Ήταν και τότε 13 Δεκεμβρίου. Πλησίαζαν τα Χριστούγεννα. Όχι
χαρούμενα Χριστούγεννα όμως. Πλησίαζαν Χριστούγεννα δύσκολα όπως σήμερα.
Δύσκολα γιατί η Ελλάδα βρισκόταν υπό ναζιστική κατοχή. Στα Καλάβρυτα, την
όμορφη αχαϊκή κωμόπολη είχαν επισκέψεις. Οι «μουσαφίρηδες» είχαν έρθει πριν 4
μέρες. Ήταν γερμανοί στρατιώτες της 117ης μεραρχίας καταδρομών της Βέρμαχτ.
Όταν είχαν πρωτοέρθει ο κόσμος φοβήθηκε. Κατάλαβε πως δεν
είχαν έρθει για καλό. Οι γερμανοί όμως ήρθαν κι έμειναν ήσυχα με αποτέλεσμα η
ανησυχία του κόσμου να περάσει.
Στις 13 του μήνα, όμως, οι στρατιώτες ζήτησαν να
παρουσιαστούν όλοι οι ενήλικες άνδρες άνω των 14 ετών στο λόφο του Καπή κοντά
στην πόλη. Όταν οι άνδρες έφυγαν οι στρατιώτες κλείδωσαν στο σχολείο της πόλης τα
γυναικόπαιδα.
Πάνω στο λόφο περικύκλωσαν τους άνδρες. Ήταν 511 ψυχές. Τους
πολυβόλησαν μέχρι θανάτου με μυδραλιοβόλα τελευταίου τύπου. Στη συνέχεια τους έδωσαν τη
χαριστική βολή. 499 αθώοι Έλληνες έμειναν για πάντα εκεί. 12 σώθηκαν από θαύμα.
Στο σχολείο τα γυναικόπαιδα στάθηκαν «τυχερά». Ένας Αυστριακός
στρατιώτης όντας άνθρωπος κι όχι κτήνος όπως οι υπόλοιποι τους άνοιξε τις πόρτες.
Σώθηκαν…
Όταν οι δολοφόνοι έφυγαν οι γυναίκες με τα παιδιά μάζεψαν τα
σώματα των ανδρών τους από το λόφο και τα έσερναν μέχρι να τα πάνε να τα θάψουν
αφού οι γυναίκες και τα παιδιά δεν είχαν τη δύναμη να σηκώσουν τα πτώματα.
Εκείνα τα Χριστούγεννα η δεξιά πλευρά της εκκλησίας ήταν άδεια ενώ στην
αριστερή κάθονταν μαυροφορεμένες γυναίκες και παιδιά που έκλαιγαν…
Στο λόφο του Καπή βρίσκεται σήμερα ένας τεράστιος σταυρός.
Για να μας θυμίζει τους 500 αδικοχαμένους συμπατριώτες μας αλλά και για να μας θυμίζει
τι σημαίνει μίσος… Γιατί καμιά απ’όλες τις φυσικές καταστροφές δε μπόρεσε να
υπερβεί σε καταστροφικότητα τις καταστροφές που προκάλεσαν οι άνθρωποι. Ή
μάλλον τα ανθρωπόμορφα κτήνη….
