Σάββατο βράδυ και λέω να πάω κανένα σινεμά, μιας και παίζονται πολλές καλές ταινίες την εβδομάδα αυτή. Με το ζόρι να βρω εισιτήριο. Ας μην αναφέρω την κίνηση που συνάντησα μέχρι να φτάσω στο σινεμά. Καλά που πρόλαβα και εισιτήριο δηλαδή. Και θα πει κανείς: «Τελευταία στιγμή βρήκες να ξεκινήσεις;». Ναι, γιατί νόμιζα ότι η κρίση έχει επηρεάσει και τη διασκέδασή μας.
Η αλήθεια είναι πως είμαστε ικανοί να κόψουμε τα πάντα. Ρούχα, παπούτσια, αξεσουάρ, αυτοκίνητα τα πάντα. Εκτός από το φαγητό και τη διασκέδαση μας. Φυσικά και είναι η μόνη λύση αυτή αφού την λέξη κρίση την ακούμε καθημερινά περισσότερες φορές από το όνομά μας. Όπου και αν πάμε, ό,τι και αν κάνουμε ακούμε παντού και πάντα την επερχόμενη μας καταστροφή και την κρίση που περνάμε.
Και ναι, φυσικό και επόμενο είναι με όλα αυτά τα μέτρα που έχουν παρθεί και που συνεχίζουν να παίρνονται, αλλά αυτή η κατάσταση έχει οδηγήσει ένα μεγάλο ποσοστό των Ελλήνων στην κατάθλιψη!
Κόβουμε από τη μία, μειώνουμε από την άλλη, αλλά άνθρωποι είμαστε και θα πρέπει να έχουμε και μία διέξοδο. Και εκεί που έξοδος για εμάς ήταν ένας καφές για αρχή, στη συνέχεια φαγητό και στο τέλος ποτό ή ποτά, τώρα το πολύ πολύ να πάμε για καμιά ταινία ή για ένα ποτό. Στην καλύτερη περίπτωση για σουβλάκια! Ωραία τα σουβλάκια δεν λέω, αλλά συνέχεια; Θες και την ταβέρνα σου!
Το έχουμε εμπεδώσει. Ναι, υπάρχει κρίση και μας έχει επηρεάσει όλους, αλλά η ανάγκη που έχουμε για λίγη ξεγνοιασιά και καλοπέραση με τα αγαπημένα μας πρόσωπα, γίνεται όλο και πιο έντονη, ιδιαίτερα σήμερα, είτε λόγω του άγχους και της καθημερινότητας μας, είτε επειδή είναι μια φυσιολογική ανάγκη.
Προσωπικά, η βόλτα που πήγα χτες στο σινεμά σήμαινε πολλά। Ίσως γιατί παλιά ήταν κάτι δεδομένο. Τώρα όμως όχι. Για αυτό και οι μικρές έξοδοι πλέον αποκτούν άλλο νόημα! Λύθηκε το πρόβλημα που βιώνουμε με μια έξοδο; Όχι; Δεν ξέρω. Και δεν θέλω να μάθω…
Η αλήθεια είναι πως είμαστε ικανοί να κόψουμε τα πάντα. Ρούχα, παπούτσια, αξεσουάρ, αυτοκίνητα τα πάντα. Εκτός από το φαγητό και τη διασκέδαση μας. Φυσικά και είναι η μόνη λύση αυτή αφού την λέξη κρίση την ακούμε καθημερινά περισσότερες φορές από το όνομά μας. Όπου και αν πάμε, ό,τι και αν κάνουμε ακούμε παντού και πάντα την επερχόμενη μας καταστροφή και την κρίση που περνάμε.
Και ναι, φυσικό και επόμενο είναι με όλα αυτά τα μέτρα που έχουν παρθεί και που συνεχίζουν να παίρνονται, αλλά αυτή η κατάσταση έχει οδηγήσει ένα μεγάλο ποσοστό των Ελλήνων στην κατάθλιψη!
Κόβουμε από τη μία, μειώνουμε από την άλλη, αλλά άνθρωποι είμαστε και θα πρέπει να έχουμε και μία διέξοδο. Και εκεί που έξοδος για εμάς ήταν ένας καφές για αρχή, στη συνέχεια φαγητό και στο τέλος ποτό ή ποτά, τώρα το πολύ πολύ να πάμε για καμιά ταινία ή για ένα ποτό. Στην καλύτερη περίπτωση για σουβλάκια! Ωραία τα σουβλάκια δεν λέω, αλλά συνέχεια; Θες και την ταβέρνα σου!
Το έχουμε εμπεδώσει. Ναι, υπάρχει κρίση και μας έχει επηρεάσει όλους, αλλά η ανάγκη που έχουμε για λίγη ξεγνοιασιά και καλοπέραση με τα αγαπημένα μας πρόσωπα, γίνεται όλο και πιο έντονη, ιδιαίτερα σήμερα, είτε λόγω του άγχους και της καθημερινότητας μας, είτε επειδή είναι μια φυσιολογική ανάγκη.
Προσωπικά, η βόλτα που πήγα χτες στο σινεμά σήμαινε πολλά। Ίσως γιατί παλιά ήταν κάτι δεδομένο. Τώρα όμως όχι. Για αυτό και οι μικρές έξοδοι πλέον αποκτούν άλλο νόημα! Λύθηκε το πρόβλημα που βιώνουμε με μια έξοδο; Όχι; Δεν ξέρω. Και δεν θέλω να μάθω…
Ειρήνη Νίκαρη
