ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΝΩΝΕΙ...

Η χώρα μας, η πολύπαθη αυτή χώρα, περνάει μία πολύ δύσκολη περίοδο στην σύγχρονή της ιστορία. Συνεχώς ακούμε για περικοπές, αύξηση του χρέους, έλλειμμα, ομόλογα, πορείες, απεργίες, ελεγχόμενη πτώχευση, "αγανακτισμένους"....

Αγανάκτησα κι εγώ με όλα αυτά τα γεγονότα, μα πιο πολύ έχω αγανακτήσει με την υποκρισία των ανθρώπων και την έλλειψη διάθεσης για σύμπνοια και συνεργασία. Ο καθένας το μακρύ του και το κοντό του. Αντιδρούνε σε όλα μόνο και μόνο για να μην θεωρηθούν φερέφωνα. Δεν ψάχνουν κοινά σημεία, αλλά αφορμές για να διαχωριστούν τελείως από τους άλλους. Στα μόνα κοινά που συμφώνησαν ήταν ότι πρέπει να "αγανακτήσουν" επειδή ξεβολεύτηκαν, έχασαν τα προνόμιά τους και την απόλυτη ελευθερία κινήσεων. Αγανάκτησα με τους "αγανακτισμένους βολεψάκηδες" οι οποίοι μόλις ξεβολεύτηκαν αμέσως άρχισαν τις διαμαρτυρίες, την στιγμή που οι πραγματικά φτωχοί, όσοι δεν "βολεύτηκαν" ποτέ τους υπομένουν πιο στωικά τις σαρωτικές αλλαγές της εποχής μας. Πρόκειται για τους ίδιους "αγανακτισμένους" οι οποίοι όσο επικρατούσε πλήρης ακυβερνησία "έλαμπαν" δια της απουσίας τους, δεν έβγαιναν έξω στους δρόμους να διαμαρτυρηθούν λες και θεωρούσαν ότι η παραίτηση του πρωθυπουργού έλυσε τα προβλήματα ως δια μαγείας.

Δυστυχώς δεν πρόκειται να λυθούν τα προβλήματα του τόπου με τον τρόπο αυτό. Όπως δεν πρόκειται να λυθούν όταν ο καθένας αντιδράει για πάρτη του, μόνο και μόνο επειδή θίγονται τα προνόμιά του και αδιαφορώντας για τους άλλους. Δεν θα λυθούν τα προβλήματα όταν ο καθένας απλώς λέει ένα όχι χωρίς να προτείνει κάτι συγκεκριμένο και το οποίο θα τηρεί με απόλυτη ευλάβεια. Δεν θα λυθούν τα προβλήματα όταν μας χωρίζουν τα πάντα και μας ενώνει η ατομικιστική νοοτροπία ότι ξεβολευόμαστε και γι΄ αυτό θα πρέπει να αντιδράσουμε. Μόνο ενωμένοι μπορούμε να λύσουμε τα προβλήματά μας χωρίς να κοιτάζουμε αποκλειστικά την πάρτη μας και χωρίς να βγάζουμε την ουρά μας όταν κάτι δεν μας αφορά άμεσα...

Θέλω

Θέλω να μιλήσω απευθείας με τον Άγιο Βασίλη. Έχω πολλά να ζητήσω.

Θέλω να κάνω βόλτες στην Αθήνα και να είναι όλα τα μαγαζια στολισμένα χριστουγεννιάτικα.

Θέλω να βλέπω παντού φωτάκια. Στις πολυκατοικίες, στους δρόμους, στις πλατείες.

Θέλω να μην ξαναδώ επαίτη, φτωχό, κατατρεγμένο, πεινασμένο, άρρωστο.

Θέλω να πάω για καφέ και να μην ακούω τους γύρω να μιλάνε για την κρίση. Βασικά...

Θέλω να διαγραφεί από το λεξιλόγιό μας η λέξη κρίση.

Θέλω να πάω σε ένα ορεινό χωριό, να έχει χιονίσει και να κοιτάζω το χιόνι! Κι ας το μισώ!

Θέλω να φάω πενήντα μελομακάρονα και να μην πάρω γραμμάριο.

Θέλω να εξαφανιστούν όλα τα δελτία ειδήσεων από την ελληνική τηλεόραση.

Θέλω να βλέπω κόσμο χαμογελαστό.

ΔΕ ΘΕΛΩ ΑΛΛΗ ΜΙΖΕΡΙΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ.

Πολλά θέλω;;

Οι Επιθυμίες μας…

Αυτή τη φορά θα ξεκινήσω με ένα απόφθεγμα του Δημοσθένη. «Δεν υπάρχει ευκολότερο πράγμα από το να ξεγελάει κανείς τον εαυτό του. Γιατί ό,τι επιθυμούμε, πρόθυμα και το πιστεύουμε. Η πραγματικότητα, όμως, πολλές φορές είναι διαφορετική.»
Πράγματι, πόσες φορές επιθυμούμε πράγματα και καταστάσεις που δεν έχουμε ουσιαστικά ανάγκη. Και πόσα από αυτά που έχουμε δεν τα έχουμε πρώτα επιθυμήσει;
Η πραγματικότητα είναι πως οι επιθυμίες μας είναι καθαρά προσωπικές και εσωτερικές και βρίσκουν κάθε ρωγμή στο οικοδόμημα του εαυτού μας για να βγουν στην επιφάνεια. Αυτές είναι που οδηγούν πολύ συχνά τις πράξεις μας. Έχουμε όμως αναρωτηθεί ποιες από αυτές είναι απαραίτητες και ποιες επίπλαστες; Ποιες από αυτές μας χρησιμεύουν και μας εξυπηρετούν ουσιαστικά; Και ποιες απλά μας αγχώνουν και μας στεναχωρούν επειδή η πραγματοποίησή τους μας είναι αδύνατη;
Οι επιθυμίες, σύμφωνα με το φιλόσοφο Επίκουρο, διαχωρίζονται σε αυτές που είναι φυσικές και σε αυτές που είναι μη φυσικές. Φυσικές είναι αυτές που εναρμονίζονται πλήρως με τη φύση. Πρόκειται, δηλαδή, για τις ανάγκες εκείνες που είναι οι πιο στοιχειώδεις για την ανθρώπινη επιβίωση ενώ οι μη φυσικές επιθυμίες είναι και μάταιες γιατί δεν υπάρχει όριο στην εκπλήρωσή τους και τελικά καταλήγουν να είναι επιφανειακές.
Ας σκεφτούμε: Όταν ικανοποιούμε μία επιθυμία αυτό σημαίνει ότι μας κάνει και ευτυχισμένους; Νομίζω όχι. Για αυτό ίσως θα ήταν καλύτερο να σταματήσουμε το ατέρμονο κυνήγι κενών επιθυμιών και να μην καταστρέφουμε αυτά που έχουμε τώρα, επειδή επιθυμούμε αυτά που δεν έχουμε! Η απληστία μας οδηγεί στην απογοήτευση αφού σε όποιον δεν είναι αρκετά όσα έχει, έστω και λίγα, τίποτα δεν είναι αρκετό.


Ειρήνη Νίκαρη