Ο πολιτισμός ως στάση ζωής

Ο πολιτισμός σε αντίθεση με όσα πιστεύει ο πολύς κόσμος, είναι μια έννοια πολύ συγκεκριμένη και πολύ συγκροτημένη. Και μία «αρετή» που αφορά όλους τους ανθρώπους. Μορφωμένους και μη. Εσφαλμένα έχει επικρατήσει η άποψη πως ο πολιτισμός αφορά μια «κλειστή» κάστα ανθρώπων, αποκομμένους ίσως από τα καθημερινά προβλήματα και τις απλές ανησυχίες. Ιδιαίτερα σήμερα που ο σύγχρονος άνθρωπος «βάλλεται» πανταχόθεν από σημαντικές και ασήμαντες πληροφορίες, από έκπτωση ηθικών αξιών και βλέπει το βιοτικό του επίπεδο να βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση, ο πολιτισμός μπορεί να αποτελέσει το καταφύγιό του.
Και με την έννοια «πολιτισμό», εννοούμε όλες εκείνες τις διαχρονικές και πανανθρώπινες αξίες που δημιούργησε ο κλασσικός και νεώτερος πολιτισμός. Αξίες που έχουν αρχή και τέλος τον άνθρωπο και όχι τους αριθμούς.
Το βιβλίο, το θέατρο, η μουσική, η οποιαδήποτε μορφή τέχνης είναι πολιτισμός. Αλλά πολιτισμός είναι και να σέβεσαι την άποψη του άλλου, να μπορείς να «καταλάβεις» ένα όμορφο τοπίο, να αντιλαμβάνεσαι τον ανθρώπινο πόνο, να δένεις αρμονικά σε μια ομάδα. Πολιτισμός είναι να δέχεσαι το διαφορετικό, αλλά και να τιμάς το «δικό σου».
Ο πολιτισμός δεν απευθύνεται σε συγκεκριμένες κάστες και πνευματικές ελίτ. Είναι οι αξίες, η αόρατη εκείνη αλυσίδα που μας δένει με το χτες και μας οδηγεί στο αύριο. Αν κοπεί αυτός ο «ομφάλιος λώρος» οι συνέπειες θα είναι δραματικές.
Ιδιαίτερα στη σύγχρονη κοινωνία, που μέρα με την μέρα επικρατούν οι νόμοι της ζούγκλας όλο και πιο έντονα, η ανάγκη επιστροφής σε αξίες και ιδανικά είναι επιτακτική. Δεν υπάρχει δικαιολογία για όποιον φυγομαχεί. Γιατί ο πολιτισμός δεν φαίνεται μόνο μέσα στα μουσεία και τις εκθέσεις, αλλά ακόμα και στο δρόμο που περπατά κανείς.

ΜΠΡΟΣ ΓΚΡΕΜΟΣ ΚΑΙ ΠΙΣΩ ΡΕΜΑ

Τα λόγια δεν επαρκούν να περιγράψουν την κατάσταση που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια. Ανεργία και φτώχεια στο ζενίθ, μισθοί και ψυχολογία στο ναδίρ και το χειρότερο: δεν φαίνεται ακόμα ο πάτος του βαρελιού, δεν φαίνεται κάποιο φως στον ορίζοντα. Τα πάντα είναι θολά και το ερώτημα παραμένει: πιο επώδυνα μέτρα ή χρεοκοπία; Ο κόσμος έχει χωριστεί σε όσους προτιμούν την Σκύλλα χρεοκοπία και όσους προτιμούν την Χάρυβδη: αποφυγή της χρεοκοπίας με την αναγκαία λήψη ακόμα πιο επώδυνων μέτρων, έστω κι αν είναι δεδομένο ότι δεν αγγίζονται όσο πρέπει οι κατέχοντες...
Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα, ότι και να διαλέξει κάποιος η κατάσταση θα οδηγηθεί σε αδιέξοδο.
-Τι έχεις βάλει στην προοπτική χρεοκοπίας;
-Τον πατέρα μου και την μάνα μου... Ανεργία στο 30% και βάλε του πληθυσμού, μηδενική ανάπτυξη, βία κι εγκληματικότητα στο φουλ, μηδενικό σωφρονιστικό σύστημα, πλιάτσικο σε καταστήματα και σούπερ μάρκετ για όσους δεν έχουν ούτε τα στοιχειώδη για επιβίωση, σε κόβω να μην έχεις ΟΜΟΡΦΑΝΤΡΑ μου δεν πειράζει θα σου βάλω και σως για να γλιστράει....
Στο σενάριο που επιλέχτηκε χτες στην βουλή:
-Τι έχεις βάλει στο μνημόνιο;
-Τον πατέρα μου και την μάνα μου ... μισθοί Βουλγαρίας, τιμές Σουηδίας, οργάνωση Σουαζιλάνδης, επιεικείς φόρους αν έχεις, επαχθείς αν δεν έχεις- σε κόβω να μην έχεις.... ΟΜΟΡΦΑΝΤΡΑ ΜΟΥ δεν πειράζει, θα σου βάλω και σως για να γλιστράει...
Όπως και να χει η κατάσταση είναι πολύ απελπιστική και αυτό που πρέπει να μας χαρακτηρίζει είναι η ενότητα , η ομοψυχία και η συνέπεια. Μην αλλάζουμε την στάση μας ανάλογα με τα εκάστοτε συμφέροντα και προσδοκίες μας, όπως κάνουν πολλά ΜΜΕ και πολιτικοί, οι οποίοι δυστυχώς μένουν στο απυρόβλητο.
Θα πρέπει να αλλάξουν πολλά πράγματα διότι πληθαίνουν καθημερινά και σε ανησυχητικό βαθμό οι φωνές και οι νοσταλγοί της χούντας και των απολυταρχικών καθεστώτων και δεν είναι μόνο οι σημερινοί 70άρηδες, αλλά όλο και πιο νέοι άνθρωποι οι οποίοι κανονικά θα έπρεπε να έχουν φρέσκα μυαλά, όνειρα και φιλοδοξίες αλλά δυστυχώς κάποιοι "άνθρωποι" τους τα έχουν καταπατήσει...

ΑΘΗΝΑ

Κι ένα τραγούδι αφιερωμένο στην πολύπαθη Αθήνα

Ξέρω μια πόλη που η άσφαλτος καίει
και δέντρου σκιά δε θα βρεις
μεγάλη ιστορία προγόνοι σπουδαίοι
λυχνάρι και τάφος της γης

Θυμίζεις Αθήνα γυναίκα που κλαίει
γιατί δεν τη θέλει κανείς
Αθήνα Αθήνα πεθαίνω μαζί σου
πεθαίνεις μαζί μου κι εσύ

Ξέρω μια πόλη στη νέα Σαχάρα
μια έρημο όλο μπετό
οι ξένοι οι στόλοι λαθραία τσιγάρα
παιδιά που δεν ξέρουν κρυφτό

Θυμίζεις Αθήνα γυναίκα που κλαίει
γιατί δεν τη θέλει κανείς
Αθήνα Αθήνα πεθαίνω μαζί σου
πεθαίνεις μαζί μου κι εσύ

Ξέρω μια πόλη στη γη της Αβύσσου
κουρσάρων κι ανέμων νησί
στης Πλάκας τους δρόμους πουλάς το κορμί σου
για ένα ποτήρι κρασί

Θυμίζεις Αθήνα γυναίκα που κλαίει
γιατί δεν τη θέλει κανείς
Αθήνα Αθήνα πεθαίνω μαζί σου
πεθαίνεις μαζί μου κι εσύ

Στίχοι: Σώτια Τσιώτου
Μουσική: Χρήστος Γκάρτζος
Τραγούδι: Γιώργος Νταλάρας

http://www.youtube.com/watch?v=cKd3sAYSfr0

ΑΝΕΜΟΛΟΓΙΟ

Έβγαλε βρώμα η ιστορία ότι ξοφλήσαμε
είμαστε λέει το παρατράγουδο στα ωραία άσματα
και επιτέλους σκασμός οι ρήτορες πολύ μιλήσαμε
στο εξής θα παίζουμε σ' αυτό το θίασο μόνο ως φαντάσματα

Κάτω οι σημαίες στις λεωφόρους που παρελάσαμε
άλλαξαν λέει τ' ανεμολόγια και οι ορίζοντες
μας κάνουν χάρη που μας ανέχονται και που γελάσαμε
τώρα δημόσια θα έχουν μικρόφωνο μόνο οι γνωρίζοντες

Βγήκαν δελτία και επισήμως ανακοινώθηκε
είμαστε λάθος μες το κεφάλαιο του λάθος λήμματος
ο σάπιος κόσμος εκεί που σάπιζε ξανατονώθηκε
κι οι εξεγέρσεις μας είναι εν γένει εκτός του κλίματος

Δήλωσε η τσούλα η ιστορία ότι γεράσαμε
τις εμμονές μας περισυλλέγουνε τα σκουπιδιάρικα
όνειρα ξένα ράκη αλλότρια ζητωκραυγάσαμε
και τώρα εισπράττουμε απ' την εξέδρα μας βροχή δεκάρικα

Ξέσκισε η πόρνη η ιστορία αρχαία οράματα
τώρα για σέρβις μας ξαποστέλνει και για χαμόμηλο
την παρθενιά της επανορθώσαμε σφιχτά με ράμματα
την κουβαλήσαμε και μας κουβάλησε στον ανεμόμυλο

Κώστας Τριπολίτης