Ο Πλάτωνας έγραφε στην πολιτεία πως οι άνθρωποι γίνονται σώφρονες
με την πειθώ και τη βία. Όπου δεν πίπτει, λόγος πίπτει ράβδος…
Και πράγματι έτσι είναι.
Ωστόσο πριν τη ράβδο, πρέπει πάντα να προηγείται ο λόγος.
Όταν όμως ο λόγος αποτυγχάνει έρχεται η ράβδος. Τις σκοτεινές περιόδους του
Μεσαίωνα αλλά και κατά τα Ρωμαϊκά χρόνια ωστόσο δεν είχαμε ούτε λόγο, ούτε
ράβδο αλλά σπαθί. Όμως έτσι ο εγκληματίας έχανε την ευκαιρία να μετανοήσει και
να αλλάξει τρόπο ζωής μέσα από το σωφρονισμό.
Έτσι οι νόμοι του Χαμουραμπί έδωσαν τη θέση τους στη στέρηση
της ελευθερίας, τη φυλακή όπως λέμε. Μέσω της φυλάκισης δινόταν οι ευκαιρία στους
εγκληματίες να επανενταχθούν στην κοινωνία. Σιγά-σιγά η θανατική ποινή
καταργήθηκε στις περισσότερες χώρες. Και το ερώτημα είναι: Είναι πράγματι ένα
είδος ποινής και παραδειγματισμού η θανατική ποινή ή κάτι απάνθρωπο;
Νομίζω είναι και τα δυο. Η θανάτωση στερεί το δικαίωμα στη
ζωή αλλά από την άλλη λειτουργεί ως μέσο παραδειγματισμού για την υπόλοιπη
κοινωνία. Και προφανώς είναι η λύση ώστε να απαλλαγεί η κοινωνία από ιδιαίτερα
αρρωστημένες περιπτώσεις εγκληματιών.
Υπάρχουν άτομα όπως ο Τζέφρυ Ντάμνερ που είναι αδύνατον να
σωφρονιστούν. Ποιος ήταν ο Ντάμνερ όμως; Ένας Αμερικάνος σίριαλ κίλερ και
νεκρόφιλος που αφού σκότωνε τα θύματά του, τα έκοβε και συνουσιαζόταν με μέλη τους!!!!!
Φυσικά η φυλακή δεν ήταν δυνατόν να βοηθήσει ένα τόσο άρρωστο άτομο και τελικά
δολοφονήθηκε από συγκρατουμένους του αφού ήταν αδύνατον να γίνει δεκτός από τον
άγραφο νόμο των φυλακών… Μια ανάλογη περίπτωση είναι ο δράκος της Ξάνθης που
συγκλόνισε πρόσφατα όλη την ελληνική κοινωνία. Και το ερώτημα της κοινωνίας
είναι: φυλακή ή θανατική ποινή;
Κι όμως. Σε τέτοιες περιπτώσεις η θανατική ποινή είναι πιο
ανθρώπινη από τη φυλάκιση, αφού φυλακίζοντας τέτοια άτομα τα καταδικάζεις σε
βέβαιο θάνατο. Και μάλιστα πολύ χειρότερο. Όμως ποιο είναι το πρέπον όσον αφορά
τον τρόπο τιμωρίας τέτοιων ατόμων;
Ο Πλάτωνας μας είπε τι γίνεται όπου δεν πίπτει λόγος. Δε μας
είπε όμως τι γίνεται όπου δεν πίπτει ράβδος…
