Του Σωκράτη Βαφάκου, φιλολόγου
Είναι κοινά αποδεκτό ότι η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο. Θεωρείται κοινό μυστικό ότι πρέπει να γίνουν αλλαγές και ότι θα πρέπει να αποδοθούν ευθύνες και να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι για το χάλι στο οποίο έχει περιέλθει η χώρα. Λυπηρό όμως είναι το φαινόμενο της ευθυνοφοβίας που παρατηρούμε στις μέρες μας.
Οι πολιτικοί επιρρίπτουν τις ευθύνες στις προηγούμενες κυβερνήσεις ή σε συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες του πληθυσμού. Οι πολίτες καταλογίζουν ευθύνη στις κυβερνήσεις, τους πολιτικούς και σε όσους συμμετέχουν κατά την γνώμη τους ενεργά στην αναπαραγωγή φαινομένων κοινωνικής παθογένειας που ταλανίζουν την χώρα και την φέρουν όλο και πιο κοντά στην καταστροφή.
Κοινό παρονομαστή αποτελεί το γεγονός ότι αποποιούνται των δικών τους ευθυνών ή στην καλύτερη περίπτωση αποδέχονται επιφανειακά το μερίδιο που τους αναλογεί. Παραβλέπει ο κόσμος ότι το κράτος είναι όλοι οι πολίτες που το απαρτίζουν και ο καθένας έχει δικαιώματα αλλά και υποχρεώσεις. Δυστυχώς όμως οι περισσότεροι αγνοούν τις υποχρεώσεις τους ή τις εκπληρώνουν πλημμελώς.
Βασική υποχρέωση των πολιτών είναι η τήρηση των νόμων προκειμένου να συνυπάρχουν αρμονικά μεταξύ τους. Η Ελλάδα έχει ένα πολύ αυστηρό πλαίσιο νόμων οι οποίοι δεν τηρούνται πάντα. Αποτέλεσμα είναι η παρανομία, η διαφθορά, η καταστρατήγηση του δικαίου και κάθε έννοιας νομιμότητας και αξιοκρατίας.
Και οι πολιτικοί και οι πολίτες έχουν αναπτύξει αυτά τα διακόσια τελευταία χρόνια ένα πλέγμα σχέσεων αμφίδρομης εξάρτησης. Οι πολίτες επιζητούν κάποια προσωπική εξυπηρέτηση από τους πολιτικούς και ως αντάλλαγμα προσφέρουν την ψήφο τους. Καθένας επιδιώκει το προσωπικό του συμφέρον ανεξάρτητα από το αν ωφελεί ή βλάπτει το γενικότερο όφελος.
Άλλες φορές οι πολίτες παραβιάζουν την νομοθεσία με την ανοχή ή και την επιδοκιμασία των συμπολιτών τους και δικαιολογούν την πράξη τους με το επιχείρημα "όλοι το κάνουν, κορόιδο είμαι να ενεργήσω αλλιώς;" ή "εδώ οι πολιτικοί είναι διεφθαρμένοι και την γλιτώνουν εγώ θα την πατήσω;". Αποτέλεσμα της νοοτροπίας αυτής είναι να διαιωνίζονται πρακτικές και αρνητικά φαινόμενα δεκαετιών.
Με την γενικότατη και πρόχειρη αυτή προσέγγιση θα μπορούσε κάποιος εύλογα να διαπιστώσει ότι τα πάντα είναι θέμα παιδείας. Θα πρέπει να αλλάξει αυτή η αρρωστημένη νοοτροπία που μας ταλανίζει ως χώρα. Θα πρέπει να αναλογιστεί ο καθένας τις ευθύνες του και να αναλάβει τις υποχρεώσεις του όχι επειδή καραδοκεί ο φόβος κάποιας ποινής αλλά επειδή συνειδητοποιεί ότι με τον τρόπο αυτό θα ωφελήσει τον εαυτό του και την χώρα του.
Συγκεκριμένα οι πολιτικοί θα πρέπει να δίνουν το καλό παράδειγμα και να εφαρμόζουν πιστά τους νόμους. Οι πολίτες να είναι συνεπείς απέναντι στις όποιες κοινωνικές, φορολογικές και επαγγελματικές υποχρεώσεις που τους αναλογούν. Θα πρέπει τέλος να καταργηθούν οι πελατειακές σχέσεις και οι πολιτικοί να ωφελούν τον τόπο τους απαγκιστρωμένοι από ψηφοθηρικές τάσεις. Γενικά όλοι οι πολίτες να ενεργούν με γνώμονα το κοινό καλό και όχι το προσωπικό τους όφελος.
Επειδή με ευχολόγια και θεωρίες δεν υπάρχει αποτέλεσμα, θα πρέπει όλοι μας να συνειδητοποιήσουμε ότι "Το κράτος είμαστε ΕΜΕΙΣ" και να αναλάβουμε εμπράκτως τις ευθύνες που μας αναλογούν, απαλλαγμένοι από φαινόμενα ωφελιμισμού και πλεονεξίας και βέβαια να αντιληφθούμε ότι θα πρέπει να είμαστε ενωμένοι απέναντι στις δυσκολίες των καιρών. Διότι η κρίση αυτή είναι ένα φαινόμενο που αφορά όλους μας και όχι μια μερίδα του πληθυσμού. Με την αδιαφορία και την αποποίηση των ευθυνών κανείς δεν ωφελήθηκε παρά μόνο πρόσκαιρα...
