Πριν λίγο καιρό
θυμήθηκα τον μεγάλο πολιτικό Ευάγγελο Αβέρωφ, ο οποίος μπήκε πλούσιος στην
πολιτική και πέθανε φτωχός. Και δεν ήταν ο μόνος. Οι πολιτικοί της εποχής του
έμπαιναν στην πολιτική με σκοπό να προσφέρουν κι όχι να κερδίσουν. Αν πάμε στο
19ο αιώνα θα δούμε το ίδιο πράγμα. Ο Ι.Καποδίστριας ίσως ο
μεγαλύτερος Έλληνας πολιτικός του 19ου αιώνα έβαλε την περιουσία του
να αποτελέσει το πρώτο κεφάλαιο του νεοσύστατου ελληνικού κράτους. Ακόμα και
δικτάτορες όπως ο Ιωάννης Μεταξάς υπήρξαν ιδιαίτερα παραγωγικοί και ωφέλιμοι
για το κράτος. Ο Μεταξάς υπήρξε δημιουργός του κοινωνικού κράτους ενώ διαχειρίσθηκε
με σύνεση την οικονομία οδηγώντας τους ξένους δανειστές ακόμα και στα δικαστήρια…
Όμως τώρα πια δε ζούμε ούτε στο 19ο αλλά ούτε και
στον 20ο αιώνα. Η εποχή μας χαρακτηρίζεται από ένα ημιολιγαρχικό,
πλουτοκρατικό καθεστώς το οποίο διακρίνεται τόσο από τη φαυλότητα όσο και από
τη στρεβλή του ιδέα για τη δικαιοσύνη. Οι σύγχρονοι Έλληνες πολιτικοί δε λένε ΟΧΙ
στους ξένους δανειστές και επίδοξους κατακτητές γιατί φοβούνται μήπως χάσουν
την εξουσία τους. Προτιμούν να βάζουν στον ελληνικό λαό εξοντωτικούς φόρους και
να αδιαφορούν για το κοινό αίσθημα και τα προβλήματα του κόσμου. Η σύγχρονη
διακυβέρνηση της Ελλάδας θυμίζει την Αγγλία του Ιωάννη του Ακτήμονα(1199-1216) όπου
ότι ήταν δίκαιο ήταν παράνομο και ότι ήταν άδικο αποτελούσε το νόμο του
κράτους. Κι όταν ο λαός και οι βαρόνοι ξεσηκώθηκαν για να διεκδηκήσουν τα
δικαιώματά τους αναγκάζοντας τον Ιωάννη να υπογράψει τη Μάγκνα Κάρτα, αυτός επιστράτεψε
ξένους μισθοφόρους για να τιμωρήσει όσους αμφισβήτησαν την εξουσία του.
Το πιο τρομερό,όμως, είναι το ότι ενώ ο ελληνικός λαός
πεινάει είναι παράλληλα υποχρεωμένος να παρακολουθεί την περιουσία των
κυβερνόντων στα πλαίσια της «διαφάνειας». Το περίφημο «Πόθεν Έσχες» ή όπως θα
ήταν καλύτερα να πούμε «Πόθεν Έκλεψες» αποτελεί σκέτη πρόκληση τη στιγμή που
ακόμα και η πιο φτωχοί βουλευτές είναι πολύ πιο πλούσιοι από το μέσο όρο του
ελληνικού λαού. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Καρατζαφέρης, του οποίου το
εισόδημε τριπλασιάστηκε μέσα σε 2 χρόνια και εν μέσω κρίσης. Και το ακόμα
χειρότερο…έχουν το θράσος να κοιτούν αυτόν τον τόσο αδικημένο λαό κατάματα και
να του ζητούν κι άλλες θυσίες. Και ο λαός ελπίζει σε κάτι καλύτερο που όμως ποτέ
δεν έρχεται. Και δεν έρχεται γιατί οι πολιτικοί που ψηφίζονται είναι άτομα που
δεν έχουν δουλέψει και η ματαιοδοξία τους δεν έχει όρια. Του λαού, όμως, τα
όρια έχουν εξαντληθεί…
Η μεγαλύτερη αποτυχία για τη σύγχρονη ελληνική «δημοκρατία»
είναι μια φράση που ακούμε συχνά στο δρόμο από ηλικιωμένους: «Που είσαι
Παπαδόπουλε». Αν οι πολιτικοί μας την άκουγαν ίσως να είχαν ευαισθητοποιηθεί
λίγο. Όμως προτιμούν η επαφή τους με το λαό να γίνεται από τα παράθυρα των
τηλεοράσεων… Και η ντροπή τους για το «Πόθεν ‘Εκλεψες;»…ανύπαρκτη.
