Ήρωες… Πάντα είχα την απορία πως δημιουργούνται. Δεν
πονάνε;;; Δεν υποφέρουν;;; Δε φοβούνται;;;; Ποιοι τέλος πάντων είναι;;;
Στις 16 Αυγούστου 1974 το στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ στη Λευκωσία
δέχεται πολιορκείται από τούρκικα τεθωρακισμένα και πεζικό που επιτίθενται απ’όλες
τις πλευρές. Στο στρατόπεδο αντιστέκονται οι στρατιώτες της ΕΛΔΥΚ με λιγοστά
πυρομαχικά και ανεπαρκή οπλισμό. Η μάχη έχει χαθεί…
Φοβισμένος ο λοχίας Διονύσιος Πλέσσας πλησιάζει το Λοχαγό
Σωτήριο Σταυριανάκο, που ήταν επικεφαλής των αμυνόμενων, και του λέει:
«Λοχαγέ τι παριστάνουμε εδώ;; Τους 300 ΤΟΥ Λεωνίδα; Θα μας σκοτώσουν
όλους τα τανκς!»
Ο Λοχαγός Σταυριανάκος, μανιάτης στην καταγωγή, απάντησε:
«Λοχία είμαστε Έλληνες. Εδώ είναι Ελλάδα! Θα πολεμήσουμε
μέχρι ενός! Τα άρματα θα περάσουν από πάνω μας!»
Κρατώντας το λόγο του ο Σταυριανάκος εφορμά εναντίον ενός από
τα τεθωρακισμένα και πέφτει νεκρός…
Μια απλή ιστορία. Μια ιστορία όμως που την έχουμε ανάγκη.
Δεν ήταν ημίθεος ο Σταυριανάκος. Μάτωνε. Πονούσε. Υπέφερε.
Όμως ο ήρωας παρά το μαρτύριο ΔΕ γονατίζει. Στέκεται όρθιος.
Αυτή είναι και η βασική διαφορά με το μέσο άνθρωπο, το φοβισμένο λοχία. Ο
λοχίας δεν ήταν δειλός. Φέρθηκε όπως ένας μέσος άνθρωπος. Ο Λοχαγός όμως φέρθηκε
σαν ήρωας και πέρασε στην αθανασία.
Αν και δεν υπάρχουν πολύ ήρωες, τους έχουμε απόλυτη ανάγκη. Μας
δίνουν δύναμη, μας δίνουν κουράγιο και πάνω απ’όλα αποτελο9ύν οι ίδιοι ένα καλό
παράδειγμα προς μίμηση. Δεν σκέφτονται την πάρτη τους. Δεν έχουν καταθέσεις
στην Ελβετία. Δεν είναι βολεμένοι. Είναι απλοί καθημερινοί άνθρωποι που κάνουν
την υπέρβαση.
Αν υπάρχει κάτι που οφείλουμε να πάρουμε από αυτούς είναι η
πίστη τους σε υψηλά ιδανικά. Θέτουν τις αρχές και τις αξίες τους πάνω από τον
εαυτό τους και την ίδια τους τη ζωή. Ας ψάξουμε να τους βρούμε ανάμεσά μας. Τους
χριαζόμαστε…
