παιδιά μας ,αντί να σταθούμε δίπλα τους σ’ αυτή τη δοκιμασία; Να γιατί σταυρώνεται ξανά και ξανά ο κάθε Χριστός. Γιατί έχει τον Ιούδα μέσα στο σπίτι του. Γιατί άραγε από γονείς γινόμαστε επικριτές, δικαστές, πιστωτές που απαιτούν την εξόφληση κάποιου χρέους, το oποίο τα έρμα τα παιδιά δεν θυμούνται καν να έχουν υπογράψει..
Στο μοναδικό σίγουρο λιμάνι τους ξαφνικά ξεσπάει λυσσαλέα καταιγίδα και δεν μας αναγνωρίζουν πια, είτε επειδή τα επικρίνουμε ανοιχτά, είτε επειδή τα μειώνουμε με την σιωπή μας κι ένα ψεύτικο «δεν πειράζει». Είτε πάλι,(κι αυτό είναι το χειρότερο) επειδή βάζουμε το προσωπείο του οσιομάρτυρα και αυτά αισθάνονται ένοχα.
Και ξεχνάμε την κορυφαία στιγμή που γεννήθηκαν, τότε που ξεχωρίζαμε ακόμα τα ουσιώδη από τις ανοησίες και ενστικτωδώς κάναμε στον γιατρό την ΣΩΣΤΗ ερώτηση «ΕΙΝΑΙ ΓΕΡΟ;»….Δεν ρωτήσαμε τότε «Πως θα τα πάει στις Πανελλαδικές;» Ξεχνάμε πόσο απλά κατανοήσαμε την ύπαρξη του θεού μόλις τα κρατήσαμε για πρώτη φορά στην αγκαλιά μας.
Και πάνω απ όλα ξεχνάμε ότι (εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις) σπουδαίοι και τρανοί δεν γεννιόμαστε και μάλλον ποτέ δεν γινόμαστε –σπουδαίους μας κάνει μόνο η μαγεία της αγάπης και του θαυμασμού στα μάτια των (μικρών) παιδιών μας.
