Σήμερα το βιωματικό μου κείμενο έχει ως αφορμή την πληρωμή των λογαριασμών μου (κινητό-σταθερό-Internet). Ω, ναι...Παρόλο που το έχω κάνει άπειρες φορές, ευρισκόμενη ΜΙΑ ώρα στην ουρά για να πληρώσω, τι άλλο να έκανα; Σκεφτόμουν (και έβριζα από μέσα μου την τύχη μου, το σύμπαν και όλα τα συναφή).
Διακόσια ευρώ όλα μαζί. Ο μισθός που θα παίρνει ο Έλληνας πολίτης σε λίγο καιρό, έτσι όπως πάμε. Και αναρωτήθηκα γιατί φτάσαμε στο σημείο να μιλάμε τόσο πολύ στο τηλέφωνο; Είναι όντως τόσο αναγκαίο;
Το κινητό τηλέφωνο έχει γίνει προέκταση του χεριού μας. Αν όχι όλων μας, της συντριπτικής πλειοψηφίας οπωσδήποτε. Στο δρόμο, στο αυτοκίνητο, στο μετρό, στο σχολείο, παντού όλοι μιλάμε στο τηλέφωνο. Μα τι λέμε τόσες ώρες; Θα το πω απλά, όπως αρμόζει στη φιλολογική μου "υπόσταση". Φληναφήματα και πομφόλυγες. Αυτό λέμε. Κοινώς μ******ς.
Πριν δέκαπέντε χρόνια, για παράδειγμα, οι άνθρωποι τι έκαναν χωρίς αυτή την εξάρτηση από το κινητό; Δεν υστερούσαν σε τίποτα. Μια χαρά ρύθμιζαν τις δουλειές τους. Μια χαρά ζούσαν. Όχι όπως τώρα που το κάθε νιάνιαρο μου θέλει i-Phone, που η κάθε γριά παίρνει τριανταεφτά φορές τη μέρα την κόρη της να συζητήσουν το βαρυσήμαντο θέμα που την απασχολεί (πχ πέτυχαν τα κολοκυθάκια, ροχαλίζει ο Μήτσος κλπ κλπ), που δίνουμε περιουσίες στους λογαριασμούς, που...που..που...
Καλό θα ήταν να σκεφτούμε λίγο ότι η υπερβολική χρήση του κινητού είναι ΚΑΤΑΧΡΗΣΗ, άρα αρνητική. Προσωπικά σκέφτομαι να το πετάξω από το μπαλκόνι. Μήπως τελικά η επιστροφή στις συνήθειες του παρελθόντος είναι προτιμότερη κάποιες φορές; Ας το δοκιμάσουμε...
Σόνια Σιούτη
