Επιτέλους, χθες κατάφερα να κάνω το πρώτο μου μπάνιο για το φετινό καλοκαίρι. Σάββατο απόγευμα και η παραλία "βούλιαζε" από κόσμο. Δίπλα μου μία παρέα από τέσσερις εφήβους, αγόρια, γύρω στα δεκαεφτά. Ηλικιακά μας χώριζαν δέκα χρόνια περίπου. Δεν τα λες πολλά αλλά ούτε και λίγα..Και όμως καθόλη τη διάρκεια της ηλιοθεραπείας μου κατάλαβα ότι είναι πάάάάρα πολλά τελικά.
Οι συζητήσεις τους γίνονταν ιδιαιτέρως δυνατά, σα να είχαν στόχο να τους ακούσουν όλοι οι λουόμενοι. Οι λέξεις που ακούγονταν διαρκώς; Facebook, ανάρτηση στο net, κλαμπάκι, γκομενάκι, σεξ, καφές και φυσικά η "πανεθνική" μας λέξη από Μ! Εννοείται πως και οι τέσσερις είχαν i-Phone στα χέρια, παρακολουθώντας τα προφίλ στο Facebook (στο φατσοβιβλίο που λέει και μια γνωστή μου) των διαδικτυακών "φίλων" τους και σχολιάζοντας μεταξύ τους τις φωτογραφίες, τις αναρτήσεις κλπ κλπ κλπ. Ο ένας μάλιστα κάποια στιγμή μιλούσε στο κινητό του και ξαφνικά ακούστηκε σε όλη την παραλία "Μάνααααα! Ακούγεται ότι είμαι στη θάλασσα; Αν πάρει ο μπαμπας, πες του ότι διαβάζω! Μη με δώσεις στεγνά!" Και μετά πάλι γέλια, πάλι συζητήσεις, πάλι Facebook.
Φεύγοντας από τη θάλασσα αναρωτήθηκα αν αυτά τα παιδιά έχουν προβληματιστεί, έστω και λίγο, από όσα μαστίζουν τη χώρα μας σήμερα...αν ξέρουν τι είναι οι Αγανακτισμένοι...αν έχουν κατέβει στο Σύνταγμα να διαμαρτυρηθούν...αν φοβούνται για το μέλλον τους...αν..αν...αν! Μπορεί ναι, μπορεί και όχι. Όμως είμαι σίγουρη για ένα πράγμα, ότι είναι έφηβοι και έχουν κάθε δικαίωμα να απολαμβάνουν τη ζωή τους, να διασκεδάζουν, να χαίρονται, ενίοτε να αποστασιοποιούνται από τη μιζέρια των καιρών και να ατενίζουν με αισιοδοξία το μέλλον, γιατί κανένας μας δε θα ξαναγίνει ποτέ δεκαεπτά ετών.
Σόνια Σιούτη
