Το χειροκρότημα έντονο, αποθέωση για τους ηθοποιούς και κραυγές από τις κερκίδες του αρχαίου θεάτρου. Τα φώτα άναψαν για τα καλά και το πολύχρωμο τσούρμο των θεατών εγκαταλείπει είτε νωχελικά είτε βιαστικά το πέτρινο αρχαίο θέατρο. Λίγα λεπτά της ώρας είναι αρκετά για να επανέλθει ο μαγικός αυτός χώρος στην προηγούμενη γαλήνη του. Τα κάθε είδους ερπετά θα αρχίσουν και πάλι να συνδιαλέγονται μεταξύ τους, ανάμεσα στα χορτάρια και στις αιωνόβιες πέτρες, κάποια ξεχασμένα τζιτζίκια θα ξαναρχίσουν τη μινιμαλιστική μουσική τους και οι πέτρες στις κερκίδες θα αρχίσουν να βγάζουν την κάθε είδους ενέργεια που διοχετεύτηκε πάνω τους από τον κάθε θεατή.
Ο αέρας, παρ' όλο που είναι Σάββατο Ιουλίου, θα εμφανιστεί και πάλι για να ισορροπήσει τα πάντα στο κοίλο του θεάτρου, να κουνήσει έστω και λίγο τα φύλλα των δέντρων στις παρυφές του θεάτρου και θα ζωντανέψει για άλλη μια φορά μέσα στους αιώνες τα πεύκα που τόσα χρόνια αποτελούν τους βασικούς πρωταγωνιστές κάθε παράστασης.
Η Επίδαυρος γίνεται μαγική για εκείνους που έχουν την τύχη και την κατάρα ταυτόχρονα να ζήσουν αυτές τις μυστηριακές στιγμές όπου το θέατρο ενσωματώνεται και πάλι στο περιβάλλον του, όπου η γαλήνη επιστρέφει και σου θυμίζει ακούραστα ότι είναι εκεί σε αυτή την τοποθεσία για πολλούς αιώνες και ότι απλά είναι αναπόσπαστο κομμάτι του τοπίου, του καλοκαιριού, των πουλιών, της νύχτας, των δέντρων, του χώματος και των βουνών τριγύρω.
Είναι το μέρος όπου το σώμα σου, το μυαλό σου, ηρεμούνε και δένουν αρμονικά με την αύρα που υπάρχει γύρω. Νιώθεις αυτόβουλα το σώμα και το μυαλό να αδειάζουν όλες τις άχρηστες σκέψεις και διαθέσεις και να γαληνεύουν, τουλάχιστον για όσο είσαι εκεί. Δεν χρειάζεται να προσπαθήσεις για οτιδήποτε, απλά αφήνεις το γύρω σου να μπει μέσα σου και να σε ισοπεδώσει ολοκληρωτικά. Θα σε ισοπεδώσει για να σου δείξει ότι ο εαυτός σου δεν είναι το κέντρο του κόσμου, ότι εσύ δεν είσαι τα πάντα, απλά είσαι ένα κομμάτι του παζλ, όπου επιζητάς εναγώνια το δέσιμο με άλλα κομμάτια για να φτιάξεις μια εικόνα.
Αυτό το μέρος είναι εκεί για να σου τονίσει, κακομοίρη, ότι όλες αυτές τις πέτρες τις πάτησαν άπειροι πριν από σένα και θα τις πατήσουν άλλοι τόσοι αργότερα. Γειώσου λοιπόν, ανθρωπάκο, και κοίτα μέσα σου, μην αιθεροβατείς και μην έχεις μεγάλη ιδέα για σένα. Απλά στάσου εκεί στο κέντρο της ορχήστρας και βγάλε μια κραυγή, αυτή η κραυγή θα ακουστεί σε κάθε κερκίδα με την ίδια ένταση και ταυτόχρονα θα την ακούσεις και εσύ, έτσι απλά, γιατί ό,τι κάνεις είναι ορατό παντού και πάντα επιστρέφει σε σένα.
Πηγή: http://www.protagon.gr
