“ Όταν σε μια πόλη εκτιμούνται ο πλούτος και οι πλούσιοι, η αρετή και οι χρηστοί άνθρωποι περιφρονούνται.” Αυτή η φράση του Πλάτωνα στην Πολιτεία στάθηκε η αφορμή να γράψω αυτό το άρθρο.
Πράγματι, όλα σήμερα έχουν και τη τιμή τους. Και είναι γεγονός πως τις περισσότερες φορές υπολογίζουμε αυτό που έχει τη μεγαλύτερη τιμή. Αντιθέτως, τα φθηνά τα απαξιώνουμε. Το ίδιο παρατηρείται και για τους ανθρώπους. Όσους έχουν ισχυρή θέση, γόητρο, κύρος, οικονομική άνεση και βρίσκονται μέσα στα «πράγματα» τους εμπιστευόμαστε τυφλά και τους λογαριάζουμε, ενώ όσους βρίσκονται «λίγο πιο κάτω» από εμάς- οικονομικά, κοινωνικά, επαγγελματικά- τους περιφρονούμε.
Είναι τραγική η κατάσταση και δυστυχώς όσο περνάει ο καιρός γίνεται ακόμη χειρότερη. Είναι κρίμα ηλικιωμένοι άνθρωποι να πεθαίνουν σαν τα σκυλιά επειδή δεν έχουν τα χρήματα να πηγαίνουν στους γιατρούς, να αγοράζουν φάρμακα, να ανάβουν καλοριφέρ ή κλιματιστικά. Αυτό που ακούω συνεχώς είναι πως άμα έχεις χρήματα ζεις, διαφορετικά είσαι καταδικασμένος. Μα είναι δυνατόν να επικρατεί αυτή η άποψη; Και το χειρότερο, να μην μπορούμε να κάνουμε τίποτα;
Υπάρχουν ωστόσο κάποιοι άνθρωποι, με όλη τη σημασία της λέξεως, οι οποίοι βοηθούν, εξυπηρετούν και συμπαραστέκονται στους συνανθρώπούς τους χωρίς να περιμένουν ανταλλάγματα ή ευχαριστίες. Αυτή είναι και η ουσία της πραγματικής βοήθειας. Να κάνεις ό,τι κάνεις αθόρυβα, χωρίς φανφάρες και υπερβολές. Αν υπήρχαν περισσότεροι τέτοιοι άνθρωποι ίσως η κοινωνία και ο κόσμος μας, να ήταν καλύτερος. Ίσως σε μια τέτοια ιδανική πολιτεία οι χρηστοί άνθρωποι και η αρετή καταλάμβαναν τη θέση που τους αρμόζει.
Πράγματι, όλα σήμερα έχουν και τη τιμή τους. Και είναι γεγονός πως τις περισσότερες φορές υπολογίζουμε αυτό που έχει τη μεγαλύτερη τιμή. Αντιθέτως, τα φθηνά τα απαξιώνουμε. Το ίδιο παρατηρείται και για τους ανθρώπους. Όσους έχουν ισχυρή θέση, γόητρο, κύρος, οικονομική άνεση και βρίσκονται μέσα στα «πράγματα» τους εμπιστευόμαστε τυφλά και τους λογαριάζουμε, ενώ όσους βρίσκονται «λίγο πιο κάτω» από εμάς- οικονομικά, κοινωνικά, επαγγελματικά- τους περιφρονούμε.
Είναι τραγική η κατάσταση και δυστυχώς όσο περνάει ο καιρός γίνεται ακόμη χειρότερη. Είναι κρίμα ηλικιωμένοι άνθρωποι να πεθαίνουν σαν τα σκυλιά επειδή δεν έχουν τα χρήματα να πηγαίνουν στους γιατρούς, να αγοράζουν φάρμακα, να ανάβουν καλοριφέρ ή κλιματιστικά. Αυτό που ακούω συνεχώς είναι πως άμα έχεις χρήματα ζεις, διαφορετικά είσαι καταδικασμένος. Μα είναι δυνατόν να επικρατεί αυτή η άποψη; Και το χειρότερο, να μην μπορούμε να κάνουμε τίποτα;
Υπάρχουν ωστόσο κάποιοι άνθρωποι, με όλη τη σημασία της λέξεως, οι οποίοι βοηθούν, εξυπηρετούν και συμπαραστέκονται στους συνανθρώπούς τους χωρίς να περιμένουν ανταλλάγματα ή ευχαριστίες. Αυτή είναι και η ουσία της πραγματικής βοήθειας. Να κάνεις ό,τι κάνεις αθόρυβα, χωρίς φανφάρες και υπερβολές. Αν υπήρχαν περισσότεροι τέτοιοι άνθρωποι ίσως η κοινωνία και ο κόσμος μας, να ήταν καλύτερος. Ίσως σε μια τέτοια ιδανική πολιτεία οι χρηστοί άνθρωποι και η αρετή καταλάμβαναν τη θέση που τους αρμόζει.
