Της Μαριάννας Γεωργούλη, φοιτήτριας της Φιλολογίας Αθηνών
12 Φεβρουαρίου 2012
Η Αθήνα καίγεται. Χάος. Οργή. ΘΛΙΨΗ. Το πρώτο πράγμα που μου
έρχεται στο μυαλό βλέποντας αυτές τις εικόνες στην τηλεόραση είναι οι στίχοι
του Τ.S.Eliot, “thedeathofhopeanddespair/thisisthedeathofair”,‘FourQuartets’
‘LittleGidding’ (1942) pt. 2.
Στο μυαλό μου, όπως και στην τηλεόραση, όπως και στους
δρόμους, όπως και στην Ελλάδα, επίσης χάος… Τα μάτια βουρκώνουν, η ελπίδα
δείχνει να βυθίζεται όλο και περισσότερο,να κινδυνεύει πράγματι να πεθάνει
(είναι το , “thedeathofhopeanddespair”
που λέγαμε). Τελικά όμως... Τι ακριβώς είναι η ελπίδα; Βοηθάει άραγε σε όλες
τις περιπτώσεις και είναι πάντοτε υγιής;
Είμαι 19 χρονών παρά κάτι μέρες. Στην αρχή της ενήλικης ζωής
μου ή, μάλλον, στη στιγμή που συνειδητοποιείς ότι πλέον είσαι κομμάτι της
κοινωνίας και έχεις ευθύνη απέναντί της. Οι άνθρωποι της γενιάς των γονιών μου
αλλά και οι μεγαλύτεροι της γενιάς του Πολυτεχνείου-στην πλειοψηφία τους
τουλάχιστον-στην ηλικία που είμαι εγώ τώρα ήταν πολιτικοποιημένοι. Ήταν τότε η
εποχή που όλοι ανήκαν κάπου, που κάθε κόμμα είχε ορκισμένους εχθρούς αλλά και
ορκισμένους φανατικούς οπαδούς (η χρήση της λέξης «οπαδός» είναι σκόπιμη αφού
ως οπαδοί, φανατικοί και με παρωπίδες, έβλεπαν τα κόμματα τόσα χρόνια, γι’ αυτό
και φτάσαμε ως εδώ.). Δεν ήταν απαραίτητα σωστός ο τρόπος που «αγκυλώνονταν»
πάνω σε συγκεκριμένες παρατάξεις και ιδεολογίες, γιατί τόσα χρόνια έμεναν
προσκολλημένοι σε έναν πολιτικό χώρο έχοντας συχνά χάσει κάθε ψεγάδι κριτικής
σκέψης.
ΟΜΩΣ: Οι γενιές αυτές ΗΛΠΙΖΑΝ. Ήλπιζαν κάπου, είχαν κάτι να
περιμένουν, είχαν όνειρα για έναν καλύτερο κόσμο, ξεκινούσαν τη ζωή τους
μαχητικά και πίστευαν ότι μπορούν να φέρουν την αλλαγή. Κι αυτό στα 18 σού
δίνει μεγάλη δύναμη.
Τώρα, λίγες δεκαετίες μετά, η δικιά μου γενιά είναι άπελπις,
κι αυτό είναι το πιο κύριο χαρακτηριστικό της. Δεν έχουμε να ελπίζουμε κάπου,
δεν έχουμε να πιστεύουμε σε κανένα, γιατί βλέπουμε τα πάντα γύρω μας να
καταρρέουν, γιατί βλέπουμε το σεντόνι να φεύγει και να αποκαλύπτεται αίφνης
ένας κόσμος βουτηγμένος στη διαφθορά και στην ψευτιά, ένας κόσμος σάπιος πάνω
στον οποίο οι γονείς μας έχτισαν τα όνειρα τους και τις ψευδαισθήσεις που
ηθελημένα-γιατί έτσι τους βόλευε –επέμεναν να έχουν.
Τελικά λοιπόν, παρόλο που η ελπίδα είναι από τα
σημαντικότερα όπλα ενός νέου ανθρώπου, δεν τους ζηλεύω που την είχαν. Γιατί
στήριζαν την ελπίδα τους σε «σάπιους» ανθρώπους και το σημαντικότερο σε ένα
«σάπιο» σύστημα που κατασπάραξε ακόμη κι αυτούς που ήταν «υγιείς», ακόμη κι
αυτούς που μπήκαν στην πολιτική με θέληση για να προσφέρουν στον τόπο. Γιατί
δεν έμαθαν να αγωνίζονται, γιατί τα βρήκαν έτοιμα. Γιατί νομίζουν ότι η κρίση
είναι μόνο οικονομικού χαρακτήρα και αν ξαφνικά λυνόταν τα οικονομικό πρόβλημα
θα συνέχιζαν να είναι ευτυχισμένοι με την ψευδαίσθηση ότι ακολουθούσαν στη ζωή
τους το σωστό δρόμο. Γιατί ποτέ δεν απέδωσαν ευθύνες στους ίδιους, γιατί πάντα
κάποιος άλλος έφταιγε. Ακόμη και τώρα που φτάσαμε στο χείλος του γκρεμού κύριος
υπαίτιος του προβλήματός μας είναι η κ.Μέρκελ, δεν είμαστε εμείς, δεν είναι οι
Έλληνες που τόσα χρόνια ζούσαν με δανεικά λεφτά και έπαιρναν διακοποδάνεια. Δεν
τους ζηλεύω, λοιπόν. Δεν τους ζηλεύω γιατί ζουν μια πλάνη.
Κυρίως όμως δεν τους ζηλεύω, γιατί παρόλο που πέρασαν
σημαντικό κομμάτι της ζωής τους πολύ πιο άνετα απ’ ό, τι θα το περάσει η δική
μου γενιά, καταλήγουν τώρα, έχοντας περάσει τα μισά της ζωής τους, να έχουν
τύψεις (οι πιο συνειδητοποιημένοι τουλάχιστον). Τύψεις που παραδίδουν στα
παιδιά τους έναν τέτοιον κόσμο. Τύψεις που βλέπουν τα πρόσωπα των παιδιών τους
χωρίς χαμόγελο και τις προσπάθειες τους να πέφτουν σε κενό αέρος. Τύψεις γιατί
έταζαν στα παιδιά τους, με τις πράξεις τους κυρίως, έναν κόσμο ιδανικό που
όλα θα τους έρθουν έτοιμα… Και τώρα αυτά
καταλαβαίνουν ότι εξαπατήθηκαν και δίκαια οργίζονται και δίκαια τους
κατηγορούν.
Δεν τους ζηλεύω, λοιπόν. Ίσως είναι καλύτερο να μην
περιμένεις έναν Μεσσία, όπως περίμεναν αυτοί. Ίσως είναι καλύτερα τώρα, γιατί
εμείς, απογοητευμένοι με όλους και με όλα και με μια τεράστια δυσπιστία να μας
περιβάλλει, θα αναγκαστούμε να πιστέψουμε πρώτα απ’ όλα σε μας τους ίδιους, θα
αναγκαστούμε να αναζητήσουμε την αλλαγή πρώτα μέσα μας, θα αναγκαστούμε να
απαιτήσουμε πρώτα από τους εαυτούς μας και μετά από τους άλλους που μας
διέψευσαν. Θα αναγκαστούμε-επιτέλους-να συνειδητοποιήσουμε ότι πρέπει να
αλλάξουμε όλοι μας, να αλλάξουμε τη νοοτροπία μας και τις αξίες με τις οποίες
μας μεγάλωσαν οι γονείς μας. Το χρήμα πέθανε, άρα πρέπει να αναζητήσουμε αλλού
το σκοπό της ζωής μας.Στην αγάπη, την αλληλεγγύη, τον πολιτισμό, τη δημιουργία…
Αξίες που, σε αντίθεση με το χρήμα, θα μας γεμίσουν ουσιαστικά, δε θα μας
εγκαταλείψουν ούτε θα μας αφήσουν «άοπλους» αν μείνουμε χωρίς χρήματα (κάτι που συνέβη τώρα). Θα πρέπει να κάνουμε στροφή 180
μοιρών, όμως οφείλουμε να την κάνουμε γιατί εμείς ξέρουμε, εμείς μάθαμε πού
οδήγησε αυτός ο τρόπος ζωής τόσα χρόνια και πρέπει να δημιουργήσουμε συλλογικά
το καινούργιο.
Όλα αυτά φυσικά και δεν είναι εύκολα και όποιος πει ότι
είναι θα είναι τουλάχιστον αφελής. Όμως εκεί ακριβώς έγκειται η ΔΙΚΙΑ ΜΑΣ
ελπίδα. Η ελπίδα αυτή που, όπως προανέφερα, δικαιολογημένα δεν έχουμε αλλά που
αναγκαστικά για να επιβιώσουμε θα πρέπει να βρούμε. Εκεί λοιπόν πρέπει να
εντοπίσουμε την ελπίδα μας. Όχι απλά σε μεμονωμένους πολιτικούς ή και κόμματα
όπως οι προηγούμενες γενιές, αλλά στη δύναμη που έχουμε μέσα μας, στη δύναμη
που έχουμε να δημιουργήσουμε κάτι μεγάλο, να δημιουργήσουμε την Ελλάδα που μας
αξίζει, την Ελλάδα που οφείλουμε στον Περικλή, τον Σωκράτη, τον Αριστοτέλη, τον
Πλάτωνα, το Σοφοκλή, τον Ιπποκράτη και αμέτρητους άλλους που φώτισαν την
ανθρωπότητα, αλλά κυρίως την Ελλάδα που οφείλουμε σε εμάς… Στους νέους
ανθρώπους που σπουδάζουν τόσα χρόνια για να αντιμετωπίσουν ένα μέλλον καθ’ όλα
αβέβαιο. Αν όλοι δώσουμε τον καλύτερό μας εαυτό για την Ελλάδα μας και αν
ψηφίζουμε, με προσοχή και όχι μόνο με οργή, αυτούς που θέλουμε να μας κυβερνήσουν,
τότε θα τα καταφέρουμε, γιατί το μέλλον μας ανήκει.
Όπως είχε πει κι ο Καζαντζάκης,"Μην καταδέχεσαι να
ρωτάς "Θα νικήσουμε; Θα νικηθούμε;".Πολέμα!" Η αυγή δεν έρχεται
ποτέ πριν το σκοτάδι. Μπορούμε να τα καταφέρουμε και θα τους το αποδείξουμε! Ή
θα ελπίσουμε ή αλλιώς δεν έχει νόημα να ζούμε…
