Φιλολογικά - Σόνια Σιούτη

Ήμην πτωχόν βοσκόπουλον εις τα όρη. Δεκαοκτώ ετών, και δεν ήξευρα ακόμη άλφα. Χωρίς να το ηξεύρω, ήμην ευτυχής. Την τελευταίαν φοράν οπού εγεύθην την ευτυχίαν ήτον το θέρος εκείνο του έτους 187... Ήμην ωραίος έφηβος, κ' έβλεπα το πρωίμως στρυφνόν, ηλιοκαές πρόσωπον μου να γυαλίζεται εις τα ρυάκια και τας βρύσεις, κ' εγύμναζα το ευλύγιστον, υψηλόν ανάστημα μου ανά τους βράχους και τα βουνά.      Τον χειμώνα που ήρχισ' ευθύς κατόπιν μ' επήρε πλησίον του ο γηραιός πάτερ Σισώης, ή Σισώνης, καθώς τον ωνόμαζον οι χωρικοί μας, και μ' έμαθε γράμματα. Ήτον πρώην διδάσκαλος, και μέχρι τέλους τον προσηγόρευον όλοι εις την κλητικήν “δάσκαλε”. Εις τους χρόνους της Επαναστάσεως ήτον μοναχός και διάκονος. Είτα ηγάπησε μίαν Τουρκοπούλαν, καθώς έλεγαν, την έκλεψεν, από ένα χαρέμι της Σμύρνης, την εβάπτισε και την ενυμφεύθη.      Ευθύς μετά την αποκατάστασιν των πραγμάτων, επί Καποδίστρια κυβερνήτου, εδίδασκεν εις διάφορα σχολεία ανά την Ελλάδα, και είχεν...

  Κάτι πολύ ρομαντικό συνέβη στη Νέα Υόρκη το βράδυ της 4ης Νοεμβρίου. Ένα αγόρι από το Μπρούκλιν είδε ένα κορίτσι με κόκκινο λουλούδι στα μαλλιά μέσα στο μετρό. Την έχασε, προτού προλάβει να της μιλήσει. Αποφάσισε να την ψάξει μέσα από το Ίντερνετ, ζητώντας βοήθεια από αγνώστους. Τρεις ημέρες και χιλιάδες μηνύματα αργότερα, όλη η πόλη πανηγύριζε τη νέα συνάντησή τους.    Το βαγόνι, στο οποίο μπήκε, στις 9.30 το βράδυ, εκείνης της Κυριακής, ο Πάτρικ Μόμπεργκ, ήταν γεμάτο από κόσμο, αλλά αμέσως ξεχώρισε ένα κορίτσι με λουλούδι στα μαλλιά, που φορούσε μπλε σορτσάκι και μπλε καλσόν και έγραφε στο ημερολόγιό της. Ο νεαρός ένιωσε να την ερωτεύεται κεραυνοβόλα. Προσπάθησε να της μιλήσει, αλλά, ώσπου να φθάσει κοντά της, η κοπέλα κατέβηκε. Τι να κάνει κι εκείνος; Αντί να μεμψιμοιρεί, αποφάσισε να αναλάβει δράση. Σε μια πόλη 8 εκατομμυρίων κατοίκων ήξερε ότι, ακόμη και εάν έπαιρνε την ίδια ώρα το ίδιο τρένο, δεν ήταν σίγουρο ότι θα συναντήσει κ...

Πόσο μίσος νιώθουμε για κάποιον που σκότωσε ένα αγαπημένο, συγγενικό μας πρόσωπο; Μάλιστα φωνάζουμε να κρεμαστεί ο ένοχος έξω από το δικαστήριο. Και είναι απολύτως ανθρώπινο. Το αίσθημα της εκδίκησης παρά της απονομής δικαιοσύνης. Ποιος άραγε θα συγχωρούσε έναν φονιά κάποιου αγαπημένου του προσώπου;; Λογικά κανένας απλός άνθρωπος. Ή μάλλον σχεδόν κανένας… Ζάκυνθος 17 ος αιώνας. Ένας πληρωμένος δολοφόνος σκοτώνει τον άρχοντα Κωνσταντίνο Σιγούρο. Ο Σιγούρος είχε έναν αδελφό τον Δραγανίνο. Ο Δραγανίνος ήταν μοναχός σε κάποιο μοναστήρι του νησιού και είχε το όνομα Διονύσιος. Ήταν απίστευτο το γεγονός πως κυνηγημένος από ένοπλο στρατιωτικό απόσπασμα ο δολοφόνος χτύπησε την πόρτα του μοναστηριού και του άνοιξε ο Διονύσιος. «Σε παρακαλώ! Με κυνηγούν να με κρεμάσουν;» «Γιατί;» «Σκότωσα τον άρχοντα Κωνσταντίνο Σιγούρο» (μη γνωρίζοντας τη συγγένεια του μοναχού με το θύμα του) Ο Διονύσιος πάγωσε… Ο άνθρωπος που ζητούσε τη βοήθειά του είχε σκοτώσει τον αδελφ...