Πόσο εκτός
τόπου και χρόνου είμαστε κάποιες φορές; Τρίτη απόγευμα στο κέντρο της Αθήνας.
Φυσικά οι δρόμοι ήταν κλειστοί. Πορείες, πορείες, πορείες. Να δω πού
πορευόμαστε με αυτές τις πορείες. Αλλά τέλος πάντων. Ο κόσμος περπατάει
βιαστικά για να πάει στις δουλειές του. Συγκοινωνίες γιοκ. Ταξί γιοκ. Οπότε
όλοι ήμασταν σε μία φάση «τρεχάτε ποδαράκια μου».
Περνάω από πλατεία
Κολωνακίου. Όλος ο καλός ο κόσμος. Κυρίες με βλεφαρίδα κάγκελο και τσάντα των
2000 ευρώ ανά χείρας χαζεύουν ανέμελα τις βιτρίνες. Οι ατάκες ανεπανάληπτες … «Κέλλυ,
(γιατί στη Στεμνίτσα που έμενε η γιαγιά της ήταν σύνηθες το όνομα), η λεοπάρ
γόβα πάει με κόκκινο;». Το άκρον άωτον
ήταν ότι στο επόμενο τετράγωνο έξω από τη Βουλή διαμαρτυρόταν ο κόσμος για την
ψήφιση των νέων οικονομικών μέτρων.
Κατευθύνομαι προς
Σόλωνος σχεδόν τρέχοντας, να προλάβω να είμαι στη δουλειά μου εγκαίρως. Έξω από
το κτήριο της Νομικής μία οικογένεια αστέγων. Θλιβερό θέαμα. Σκεπασμένοι με
κουβέρτες. Με παιδιά που ήταν το πολύ 7 ετών. Έτρωγαν, νομίζω, κουλούρια. Τόσο
κοντά στον «καλό» κόσμο της περιβόητης πλατείας Κολωνακίου και όμως τόσο
μακριά.
Και
αναλογίστηκα όλη αυτή τη σουρεαλιστική κατάσταση. Αγανακτισμένοι πολίτες και
άστεγοι από τη μία, απαθείς κυράτσες από την άλλη. Όλοι μαζί στην Αθήνα του 21ου
αιώνα. Πόση ανισότητα; Πότε θα εξαλειφθεί; Ποιος έχει δίκιο; Ποιος έχει άδικο;
Ποιος έχασε το δίκιο του για να το βρει κάποιος άλλος εν τέλει; Η ιστορία θα
δείξει …
Σόνια Σιούτη
