Συνάντησα μία συνάδελφο πρόσφατα και μου έκανε φοβερή εντύπωση ο τρόπος με τον οποίο μου μιλούσε-χωρίς καν να ρωτήσω- για κάποια άλλη φιλόλογο, η οποία ήταν και κοινή μας γνωστή:”Καλά έχω ακούσει ότι δεν κάνει καθόλου καλά τη δουλειά της και μάλιστα γράφει διάφορα κείμενα τα οποία μου είναι αδιάφορα…οι μαθητές δεν την καταλαβαίνουν...”
Δεν χρειάζεται να συνεχίσω… μπορείτε να καταλάβετε πόσα ακόμη άκουσα! Η αλήθεια είναι πως η κοπέλα είναι πολύ καλή επαγγελματίας και άψογη στη δουλειά της, σε αντίθεση με αυτήν που μειονεκτούσε σε πολλά σημεία.
Προφανώς μη θέλοντας να αποδεχτεί την τεράστια διαφορά που υπήρχε ανάμεσα σε εκείνη και την άλλη κοπέλα- τόσο γνωστικά όσο και ηθικά- έφτασε στο σημείο να την υποβιβάζει, χωρίς λόγο στην ουσία.
Η ζήλια τροφοδοτείται και μεγαλώνει από τον εγωισμό του ατόμου. Όσο ο εγωισμός βρίσκεται σε μεγάλα επίπεδα τόσο η ζήλια τον ακολουθεί. Ο εγωισμός, που είναι η ρίζα των περισσότερων παθών, η ζήλια και ο φθόνος, είναι «νοσήματα» που δεν αφήνουν τον άνθρωπο να νιώσει την ηρεμία και την αξία του εαυτού του. Αποτέλεσμα: χάνεται το πραγματικό νόημα της ζωής...
Ειρήνη Νίκαρη
