Η κρίση, της κρίσης… ω κρίση!

Αβεβαιότητα, ανασφάλεια, εκνευρισμός, φόβος χαρακτηρίζουν το μέλλον της χώρας μας και κυρίως τους νέους ανθρώπους. Βέβαια η πορεία της Ελλάδας ήταν τις περισσότερες φορές δύσβατη, αν σκεφτούμε διάφορες περιόδους στην ιστορία της, με εξαίρεση ίσως τα τελευταία χρόνια που ζούσαμε σε μια επίπλαστη ανθοφορία, με χρήματα, πιστωτικές κάρτες και πλαστικούς χειρουργούς. Αυτό όμως που αυξάνεται ανησυχητικά είναι ο υπερανταγωνισμός. Πόσοι από εμάς έχουμε αναρωτηθεί αν κάποιοι από αυτούς που βρίσκονται κοντά μας καιροφυλακτούν σαν «αρπακτικά»; Και πάλι όταν μπαίνουμε σε αυτή τη διαδικασία γινόμαστε καχύποπτοι και ανασφαλείς. Κλεινόμαστε όλο και πιο πολύ στο «καβούκι» μας, χάνεται η αυθόρμητη έκφραση των συναισθημάτων μας, μεγαλώνει η απόσταση ανάμεσα στο φαίνεσθαι και στο είναι…
Η κρίση λοιπόν, η οποία είναι πρωτίστως πνευματική και ηθική, έχει οδηγήσει τους ανθρώπους στην αλλοτρίωση και στην κενότητα. Ωστόσο υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που αγωνίζονται για τα ιδανικά και τις αξίες. Άνθρωποι που τους ενδιαφέρει περισσότερο η πορεία προς το στόχο και όχι μόνο η κατάκτησή του… Η Ιθάκη γι’ αυτούς ήταν απλώς η αφορμή για να μάθουν τι έχουν μέσα τους. Έτσι και εκείνοι οι άνθρωποι δεν αγωνίζονται για τον εαυτό τους, αλλά για ένα υψηλό ιδανικό που βρίσκεται πάνω από τους ίδιους. Είναι αυτοί που όπως αναφέρει ο Καβάφης φυλάνε τις Θερμοπύλες. Αυτοί οι άνθρωποι σήμερα είναι πολύ λίγοι. Είναι πολύ λίγοι αυτοί που προσφέρουν τη ζωή τους για την υπεράσπιση μιας υψηλής ιδέας. Ξέρουν ότι αγωνίζονται για να καταφέρουν κάτι πολύ δύσκολο, αλλά επίσης ξέρουν ότι δεν αρκεί να ζει κανείς, αλλά να ζει σωστά.
Η εποχή μας δυστυχώς δεν προβάλλει αυτά τα πρότυπα. Αλλά ο Οδυσσέας ή ο Λεωνίδας μπορεί να βρίσκεται μέσα σε καθένα από εμάς. Ο καθένας έχει τη δική του Ιθάκη, αλλά και όλοι μαζί έχουμε χρέος ως άνθρωποι να διαφυλάξουμε κάποιες αξίες στη ζωή μας, να φυλάξουμε τις Θερμοπύλες…
Νίκαρη Ειρήνη