Μόδα: χρήσιμο υλικό για την Έκθεση Α΄ Λυκείου

Εξαιρετικό σχεδιάγραμμα από: http://filologikesidees.blogspot.gr/

*    Ορισμός : ενδυμασία είναι το σύνολο των εξωτερικών ενδυμάτων, η φορεσιά. Μόδα , από την άλλη, είναι η παροδική κοινωνική συνήθεια που αφορά την ενδυμασία, την υπόδηση, την κόμμωση, τη διασκέδαση και, γενικά, τον τρόπο εμφάνισης και γενικότερης συμπεριφοράς ενός μεγάλου μέρους της κοινωνίας. Προέρχεται ετυμολογικά από το λατινικό modus (= τρόπος).

*    Λόγοι της δημιουργίας διαφορετικών ενδυμασιών :

1.      γεωγραφικοί : οι γεωγραφικές συνθήκες επιβάλλουν τη χρήση συγκεκριμένων ενδυμάτων.

2.      οικονομικοί : πολλές περιοχές χρησιμοποιούν ακόμη για την ενδυμασία τους δικές τους πρώτες ύλες.

3.      κοινωνικοί : οι πλούσιοι κάνουν επίδειξη του πλούτου τους, ενώ οι φτωχοί είναι ντυμένοι απλούστερα.

4.      εργασιακοί : τα ενδύματα πρέπει να βοηθούν στο επάγγελμα που ασκούν οι άνθρωποι.

5.      η ψυχολογία των ανθρώπων.

6.      πνευματικοί : η ενδυμασία εκφράζει το πνεύμα, την καλλιέργεια ενός ανθρώπου.

7.      η ηλικία.

8.      η ανθρώπινη προσωπικότητα.

*    Η σημασία της ενδυμασίας στη ζωή μας :

1.      η ενδυμασία αποκαλύπτει την ανθρώπινη προσωπικότητα. Ο τρόπος που ντύνουμε το σώμα μας δείχνει τι άνθρωποι είμαστε, εκφράζει την ιδεολογία και την κοσμοθεωρία μας, φανερώνει το γούστο και τη φαντασία μας.

2.      η κοινωνική θέση κάθε ανθρώπου απεικονίζεται στην ενδυμασία του, αν και τα τελευταία χρόνια παρατηρήθηκε απλοποίηση. Ωστόσο, και πάλι το ντύσιμο διαχωρίζει π.χ. τον εργάτη από τον καθηγητή Πανεπιστημίου.

3.      πολύ συχνά η ενδυμασία αποκαλύπτει την ψυχική διάθεση του ανθρώπου.

4.      η ενδυμασία αποδεικνύει πόσο είναι προσαρμοσμένος στο περιβάλλον του ο καθένας. Το ντύσιμο που ακολουθεί τη μόδα δείχνει απόλυτη προσαρμογή στο περιβάλλον, ενώ η εκκεντρική ενδυμασία τη διάθεση για αντίδραση σε κάθε τι το παραδοσιακό.

5.      η τοπική ενδυμασία αποτελεί διακριτικό στοιχείο του ανθρώπου. Σηματοδοτεί τις διαφορές ανάμεσα στους τόπους και ενισχύει την άποψη ότι η ενδυμασία παίζει καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της εικόνας μας προς τα έξω.

6.      το ένδυμα, εκτός από προσδιοριστική, έχει και περιοριστική δύναμη (βλ. Απόκριες).

*    Εξωτερική εμφάνιση και ανθρώπινος εσωτερικός κόσμος :

Είναι γεγονός ότι, με βάση την εξωτερική εμφάνιση, μπορεί κανείς να μαντέψει πολλά στοιχεία του εσωτερικού κόσμου ενός ανθρώπου :

1.      μέσω αυτής διακρίνεται ο φιλάρεσκος από τον αδιάφορο, ο ματαιόδοξος από τον ταπεινό, ο επιτηδευμένος από τον απλό, ο ονειροπόλος από τον πρακτικό…

2.      προσδιορίζει το βαθμό αντίστασης ή προσαρμοστικότητας του ατόμου στα σύγχρονα ρεύματα. Ανάλογα με τις ενδυματολογικές προτιμήσεις, χαρακτηρίζεται κανείς σύγχρονος ή συντηρητικός.

3.      με την ενδυμασία τους ορισμένοι επιδεικνύουν το νεοπλουτισμό τους, ταυτίζοντας το «φαίνεσθαι» με το «είναι».

4.      ο κατασταλαγμένος άνθρωπος δεν υπακούει στις επιταγές των οίκων μόδας, προσαρμόζει τη μόδα στην προσωπική αισθητική ιδιαιτερότητά του.

5.      γενικά, η εξωτερική εμφάνιση είναι συνάρτηση της εσωτερικής μας δομής. Φανερώνει πλευρές του χαρακτήρα, τον ψυχικό και συναισθηματικό κόσμο, αλλά και τις αντιλήψεις μας για την κοινωνική ζωή.

*    Γιατί αλλάζουμε συχνά τρόπο ενδυμασίας;

1.      η ανάγκη του ανθρώπου να είναι και να αισθάνεται όμορφος τον αναγκάζει να αναζητεί διαρκώς νέους τρόπους ενδυμασίας.

2.      η εσωτερική ανάγκη του ανθρώπου για αλλαγή επιβάλλει τη συνεχή ανανέωση.

3.      τα Μ. Μ. Ε. με τη διαφήμιση καλλιεργούν την επιθυμία αλλαγής.

4.      η καταναλωτική μανία, ο ευδαιμονισμός, η τάση για κοινωνική ανάδειξη και επίδειξη πλούτου, η ανασφάλεια, η ανάγκη απόκρυψης σωματικών ατελειών, η έλλειψη ορθού ιδεολογικού προσανατολισμού, το σύνδρομο στέρησης από προηγούμενες εποχές, αλλά και η ανάγκη φυγής από την καθημερινότητα και την απραξία είναι επίσης παράγοντες που ωθούν στη συχνή αλλαγή του τρόπου ενδυμασίας.

*    Λόγοι που επιβάλλουν την ενδυματολογική ομοιομορφία στην εποχή μας :

1.      οι διεθνείς ανταλλαγές (εμπόριο, βιομηχανία).

2.      τα μέσα επικοινωνίας και συγκοινωνίας.

3.      ο τουρισμός.

4.      η διεθνοποιημένη μόδα και τα πρότυπα που προβάλλει.

5.      η τυποποιημένη παραγωγή που επιβάλλει την ομοιομορφία.

6.      τα πρακτικό πνεύμα που κυριαρχεί στην εποχή μας(επιζητείται ο απλός και εύχρηστος τύπος ενδυμασίας).

*    Τα κύρια χαρακτηριστικά της μόδας :

1.      παροδικότητα.

2.      το ευμετάβλητο.

3.      ομοιομορφία.

4.      εκούσια υποταγή.

*    Λόγοι επιβολής της μόδας στην εποχή μας :

1.      η ανάγκη του ατόμου να διαμορφώσει τις επιλογές του με βάση κριτήρια κοινώς αποδεκτά, να επιδείξει την κοινωνική του ανέλιξη (απόρροια του νεοπλουτισμού), την προοδευτικότητά του και την αποστροφή του προς το συντηρητισμό.

2.      η ικανοποίηση της φιλαρέσκειας του ατόμου, η αυτοεπιβεβαίωση, η τόνωση της κλονισμένης αυτοπεποίθησης των ατόμων με συμπλέγματα κατωτερότητας. Η μόδα υπόσχεται, εκτός από το να ντύσει το ανθρώπινο σώμα, να δημιουργήσει στυλ. Προσπαθεί να πείσει τον καταναλωτή ότι, φορώντας το συγκεκριμένο ένδυμα, αποκτά ιδιότητες, που δεν είχε πριν, όπως δυναμισμό, θηλυκότητα, αρρενωπότητα, γοητεία, προσωπική ακτινοβολία…

3.      η μόδα είναι βιομηχανικό προϊόν και ως τέτοιο ,προωθείται σύμφωνα με τους κανόνες της αγοράς (έντονη προβολή μέσω της διαφήμισης).

4.      τα Μ.Μ.Ε. προβάλλουν συστηματικά στον καταναλωτή ό,τι έχει σχέση με τη μόδα.

5.      η μόδα, ως καταναλωτικό προϊόν, υιοθετείται από τον άνθρωπο- καταναλωτή με την ίδια ευκολία που θα αγοραζόταν ένα οποιοδήποτε καινούριο προϊόν.

6.      εντάσσεται στο πλαίσιο του γενικότερου φαινομένου της τυποποίησης της ανθρώπινης ζωής      (τυποποίηση στην εργασία, στην διασκέδαση, στη διαβίωση…).

*    Για ποιους λόγους κάποιοι άνθρωποι συμμορφώνονται απόλυτα με τις επιταγές της μόδας, ενώ κάποιοι άλλοι την απορρίπτουν ;

       Όσοι υποτάσσονται στη μόδα άνευ όρων :

1.      ενεργούν έτσι από επαγγελματικούς λόγους (καλλιτεχνικά ή μεγάλης δημοσιότητας επαγγέλματα).

2.      ως ένδειξη προοδευτικότητας και νεωτεριστικού πνεύματος.

3.      εκδηλώνουν την επιθυμία για κοινωνική αναβάθμιση. Επίδειξη νεοπλουτισμού.

4.      διακατέχονται από συμπλέγματα (complex) κατωτερότητας και επιχειρούν να τονώσουν την αυτοπεποίθησή τους.

       Κάποιοι αδιαφορούν για τις επιταγές της :

1.      ορισμένοι από θρησκευτική ή επαγγελματική δεοντολογία.

2.      άλλοι είναι ιδεολογικά αντίθετοι προς κάθε τι «κομφορμιστικό(=προσαρμοσμένο στις απαιτήσεις και στους τύπους συμπεριφοράς της ομάδας)» (διανοούμενοι, κοινωνικοί επαναστάτες, σπουδαστές, άτομα με φιλοσοφικές ανησυχίες).

3.      άτομα του κοινωνικού ή πολιτικού περιθωρίου.

4.      οι φανατικοί οπαδοί της παραδοσιακής ενδυμασίας (ηλικιωμένοι, άτομα απομονωμένων περιοχών).

5.      οι ασθενέστερες οικονομικά τάξεις.

*    Συνέπειες της μόδας :

Θετικές :

1.      διεύρυνση των εμπορικών δραστηριοτήτων των επιχειρήσεων

2.      δημιουργία νέων θέσεων εργασίας στον τομέα της μόδας.

3.      καλλιέργεια της αίσθησης της κομψότητας και της ωραίας εμφάνισης.

4.      τόνωση της αυτοεκτίμησης, όσων έχουν συμπλέγματα μειονεξίας για την εμφάνισή τους.

     Αρνητικές :

α. για το άτομο :

1.      οικονομική επιβάρυνση.

2.      η πλήρης συμμόρφωση στη μόδα επηρεάζει αρνητικά την προσωπικότητα του ατόμου (απώλεια προσωπικής αισθητικής, αδιαφορία για πνευματική καλλιέργεια, εσωτερικό κενό).

3.      κάποιες φορές μπορούν να προκληθούν αρνητικές συνέπειες για την υγεία του ατόμου.

4.      προβλήματα στην κοινωνική εικόνα του ατόμου και αρνητική επίδραση στην ψυχολογία του.

5.      διάθεση μιμητισμού με αποτέλεσμα τη χειραγώγησή του και την απώλεια της (ψυχολογικής) ελευθερία του.

       β. για την κοινωνία :

1.      η εισαγωγή ξένων προϊόντων επηρεάζει αρνητικά την οικονομία των φτωχών χωρών.

2.      ελλοχεύει ο κίνδυνος για πολιτιστική αλλοτρίωση μιας χώρας.

3.      η μόδα επηρεάζει τον τρόπο που ιεραρχούνται οι αξίες της κοινωνίας ή ακόμα και τα κριτήρια αξιολόγησης ενός ατόμου(η εξωτερική εμφάνιση του ατόμου είναι κάποιες φορές καθοριστική για να τον αποδεχτεί το κοινωνικό σύνολο).

*    Λύσεις :

Από το άτομο :

1.      να συνειδητοποιήσει ότι δεν καθορίζει το ένδυμα την προσωπικότητά μας («τα ράσα δεν κάνουν τον παπά»).

2.      να στρέψει την προσοχή του σε άλλα, πιο ενδιαφέροντα πράγματα και ασχολίες.

3.      να επιδιώξουν βελτίωση του πνευματικού τους κόσμου και να καλύψουν έτσι τα κενά που δημιουργεί ο σύγχρονος τρόπος ζωής.

     Από την κοινωνία - πολιτεία :

1.      να δώσει μεγαλύτερη έμφαση στην ανθρωπιστική παιδεία και καλλιέργεια των νέων, που πλήττονται κυρίως από την αλλοτρίωση της μόδας.

2.      να καθιερώσει αντικειμενικά κριτήρια για την αξιολόγηση των ατόμων.

3.      να περιορίσει την προβολή των προτύπων αυτών, που καλλιεργούν το μιμητισμό και την υποταγή στη μόδα.

       Έτσι, το άτομο θα οχυρωθεί πνευματικά και αισθητικά και θα αξιολογεί κριτικά τη μόδα και τις επιταγές της.

Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου

Με την λέξη Ευαγγελισμός αναφερόμαστε στην χαρμόσυνη είδηση για τον Χριστιανισμό, της γέννησης του Ιησού Χριστού, που δόθηκε από τον αρχάγγελο Γαβριήλ προς την Μαριάμ. Επίσης, με τον ίδιο όρο αναφερόμαστε στην εκκλησιαστική θεομητορική εορτή που τελείται την 25η Μαρτίου προς ανάμνηση του γεγονότος αυτού.

Ευαγγελισμός σημαίνει αναγγελία χαρμόσυνης είδησης και ετυμολογικά προέρχεται από το ευάγγελος (=ευ+άγγελος < αγγέλω) μια πολύ παλαιότερη ελληνική λέξη (Οδύσσεια, ξ 152-153: ως νείται Οδυσσεύς ευαγγέλιον δε μοι έστω [...]).

Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου, περιγράφεται στο Κατά Λουκάν Ευαγγέλιον Κεφ.1: 26-38: ως ακολούθως:

Τῷ καιρῷ εκείνῳ, συνέλαβεν Ἐλισάβετ ἡ γυνὴ Ζαχαρίου, καὶ περιέκρυβεν ἑαυτὴν μῆνας πέντε, λέγουσα ὅτι οὕτω μοι πεποίηκεν ὁ Κύριος ἐν ἡμέραις αἷς ἐπεῖδεν ἀφελεῖν τὸ ὄνειδός μου ἐν ἀνθρώποις.
᾿Εν δὲ τῷ μηνὶ τῷ ἕκτῳ ἀπεστάλη ὁ ἄγγελος Γαβριὴλ ὑπὸ τοῦ Θεοῦ εἰς πόλιν τῆς Γαλιλαίας, ᾗ ὄνομα Ναζαρέτ, πρὸς παρθένον μεμνηστευμένην ἀνδρί, ᾧ ὄνομα Ἰωσήφ, ἐξ οἴκου Δαυίδ, καὶ τὸ ὄνομα τῆς παρθένου Μαριάμ. Καὶ εἰσελθὼν ὁ ἄγγελος πρὸς αὐτὴν εἶπε· χαῖρε, κεχαριτωμένη· ὁ Κύριος μετὰ σοῦ· εὐλογημένη σὺ ἐν γυναιξί. Ἡ δὲ ἰδοῦσα διεταράχθη ἐπὶ τῷ λόγῳ αὐτοῦ, καὶ διελογίζετο ποταπὸς εἴη ὁ ἀσπασμὸς οὗτος.
Καὶ εἶπεν ὁ ἄγγελος αὐτῇ· μὴ φοβοῦ, Μαριάμ· εὗρες γὰρ χάριν παρὰ τῷ Θεῷ. Καὶ ἰδοὺ συλλήψῃ ἐν γαστρὶ καὶ τέξῃ υἱόν, καὶ καλέσεις τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦν. Οὗτος ἔσται μέγας καὶ υἱὸς ὑψίστου κληθήσεται, καὶ δώσει αὐτῷ Κύριος ὁ Θεὸς τὸν θρόνον Δαυὶδ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ, καὶ βασιλεύσει ἐπὶ τὸν οἶκον Ἰακὼβ εἰς τοὺς αἰῶνας, καὶ τῆς βασιλείας αὐτοῦ οὐκ ἔσται τέλος.
Εἶπε δὲ Μαριὰμ πρὸς τὸν ἄγγελον· πῶς ἔσται μοι τοῦτο, ἐπεὶ ἄνδρα οὐ γινώσκω;
Καὶ ἀποκριθεὶς ὁ ἄγγελος εἶπεν αὐτῇ· Πνεῦμα Ἅγιον ἐπελεύσεται ἐπὶ σὲ καὶ δύναμις ὑψίστου ἐπισκιάσει σοι· διὸ καὶ τὸ γεννώμενον ἅγιον κληθήσεται υἱὸς Θεοῦ. Καὶ ἰδοὺ Ἐλισάβετ ἡ συγγενής σου καὶ αὐτὴ συνειληφυῖα υἱὸν ἐν γήρει αὐτῆς, καὶ οὗτος μὴν ἕκτος ἐστὶν αὐτῇ τῇ καλουμένῃ στείρᾳ· ὅτι οὐκ ἀδυνατήσει παρὰ τῷ Θεῷ πᾶν ρῆμα.
Εἶπε δὲ Μαριάμ· ἰδοὺ ἡ δούλη Κυρίου· γένοιτό μοι κατὰ τὸ ρῆμά σου. Καὶ ἀπῆλθεν ἀπ᾿ αὐτῆς ὁ ἄγγελος

Σύμφωνα με τον Ευαγγελιστή Λουκά το γεγονός του Ευαγγελισμού έλαβε χώρα στη Ναζαρέτ, το ασήμαντο αυτό χωριό που δεν συναντάμε ούτε στην Παλαιά Διαθήκη, ούτε στο Ταλμούδ, ούτε στα κείμενα του Ιώσηπου. Η περιφρονημένη αυτή περιοχή, από την οποία οι άνθρωποι σκέπτονταν αν δύναται τι αγαθόν είναι; (Ιωάν. 1:46), αποτελεί την πατρίδα των γονέων της Μαρίας (Μαριάμ) και της ίδιας της μητέρας του Ιησού και πιθανόν και του μνήστορος Ιωσήφ. Τελικά όμως, η Ναζαρέτ τιμήθηκε ιστορικά ως η ιδιαίτερη πατρίδα του Ιησού Χριστού, του επονομαζόμενου και "Ναζωραίου".

Σύμφωνα με την παράδοση και στοιχεία που αντλούνται από πολλά απόκρυφα κείμενα, το κορίτσι που έμελλε να γίνει η μητέρα του Ιησού Χριστού, έζησε σ' ένα φτωχικό σπίτι της Ναζαρέτ, όπου η καθημερινή ζωή της περιελάμβανε μεταξύ άλλων, τις πνευματικές ενασχολήσεις που επέβαλλε το τυπικό της ιουδαϊκής θρησκείας (προσευχή, μελέτη των Γραφών, συμμετοχή στις λατρευτικές εκδηλώσεις της Συναγωγής). Ο Λουκάς άλλωστε, περιγράφει τη Μαρία ως μια ευσεβή Ιουδαία (Λκ. 2:22, 27, 39).

Τον έκτο μήνα από την σύλληψη του Προδρόμου, ο Αρχάγγελος Γαβριήλ, σταλμένος από τον θεό, συναντά την Μαρία στο μέρος όπου διέμενε και της απευθύνει τον χαιρετισμό:"Χαίρε, κεχαριτωμένη ο Κύριος μετά σου". Το "χαίρε" του αγγέλου δεν είναι ένας απλός χαιρετισμός, αλλά θυμίζει τις επαγγελίες για την έλευση του Κυρίου στην αγία πόλη του (π.χ. "Χαίρε σφόδρα, θύγατερ Σιών· κήρυσσε, θύγατερ Ιερουσαλήμ· ιδού ο βασιλεύς σου έρχεταί σοι..." Ζαχ. 9:9).

Στον χαιρετισμό αυτό, η Μαρία αντιδρά φυσιολογικά για ένα κορίτσι περίπου δεκατεσσάρων ετών, που θα είχε σχεδόν μηδενικές κοινωνικές συναναστροφές. Οι λέξεις του Γαβριήλ "κεχαριτωμένη", "ευλογημένη συ εν γυναιξίν" δεν από αυτές που συνήθιζε να ακούει ένα κορίτσι αντίστοιχης ηλικίας και κοινωνικής θέσης. Αρχίζει έτσι να διερωτάται "ποταπός είη ο ασπασμός ούτος", δηλ. ποιας προέλευσης (θείας ή μή) ήταν αυτός ο χαιρετισμός, συνετιζόμενη ίσως από το παράδειγμα της σχετικής εμπειρίας που είχε η Εύα στον παράδεισο.

Ο άγγελος, βλέποντας τον δισταγμό της, την καθησυχάζει με τη φράση "Μή φοβού", που παρόμοιες συναντάμε συχνά στην Παλαιά και στην Καινή Διαθήκη σε γεγονότα θείων αποκαλύψεων (Μτ. 1:20, 14:27 -Μκ. 5:36 -Λκ. 1:13, 1:30, 2:10 - Ιησ. 1:9, Κρ. 6:23, Ιερ. 1:8, Δαν. 10:12 κ.ά.). Αμέσως μετά της δηλώνει ότι βρήκε χάρη από το Θεό, πράγμα που δείχνει πως η Μαρία συγκαταλέγεται πλέον ανάμεσα σε εκείνα τα πρόσωπα που έγιναν αποδέκτες της εύνοιας του Θεού (Γέν. 6:8, Έξ. 33:13 κ.ά.).

Ακολούθως, ο Γαβριήλ φανερώνει το περιεχόμενο της ευαγγελίας του. Η Μαρία πρόκειται να φέρει στον κόσμο ένα γιο τον οποίο θα ονομάσει Ιησού και ο οποίος "έσται μέγας" και θα αναγνωριστεί από όλους ως "υιός υψίστου". Για να δηλωθεί πως ο υιός αυτός θα είναι ο αναμενόμενος Μεσσίας, αναφέρει την καταγωγή του εκ του Δαυίδ όπως προείπαν οι προφήτες και το αιώνιο της Βασιλείας του κατά τον Δανιήλ: "δώσει αυτώ Κύριος ο Θεός τον θρόνον Δαυίδ τού πατρός αυτού, και βασιλεύσει επί τον οίκον Ιακώβ εις τους αιώνας, και της βασιλείας αυτού ουκ έσται τέλος" (βλ. 2Σαμ. 7:12 - Ησ. 9:6-7 - Δαν. 2:44, 4:3, 6:26, 7:14).

Αμέσως μετά, η Μαρία εφράζει μια εύλογη απορία, που δείχνει ότι ο Λουκάς αποδίδει μεγάλη σημασία στην παρθενία της Μαρίας, όπως και σ' όλο του το έργο άλλωστε ενδιαφέρεται για την εγκράτεια (Λκ 2:36, 14:26, 18:29) και για την παρθενία (Πραξ. 21:9). Αναφέρει βέβαια το γάμο της Μαρίας με τον Ιωσήφ (Λκ 1:27, 2:5), γιατί βλέπει στο γεγονός αυτό τη βάση της μεσσιανικής νομιμότητας του Ιησού (3:23 εξ) καθώς η αποκάλυψη του θεού, ανταποκρίνεται πάντοτε στα συγκεκριμένα δεδομένα της ιστορίας. Ο "γάμος" της με τον Ιωσήφ έδωσε την αναγκαία νομιμότητα στα γεγονότα που επακολούθησαν, χωρίς καμιά υποψία και μομφή. Μέσα στο μυστήριο αυτό της γέννησης του Ιησού, πίσω από το ιστορικό και κοινωνικό προσκήνιο, υπάρχει και μια άλλη αλληλουχία πραγμάτων, εκείνη που ανήκει σε μιας άλλης φύσεως πραγματικότητα, που δεν είναι θεατή και αποδεκτή από όλους. Στα ιερά κείμενα η αλληλουχία αυτή εκφράζεται με την επισήμανση ότι ο Ιησούς ήταν μόνο "ο υιός της Μαρίας" και απλώς "ενομίζετο" ως υιός του Ιωσήφ (Λκ. 3:23).

Ο Λουκάς λοιπόν τονίζει για τη νεαρή σύζυγο ότι είναι παρθένος και αυτό φαίνεται από την αντίρρηση που απευθύνει στον άγγελο, όταν της αναγγέλλει ότι θα γίνει η μητέρα του Μεσσία: "Πώς έσται μοι τούτο, επεί άνδρα ου γινώσκω;" που σημαίνει: "πως θα γίνει αυτό, αφού ως τώρα δεν έχω συζυγικές σχέσεις". Ο Λουκάς υπαινίσσεται πως η Μαρία ρωτάει όχι από απιστία αλλά για να μάθει τον τρόπο, αφού την ερώτησή της δεν ακολουθεί κάποιο αντίστοιχο επιτίμιο όπως στον Ζαχαρία που έδειξε να μην πιστεύει την γέννηση του Προδρόμου (Λκ. 1:20). Καταλαβαίνει ίσως η Μαρία πως θα γίνει αμέσως μητέρα, όπως άλλωστε συνέβει στη μητέρα του Σαμψών που συνέλαβε μόλις ο άγγελος της ανήγγειλε τη μητρότητα της (Κρ. 13:5-8). Το ερώτημά της Μαρίας, οδηγεί τον Γαβριήλ να της αναγγείλει την παρθενική σύλληψη του Ιησού με τρόπο υπερφυσικό. Για την πλειοψηφία των χριστιανών, ο στίχος "Πνεύμα άγιον επελεύσεται επί σε και δύναμις υψίστου επισκιάσει σοι διό και το γεννώμενον άγιον κληθήσεται υιός Θεού'' ερμηνεύεται "Τριαδολογικά", που σημαίνει ότι αναγνωρίζονται στον στίχο αυτόν δρώντα τα τρία πρόσωπα της Αγίας Τριάδας: Ο Πατέρας (δύναμις υψίστου), ο Υιός (υιός Θεού) και το Άγιο Πνεύμα (Πνεύμα άγιον επελεύσεται).

Κατόπιν, ο άγγελος συνεχίζει, και ως πιστοποίηση της δύναμης του Θεού για το θέμα αυτό της σύλληψης, φέρνει το παράδειγμα της Ελισσάβετ η οποία αν και ήταν σε προχωρημένη ηλικία ήταν ήδη στον έκτο μήνα της κυοφορίας της.

Στο τέλος της Ευαγγελικής περικοπής, ένα σημαντικό, θεολογικό μήνυμα περιέχεται: ο Γαβριήλ τελείωσε μεν την ευαγγελία του προς την Παρθένο, όχι όμως και την αποστολή του. Περιμένει τη συγκατάθεση της Μαρίας. Για τον Λουκά, ούτε μια τέτοια σπουδαία ενέργεια του Θεού δεν αφαιρεί από τον άνθρωπο το χάρισμα της συνδημιουργίας: "Ευτυχισμένη Μαρία, ο κόσμος όλος περιμένει τη συγκατάθεσή σου" αναφέρει ο ιερός Αυγουστίνος. Πράγματι, η μητρότητα αυτή είναι θεληματική. Μπροστά στην απροσδόκητη κλήση που της αναγγέλλει ο Γαβριήλ, η Μαρία ενδιαφέρεται να καταλάβει το κάλεσμα του Θεού. Οταν η Μαρία διαφωτίζεται πλήρως, δέχεται, και η διακονία της, είναι προπάντων ελευθερία.

Πηγή: http://el.wikipedia.org/

Ζήτω η 25η Μαρτίου 1821!