Εκπαιδευτικά βιβλία των εκδόσεων ΕΝΑΣΤΡΟΝ

Πατήστε εδώ:

http://www.enastron.com.gr/ekdoseis/%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%B1-%CE%88%CE%BD%CE%B1%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF%CE%BD.html?page=shop.browse&category_id=1

Ασκήσεις στους λανθάνοντες υποθετικούς λόγους

1. Να βρείτε και να αναγνωρίσετε το είδος του λανθάνοντος υποθετικού λόγου στα παρακάτω παραδείγματα.

1. Δίκαια δράσας συμμάχους ἕξεις θεούς.
2 Καὶ ὅσα αὐτὸς (Κῡρος) ὑπ’ ἄλλων ἐρωτῷτο, διὰ τὸ ἀγχίνους εἶναι ταχὺ ἀπεκρίνετο.
3. Ἐγὼ ὀκνοίην ἂν εἰς τὰ πλοῖα ἐμβαίνειν, ἃ ἡμῖν Κῦρος δοίη.
4. Ταῦτα παραβὰς καὶ ἐξαμαρτάνων τι τούτων τί ἀγαθὸν ἐργάσῃ σαυτόν;
5. Οὔτε γὰρ βοὸς ἂν ἔχων σῶμα, ἀνθρώπου δὲ γνώμην ἐδύνατ' ἂν πράττειν ἃ ἐβούλετο.
6. Οὐκ ἂν ἔλαθεν ὁρμώμενος ὁ Κλέων πάσῃ τῇ στρατιᾷ.
7. Ὁπότε τὸν μισθὸν ἔχοιμεν, ἀπίοιμεν ἄν.
8. Φαίη δ’ ἂν ταῦτα καὶ αὐτὸς ἐλεγχόμενος.
9. Mὴ ἀπέλθητε, πρὶν ἂν ἀκούσητε.
10. Ταῦτα ποιοῦντες τοὺς θεοὺς βοηθοὺς ἔχοιτ' ἄν.

2. Να μετατρέψετε την υποθετική μετοχή στο είδος που σας ζητείται.

1. Ταῦτα ποιοῦντες τοὺς θεούς βοηθοὺς ἔχοιτ' ἄν.
Να γίνει μετατροπή στο προσδοκώμενο.
2. Δίκαια δράσας συμμάχους ἕξεις θεοὺς.
Να γίνει μετατροπή στην απλή σκέψη του λέγοντος.
3. Οὔτε γὰρ βοὸς ἂν ἔχων σῶμα, ἀνθρώπου δὲ γνώμην ἐδύνατ' ἂν πράττειν ἃ ἐβούλετο.
Να γίνει μετατροπή στην αόριστη επανάληψη στο παρόν - μέλλον.
4. Κατεφαίνετο πάντα αὐτόθεν, ὥστε οὐκ ἂν ἔλαθεν αὐτὸν ὁρμώμενος ὁ Κλέων τῷ στρατῷ.
Να γίνει μετατροπή στην αόριστη επανάληψη στο παρελθόν.
5. Προθύμως μαχόμενοι ἐκρατοῦμεν ἂν τῶν πολεμίων.
Να γίνει μετατροπή στην απλή σκέψη του λέγοντος.

3.Να βρείτε και να αναγνωρίσετε τους λανθάνοντες υποθετικούς λόγους

1.      Ταῦτα γιγνώσκων πράττοις ἂν ἄριστα.

2.      Παρ’ ἐμοὶ οὐδεὶς μισθοφορεῖ, ὅστις μὴ ἱκανὸς ἐστὶν ἐμοὶ ἴσα πονεῖν.

3.      Ὁποσάκις ἔλθοιεν, εὐμενῶς αὐτοὺς προσεδέχετο.

4.      Οὐκ ἂν ἐπεχειροῦμεν πράττειν, ἃ μὴ ἠπιστάμεθα.

5.      Λαβόντες δὲ τοὺς ἄρχοντας ἀναρχίᾳ ἂν καὶ ἀταξίᾳ ἐνόμιζον ἡμᾶς ἀπολέσθαι. 

πηγή: www.minedu.gr

Ασκήσεις στον πλάγιο λόγο

Να μεταφέρετε τα παρακάτω αποσπάσματα σε πλάγιο λόγο με τις εξαρτήσεις που δίνονται :

Δοκεῖτε μοι , ὦ Ἀθηναῖοι , πάντες γιγνώσκειν ὅτι ἄμεινόν ἐστι πολεμεῖν.

·        Ἀνδοκίδης εἶπε

·        Ἀνδοκίδης ἔφη

Τοῦτο οὐ πάντες αἰσθάνεσθε , ὅτι οἱ ῥήτορες τῷ ὀνόματι τῆς εἰρήνης συγχωροῦσι , τοῖς δὲ ἔργοις ἀφ’ ὧν ἂν ἡ εἰρήνη γένοιτο ἐναντιοῦνται.

·        Ἀνδοκίδης γιγνώσκει

·        Ἀνδοκίδης  ἔλεγε

Εἰ μὲν οὖν μηδεπώποτε πρότερον ὁ δῆμος ἐποιήσατο εἰρήνην , εἰκότως ἂν ἐφοβούμεθα αὐτό.

·        Ἀνδοκίδης εἶπε

·        Ἀνδοκιδης λέγει ( απαρεμφατικὴ σύνταξη)

Πῶς οὐκ εἰκός ἐστι ὑμᾶς πρῶτον ἐκεῖνα σκέψασθαι;

·        Ἀνδοκίδης ἀπορεῖ

·        Ἀνδοκίδης ἠρώτα

Ἡμεῖς τοι , ὦ μοχθηρέ , καταλελοίπαμεν τὰς οἰκίας καὶ τὰ τείχη.

·        Θεμιστοκλῆς λέγει

·        Θεμιστοκλῆς ἔφη

Εἰ δ’ ἄπιτε , αὐτίκα πεύσεται τὶς Ἑλλήνων Ἀθηναίους κεκτημένους ἐλευθέραν χώραν.

·        Θεμιστοκλῆς γιγνώσκει

·        Θεμιστοκλῆς λέγει

Ὅταν μὲν γὰρ ἀποβλέψωσιν εἰς τοὺς ἔχοντας τιμάς , ἅπαντες νομίζουσιν ἰσοθέους τοὺς ὄντας ἐν ταῖς μοναρχίαις.

·        Νικοκλῆς ἔφη

·        Νικοκλῆς λέγει

Οἶμαι γὰρ ὑμᾶς ζητεῖν ἑτέραν μεταλαβεῖν διάνοιαν.

·        Ἰσοκράτης νομίζει ( απαρεμφατικὴ σύνταξη)

·        Ἰσοκράτης οἶδε

Εἰ μὲν οὖν μοι συνοίσει κατειπόντι τὴν ἀλήθειαν , οὖν οἶδα.

·        Ἰσοκράτης φησὶ

·        Ἰσοκράτης ἔφη

Χαλεπὸν γὰρ ἐστὶ στοχάζεσθαι τῆς ὑμετέρας διανοίας.

·        Οὗτος ἐνόμιζε ( απαρεμφατικὴ σύνταξη )

·        Οὗτος εἶπε

Εἰ μὲν γὰρ ἐπίδειξιν ποιούμενος ἔλεγον αὐτούς , εἰκότως ἂν εἶχον τὴν αἰτίαν ταύτην.

·        Ἰσοκράτης ἔφη

·        Ἰσοκράτης ἔλεγε

Τὶς γὰρ ἂν ἐφίκοιτο τοιαύτης φύσεως;

·        Εὐαγόρας ἀνηρώτα

·        Εὐαγόρας ἀπορεῖ

Θεώρει τὰ γιγνόμενα καὶ βούλου καταλιπεῖν τὰς εἰκόνας τῆς ἀρετῆς ὑπόμνημα.

·        Νικοκλῆς κελεύει

·        Νικοκλῆς ἐκέλευε

Σὺ μὲν τοὺς Ἕλληνας εὔνους σχήσεις , ἤνπερ ἐθελήσεις ἐμμεῖναι τοῖς περὶ τούτων εἰρημένοις.

·        Ἰσοκράτης ἔλεγε τῷ Φιλίππῳ

·        Ἰσοκράτης φησὶ

Σὺ μὲν ἐξ ἑτοίμου λήψει τοσούτους ὅσους ἂν βουληθῇς.

·        Εὐαγόρας ἐνόμιζε ( απαρεμφατικὴ σύνταξη )

·        Εὐαγόρας ᾐσθάνετο

Οὐκ οἴονται χρῆναι αὐτὸν ἀπολέσθαι;

·        Λυσίας ἀπορεῖ

·        Λυσίας ἠπόρει

Τινές , ὦ ἄνδρες Ἀθηναῖοι , ὑπ’ Ἀγοράτου ἀπογραφέντες ἀπέθανον.

·        Λυσίας ἔφη

·        Λυσίας λέγει

Ἅπασι μὲν τοῖς ξένοις ἀσφαλῆ τὴν πόλιν πάρεχε.

·        Ἰσοκράτης συνεβούλευε τοῖς νέοις

Ἢν δ’ ἀναγκασθῇς κινδυνεύειν , θανοῦ καλῶς.

·        Νικοκλῆς ἐκέλευε

·        Νικοκλῆς κελεύει

Μάλιστα μὲν πειρῶ τὴν ἀσφάλειαν τῇ πόλει διαφυλάττειν.

·        Ἰσοκράτης τοῖς νέοις συμβουλεύει

Ὅπως γὰρ ἂν τοὺς ἄλλους πρὸς σαυτὸν διαθῇς , οὕτω καὶ σὺ πρὸς ἐκείνους σχήσεις.

·        Οὗτος ἔλεγε τῷ βασιλεῖ

·        Οὗτος φησὶ

Σόνια Σιούτη, φιλόλογος

Δ.ΣΟΛΩΜΟΣ, Ο ΚΡΗΤΙΚΟΣ

Πρόκειται για ένα λυρικό αφηγηματικό ποίημα . Στο θεματικό κέντρο βρίσκεται το δραματικό επεισόδιο ενός ναυαγίου , γύρω από το οποίο αναπαράγεται το τραγούδι του Κρητικού πρόσφυγα , ο οποίος αναπολεί το παρελθόν και οραματίζεται τα μέλλοντα .

1 [18]

Μέσα στην τρικυμία ο ναυαγισμένος Κρητικός παλεύει με τα κύματα στην προσπάθειά του να σώσει την αγαπημένη του [ « κορασιά » ].

2 [19]

Ο Κρητικός απευθύνεται σε ένα υποθετικό ακροατήριο και ορκίζεται με τρεις όρκους προκειμένου να πείσει ότι αυτά που θα πει είναι αλήθεια . Η αφήγησή του έχει ως στόχο την αποκάλυψη της προσωπικής του αλήθειας . Ακολουθεί μία μεγάλη παρένθεση καθώς ο Κρητικός μεταφέρεται στο μεταφυσικό επίπεδο , οραματιζόμενος τη Δευτέρα Παρουσία , τη στιγμή δηλαδή που θα δει την αγαπημένη του αναστημένη. 

3 [20]

Η αφήγηση επανέρχεται στη σκηνή του ναυαγίου. Η τρικυμία σταματάει απότομα εξαιτίας κάποιου « κρυφού μυστηρίου » , δηλαδή κάποιας δραστηριότητας με μεταφυσικό χαρακτήρα. Εμφανίζεται μία οπτασία , η Φεγγαροντυμένη.

4 [21]

Περιγράφεται η υπέροχη αυτή οπτασία  και εκφράζονται οι σκέψεις και τα συναισθήματα του Κρητικού καθώς αντικρύζει τη Φεγγαροντυμένη. Η μεγάλη φόρτιση που αισθάνεται ο ήρωας μεταφέρει τη σκέψη του στο παρελθόν και τα τραγικά γεγονότα της Κρήτης . Στη συνέχεια κάνει έκκληση στην θαυμαστή γυναίκα να βοηθήσει την αγαπημένη του να σωθεί.

                                                    5 [22]

Η οπτασία εξαφανίζεται με δακρυσμένα μάτια . Η αφήγηση επανέρχεται στη σκηνή του ναυαγίου και στην προσπάθεια του Κρητικού να σώσει την αγαπημένη του. Ξαφνικά ακούγεται ένας απόκοσμος και ανεκδιήγητος ήχος ο οποίος αποσπά την προσοχή του ήρωα και τον οδηγεί στην έκσταση. Στο τέλος ο Κρητικός φτάνει στην ακτή και διαπιστώνει ότι η αγαπημένη του είναι νεκρή.

ΤΑ ΤΕΣΣΕΡΑ ΑΦΗΓΗΜΑΤΙΚΑ ΕΠΙΠΕΔΑ ( «εποχές» ) ΣΤΟΝ ΚΡΗΤΙΚΟ

Ο αφηγηματικός χρόνος δεν λειτουργεί ευθύγραμμα. Διασπάται σε γεγονότα πριν και μετά του ναυαγίου με αναδρομές στο παρελθόν {αναλήψεις} και πρόδρομες αφηγήσεις που αναφέρονται στο μέλλον {προλήψεις}. Έτσι ο μύθος αναπτύσσεται σε τέσσερα επίπεδα:

      Α΄ ΕΠΟΧΗ:  Ο χρόνος και ο χώρος που συνθέτουν τα βασικά επεισόδια → ναυάγιο , ηρεμία της θάλασσας , η ανάδυση της Φεγγαροντυμένης , η διάχυση του ανεκδιήγητου ήχου και ο θάνατος της κορασιάς.

      Β΄ ΕΠΟΧΗ: Η ζωή του ήρωα στην Κρήτη→ βρεφική ηλικία , εφηβεία , πολεμική δραστηριότητα , εκπατρισμός (= ξεριζωμός από την Κρήτη )

       Γ΄ ΕΠΟΧΗ: Η ζωή του ήρωα ως πρόσφυγα μετά το ναυάγιο και το χαμό της αγαπημένης του.

 Δ΄ΕΠΟΧΗ: Ο οραματισμός της Έσχατης Κρίσης. Ο Κρητικός συναντά την αρραβωνιαστικιά του στη Δευτέρα Παρουσία.

ΑΦΗΓΗΜΑΤΙΚΗ ΤΕΧΝΙΚΗ

Στο ποίημα μιλάει ο Κρητικός , ο οποίος αφηγείται την ιστορία in medias res[= από τη μέση της ιστορίας]. Επίσης διεξάγεται διάλογος  μεταξύ του ήρωα και των «αχνών αναστημένων».  Η αγαπημένη του δεν συμμετέχει στα δρώμενα. Άρα η συμμετοχή της στα αφηγηματικά γεγονότα είναι λανθάνουσα.

ΣΤΙΧΟΥΡΓΙΚΗ

↓

Ιαμβικός δεκαπεντασύλλαβος με ζευγαρωτή ομοιοκαταληξία

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ

1 [18]

Ήδη από τους πρώτους στίχους παρουσιάζεται συμπλοκή του χρονικού επιπέδου της αφήγησης και του χρονικού επιπέδου της ιστορίας.

Δίνονται τα βασικά στοιχεία , για να αντιληφθούμε περί τίνος πρόκειται : νύχτα , τρικυμία , ναυαγοί.

2 [19]

Τρεις όρκοι του Κρητικού : διότι θα αφηγηθεί απίστευτα γεγονότα.

                     ↓

Ο τρίτος όρκος στην ψυχή που τον έκαψε ,επειδή έφυγε από τον κόσμο , αποτελεί υπαινιγμό γι’αυτό που θα συμβεί {προοικονομία του θανάτου της κορασιάς}.

Παρεμβάλλεται η ενότητα που μας μεταφέρει στο χώρο της Δευτέρας Παρουσίας.

3 [20]

Επιστροφή στο χρόνο της ιστορίας.

Η φύση έχει ηρεμήσει. Αυτή η ηρεμία προαναγγέλλει κάτι υπερφυσικό.

Εμφάνιση της Φεγγαροντυμένης→ θεϊκή οπτασία, πανέμορφη γυναίκα.

4 [21]

Η κτίση γίνεται ναός→ιερή επενέργεια της Φεγγαροντυμένης

Ο Κρητικός προσπαθεί να θυμηθεί πού έχει ξανασυναντήσει αυτή τη μορφή.

Αναδρομή στο παρελθόν: ο αφηγητής μιλάει για τους καημούς του και δίνει ιστορικές πληροφορίες.

5 [22]

Δάκρυ της Φεγγαροντυμένης→δώρο στον Κρητικό , θεϊκή ευεργεσία

Απόκοσμος ήχος που αδρανοποιεί τον ήρωα , διότι εκστασιάζεται και παύει να παλεύει να σώσει την αγαπημένη του.

Η κοπέλα τελικά είναι νεκρή.

Γ.ΡΙΤΣΟΣ, Η ΣΟΝΑΤΑ ΤΟΥ ΣΕΛΗΝΟΦΩΤΟΣ

Πρόκειται για ένα ποίημα στο οποίο κυριαρχούν υπερρεαλιστικά και συμβολικά στοιχεία . Αν θεωρηθεί ένα ποίημα αποκαρδίωσης , τότε το βασικό του θέμα είναι η παραίτηση , η οποία εκφράζεται με την κατάργηση των θελήσεων , την απραξία και την άρνηση της ζωής μέχρι το θάνατο.

Ο Νέος του ποιήματος δεν είναι ένα βουβό πρόσωπο αλλά αποτελεί τον καταλύτη του ποιήματος καθώς υποκινεί την εξομολόγηση της λυρικής  ηρωίδας.

Η γυναίκα με τα μαύρα είναι η φωνή της περιφρονημένης ζωής  αλλά και μία προικισμένη ύπαρξη , ικανή να βιώσει έντονα συναισθήματα. Κάνει έναν απολογισμό ζωής που ήταν γεμάτη δυστυχίες. Η επαναλαμβανόμενη ικεσία προς το Νέο υποδηλώνει την ανάγκη να αγκιστρωθεί στη ζωή. Ωστόσο στο τέλος επέρχεται η αναγνώριση του προσωπικού της αδιεξόδου αλλά και η παραδοχή ότι η συμπόρευση με το Νέο είναι αδύνατη. Άλλωστε η παρουσία του Νέου είναι βουβή , γεγονός που καταδεικνύει το αδιέξοδο , μια και ο μονόλογος δεν γίνεται διάλογος.

ΤΑ ΤΡΙΑ ΜΕΡΗ ΤΟΥ ΠΟΙΗΜΑΤΟΣ

1. Ο σύντομος πρόλογος σε πεζό . Ένας ανώνυμος αφηγητής δίνει πληροφορίες για το χρόνο , το χώρο και τα πρόσωπα καθώς και σημαντικές λεπτομέρειες.
2. Ο ποιητικός μονόλογος της γυναίκας με τα μαύρα μπροστά στο σιωπηλό Νέο.
3. Ο εκτενής επίλογος στον οποίο ο αφηγητής – παρατηρητής δίνει τις προεκτάσεις του ποιητικού μονολόγου 

Οι Υποθετικοί Λόγοι

υπόθεση	απόδοση	είδος
εἰ + οριστική οποιουδήποτε χρόνου	οποιαδήποτε έγκλιση (πλην δυνητικής οριστικής)	το πραγματικό
εἰ + οριστική ιστορικού χρόνου	δυνητική οριστική (οριστική ιστορικού χρόνου + ἄν) ή απρόσωπο ρήμα ή ἐβουλόμην, ἔμελλον, ἐκινδύνευον + απρμφ.	το αντίθετο του πραγματικού
ἐάν, ἄν, ἢν + υποτακτική	οριστική μέλλοντα ή προστακτική ή μελλοντική έγκλιση / έκφραση	το προσδοκώμενο
ἐάν, ἄν, ἢν + υποτακτική	οριστική ενεστώτα ή γνωμικός αόριστος ή παρακείμενος με σημασία ενεστώτα	η αόριστη επανάληψη στο παρόν και στο μέλλον
εἰ + ευκτική	δυνητική ευκτική ή οριστική αρκτικού χρόνου, ευχετική ευκτική, προστακτική	η απλή σκέψη του λέγοντος
εἰ + ευκτική επαναληπτική	οριστική ιστορικού χρόνου ή δυνητική οριστική (οριστική ιστορικού χρόνου + ἄν)	η αόριστη επανάληψη στο παρελθόν

Η ναυμαχία των Αιγός ποταμών (405 π. Χ.)

 από την Εγκυκλοπαίδεια Μείζονος Ελληνισμού 

1. Ιστορικό πλαίσιο

Κατά την τελευταία δεκαετία του 5ου αι. π.Χ., οι Αθηναίοι είχαν μεν καταφέρει να ανακάμψουν μετά την πανωλεθρία της Σικελικής εκστρατείας, ωστόσο δεν είχαν πλήρως ανακτήσει τον έλεγχο του Αιγαίου, αφού οι Σπαρτιάτες με επικεφαλής το Λύσανδρο είχαν ισχυροποιηθεί κατά πολύ στη θάλασσα με τα χρήματα του Κύρου1 και τα πλοία των αποστατών συμμάχων των Αθηναίων. Ανάμεσα στις αποστάτριες πόλεις υπήρχαν και πολλές της Ιωνίας, οι οποίες ήθελαν να απαλλαγούν από την αθηναϊκή επικυριαρχία και τους φόρους που αυτή συνεπαγόταν.

Οι Αθηναίοι συναισθανόμενοι ότι χωρίς συμμάχους ο πόλεμος θα ήταν χαμένος γι’ αυτούς, έκαναν μια τελευταία προσπάθεια να πάρουν πάλι υπό τον έλεγχό τους το Αιγαίο δημιουργώντας ένα στόλο που έφτανε τα 180 πλοία.2 Την ηγεσία του αθηναϊκού στόλου που βρισκόταν στη Σάμο την παρέδωσαν στον Κόνωνα (406 π.Χ.). Κατά τη διάρκεια του έτους ωστόσο, ο Κόνωνας στερήθηκε των υπηρεσιών ικανότατων στρατηγών, εκείνων που καταδικάστηκαν για τη ναυμαχία στις Αργινούσες. Έτσι στα τέλη του καλοκαιριού του 405 π.Χ. βρέθηκε με συστρατηγούς του τους Μένανδρο, Τυδέα, Κηφισόδοτο, Φιλοκλή και Αδείμαντο, όλοι περιορισμένων ικανοτήτων και αμφιβόλου ηθικής.3

2. Περιγραφή

Ο Λύσανδρος είχε τη βάση του στην Έφεσο και παρά τις αθηναϊκές προκλήσεις απέφευγε να εμπλακεί σε ναυμαχία, αφού στόχος του δεν ήταν μία απευθείας αναμέτρηση αλλά να αναγκάσει όσο περισσότερες πόλεις μπορούσε στην ανατολική πλευρά του Αιγαίου να εγκαταλείψουν τους Αθηναίους, αποκόπτοντας τους τελευταίους από εφόδια και χρήματα. Έτσι στην Καρία κατέλαβε τις Κεδρεές και υποδούλωσε τους κατοίκους της, ενώ σε άλλες πόλεις, όπως στη Μίλητο, η εξουσία πέρασε στα χέρια ολιγαρχικών. Τελικά κατευθύνθηκε προς τον Ελλήσποντο σε μια προσπάθεια να εμποδίσει την τροφοδοσία της Αθήνας με σιτάρι από τον Εύξεινο Πόντο και να θέσει υπό τον έλεγχό του τις πόλεις της περιοχής. Φτάνοντας στην Άβυδο παρέλαβε το πεζικό που είχε συγκεντρώσει ο επίσης Λακεδαιμόνιος στρατηγός Θώρακας και κατευθύνθηκε προς τη Λάμψακο προκειμένου να αρχίσει την πολιορκία της.

Ο Κόνωνας, αφού επιτέθηκε στην αποστάτρια Χίο, κατευθύνθηκε προς ενίσχυση της Λαμψάκου, αλλά φτάνοντας στην πόλη Ελαιούντα, στην είσοδο του Ελλησπόντου, πληροφορήθηκε την κατάληψή της. Έτσι, οι Αθηναίοι, αφού ανεφοδιάστηκαν στη Σηστό στρατοπέδευσαν ακριβώς απέναντι από την κατειλημμένη πόλη, στους Αιγός Ποταμούς της θρακικής Χερρονήσου. Το αραξοβόλι του αθηναϊκού στόλου4 άλλοι ερευνητές το τοποθετούν στην εκβολή του ρεύματος Karakova Dere και άλλοι μεταξύ του σημερινού χωριού Sütlüce (παλιό ελληνικό χωριό Γαλατά) και της εκβολής των Büyük Dere και Kozlu Dere. Η δεύτερη αυτή άποψη φαίνεται πιο ορθή, όχι μόνο γιατί η θέση βρίσκεται ακριβώς απέναντι από τη Λάμψακο και συνεπώς δε θα χρειάζονταν οι Αθηναίοι να παλέψουν με το αντίθετο ρεύμα του Ελλησπόντου, κάτι που θα έπρεπε να πράξουν στην πρώτη περίπτωση, αλλά και γιατί τα ρεύματα Büyük Dere και Kozlu Dere ενώνονται λίγο πριν από την εκβολή τους στη θάλασσα, με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένα σχήμα παρόμοιο με των κεράτων της αιγός (κατσίκα).5

Επί τέσσερις μέρες ο Λύσανδρος έδινε εντολή σε κυβερνήτες και ναύτες να παίρνουν τις θέσεις τους στις τριήρεις από τα χαράματα σαν να επρόκειτο να ναυμαχήσουν, και το πεζικό να παραμένει συντεταγμένο δίπλα στη θάλασσα. Οι Αθηναίοι μόλις ανέτελλε ο ήλιος παρατάσσονταν απέναντι από τους Σπαρτιάτες και τους προκαλούσαν, αλλά ο Λύσανδρος δεν έδινε εντολή στο στόλο του να βγει από το λιμάνι και να αρχίσει η ναυμαχία, τακτική που ολοένα αύξανε τον εκνευρισμό των Αθηναίων. Ο Λύσανδρος δεν είχε κανένα λόγο να βιαστεί, αφού και τρόφιμα είχε και ασφάλεια του παρείχαν τα τείχη της πόλης. Αντίθετα οι Αθηναίοι επιδίωκαν να αναμετρηθούν όσο το δυνατόν πιο γρήγορα, αφού αναγκάζονταν να μεταφέρουν κάθε μέρα τρόφιμα από τη Σηστό, που απείχε 15 στάδια. Ούτε πάλι μπορούσαν να αποχωρήσουν αφήνοντας στους Σπαρτιάτες τον έλεγχο του Ελλησπόντου.

Τότε εμφανίστηκε ο Αλκιβιάδης, ο οποίος είχε καταφύγει στα αθηναϊκά οχυρά στη Χερρόνησο της Θράκης6 και τους συμβούλεψε να αγκυροβολήσουν στη Σηστό. Ωστόσο οι Αθηναίοι στρατηγοί, αρνήθηκαν να ακολουθήσουν τη γνώμη του, είτε λόγω του προτέρου βίου του είτε λόγω προσωπικών τους κινήτρων.7 Εξάλλου από τη Σηστό θα ήταν αδύνατο να ελέγχουν τις κινήσεις τους εχθρικού στόλου.8

Μόλις ξημέρωσε η πέμπτη ημέρα, οι Αθηναίοι, σύμφωνα με τον Ξενοφώντα, παρατάχθηκαν για μια ακόμη φορά απέναντι από τα σπαρτιατικά πλοία, τα οποία για μία ακόμη φορά δεν ενεπλάκησαν. Ο Λύσανδρος, ωστόσο, είχε δώσει εντολή στα πλοία που κατασκόπευαν τις κινήσεις των Αθηναίων, μόλις οι τελευταίοι κατεβάσουν πανιά, ξεμπαρκάρουν και διασκορπιστούν στις σκηνές τους για το δείπνο και για να κοιμηθούν, να επιστρέψουν γρήγορα και στη μέση της απόστασης να σηκώσουν ασπίδα, σημάδι για τον υπόλοιπο στόλο. Μόλις ο Λύσανδρος είδε την ασπίδα διέταξε να αποπλεύσει ο στόλος και με όλη την ταχύτητα να πέσει πάνω στους Αθηναίους, οι οποίοι δεν κατάφεραν παρά τις φωνές του Κόνωνα να επανδρώσουν πλήρως τις τριήρεις, με αποτέλεσμα σε άλλες να βρίσκονται δύο σειρές κωπηλάτες και σε άλλες μία. Οι Σπαρτιάτες κατόρθωσαν να καταλάβουν όλα τα πλοία εκτός από μία μοίρα 8 πλοίων με επικεφαλής τον Κόνωνα –ο οποίος κατέφυγε στον Ευαγόρα, ηγεμόνα της Κύπρου, προκειμένου να αποφύγει την τιμωρία των συμπατριωτών του– και την Πάραλο, η οποία μετέφερε τα άσχημα νέα στην Αθήνα.9

Ο Λύσανδρος αποβίβασε το Θώρακα με το πεζικό, ο οποίος συνέλαβε τα περισσότερα πληρώματα, τα οποία μετέφερε στη Λάμψακο, ενώ τα υπόλοιπα κατέφυγαν σε οχυρά μέρη της Χερρονήσου. Ο Λύσανδρος ζήτησε από τους συμμάχους να αποφασίσουν για την τύχη των αιχμαλώτων. Εκείνοι αποφάσισαν το θάνατο των Αθηναίων αιχμαλώτων λόγω του ψηφίσματος της Αθήνας που προέβλεπε την κοπή του δεξιού χεριού όσων αποστατών πολεμούσαν με τους Σπαρτιάτες. Ο μόνος που γλίτωσε ήταν ο Αδείμαντος που αντιτάχθηκε στο ψήφισμα. Το δε Φιλοκλή που πέταξε στη θάλασσα τα πληρώματα ενός πλοίου από την Κόρινθο και ενός από την Άνδρο, τον εκτέλεσε ο Λυσίμαχος.

Την ίδια εκδοχή μάς μεταφέρει συνοπτικά ο ιστορικός Πολύαινος (1ος αι. μ.Χ.),10 όπως και ο Πλούταρχος που γράφει κατά το 2ο αι. μ.Χ., με τη διαφορά ότι ο τελευταίος προσδιορίζει τον αριθμό των Αθηναίων εκτελεσθέντων σε 3.000. Προσθέτει επίσης ότι αστρονομικά φαινόμενα προοιώνισαν την ήττα των Αθηναίων.

Αντίθετα, ο Διόδωρος ο Σικελιώτης, ο οποίος γράφει περί τον 1ο αι. π.Χ., αναφέρει μια διαφορετική εκδοχή της μάχης. Ο Φιλοκλής, συγκεκριμένα, παρακίνησε τους άλλους στρατηγούς να επιτεθούν στον εχθρικό στόλο και όρμησε με 30 πλοία εναντίον του, χωρίς τα υπόλοιπα αθηναϊκά πλοία να είναι έτοιμα για μάχη. Το αποτέλεσμα ήταν ο Λύσανδρος αφού τον έτρεψε σε φυγή να πιάσει απροετοίμαστο και να καταστρέψει ολόκληρο τον αθηναϊκό στόλο, ενώ αποβίβασε στην ξηρά τον Ετεόνικο που κατάστρεψε το εχθρικό στρατόπεδο. Δε γνωρίζουμε την τύχη όσων συνέλαβε ο Λυσίμαχος πλην του Φιλοκλή, τον οποίον εκτέλεσε για τους ίδιους λόγους που αναφέρει ο Ξενοφώντας. Οι περισσότεροι, πάντως, Αθηναίοι κατέφυγαν στη Σηστό, σύμφωνα με το Διόδωρο.

3. Προδοσία ή ανικανότητα;

Η παλαιότερη βιβλιογραφία θεωρούσε ως περισσότερο ορθή την εκδοχή αυτή του Ξενοφώντα. Αντίθετα από το 1950 και εξής11 όλο και περισσότεροι μελετητές προτιμούν τις εκδοχές του Διοδώρου από αυτές του Ξενοφώντα για τις ναυμαχίες στην Ιωνία (Νότιο, Κύζικος, Μυτιλήνη, Αιγός Ποταμοί). Έτσι υποστηρίζουν ότι ο Φιλοκλής επανέλαβε το 405 π.Χ. το λάθος του Αντιόχου στη ναυμαχία στο Νότιο, το 408 π.Χ., και πως οι υπόλοιποι στρατηγοί δεν κινήθηκαν, με εξαίρεση τον Κόνωνα και ορισμένους τριήραρχους, επειδή είχαν δωροδοκηθεί από το Λυσίμαχο με τη μεσολάβηση του Αλκιβιάδη.

Δυστυχώς οι αναφορές άλλων αρχαίων συγγραφέων πολύ λίγα πράγματα μπορούν να προσθέσουν στο πρόβλημα. Είναι αλήθεια ότι ο Ξενοφώντας υπαινίσσεται κάποια προδοσία, υπόνοια που επαναλαμβάνει και ο Πλούταρχος, όχι όμως και ο Διόδωρος, ο οποίος μας παραδίδει την άλλη εκδοχή. Ο ρήτορας Λυσίας, από την άλλη, ο οποίος συμμετείχε στη μάχη, αναφέρει ότι ο Αλκιβιάδης και ο Αδείμαντος «προσπάθησαν να παραδώσουν τα πλοία στο Λύσανδρο», χωρίς να είναι εξακριβωμένο εάν αναφέρεται στην προσπάθεια του πρώτου να αφήσουν τη θέση τους και να γυρίσουν στη Σηστό ή σε δωροδοκία. Το βέβαιο είναι ότι την εποχή που γράφει ο Παυσανίας (στην τελευταία εικοσιπενταετία του 2ου αι. μ.Χ.) οι Αθηναίοι ισχυρίζονταν ότι ο Τυδέας, ο Αδείμαντος και άλλοι στρατηγοί είχαν δωροδοκηθεί,12 ωστόσο κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει την περίπτωση να αποτελεί ο ισχυρισμός αυτός μια επινόηση των Αθηναίων που ήθελαν να αποδείξουν ότι έχασαν τον πόλεμο με ανέντιμο τρόπο.

Εάν υπήρχαν στοιχεία για κάτι τέτοιο ο Λυσίας, ο οποίος μετά την πτώση των 30 τυράννων στην Αθήνα καταφέρεται ονομαστικά εναντίον πολλών Αθηναίων που προσέφεραν κακές υπηρεσίες την πατρίδα τους κατά τη διάρκεια του πολέμου, και αναφέρεται συχνά στην ήττα αυτή στους δικανικούς του λόγους, θα διατύπωνε σαφείς κατηγορίες και δεν θα έμενε στο αόριστο «προσπάθησαν» για δύο όλα κι όλα πρόσωπα, εκ των οποίων μόνο ο ένας ήταν στρατηγός τότε. Εξάλλου ο ίδιος σε άλλο σημείο αναφέρει «ότι τα πλοία χάθηκαν, είτε λόγω της κακίας του επικεφαλής είτε λόγω θεϊκού σχεδίου»,13 κάτι που δείχνει ότι ούτε οι ίδιοι οι Αθηναίοι είχαν καταλήξει λίγα χρόνια μετά τη μάχη στα ακριβή αίτια της ήττας. Εξάλλου εάν δεχτούμε ότι η εκδοχή του Ξενοφώντα είναι ακριβής, γιατί ο Λύσανδρος άφησε ζωντανό μόνο τον Αδείμαντο, την στιγμή που και άλλοι στρατηγοί είχαν δωροδοκηθεί σύμφωνα με την εκδοχή του Παυσανία;14 Εάν δεχτούμε από την άλλη την εκδοχή του Διοδώρου, ότι μόνο το Φιλοκλή εκτέλεσε, γιατί οι υπόλοιποι όταν γύρισαν στην Αθήνα δεν πέρασαν από δίκη μετά την πτώση των 30 τυράννων;

Εκείνο που μπορεί να πει κανείς με ασφάλεια είναι ότι οι Αθηναίοι αδράνησαν και μεγάλο ρόλο σ’ αυτό έπαιξαν το χαμηλό ηθικό των ανδρών τους,15 η παρελκυστική τακτική του Λυσάνδρου και η ταχύτατη επίθεσή του. Κωπηλατώντας με όλη τους τη δύναμη οι Σπαρτιάτες έφτασαν σε 10 έως 22 λεπτά στην απέναντι ακτή και εμβόλισαν τα αθηναϊκά καράβια. Ο χρόνος ήταν ελάχιστος για να τεθούν σε θέση μάχης τα αθηναϊκά πλοία, των οποίων τα πληρώματα είχαν διασκορπιστεί εδώ κι εκεί.16 Δε χρειαζόταν λοιπόν κανείς προδότης για να ηττηθούν οι Aθηναίοι, έφτανε η ανικανότητα των στρατηγών τους και η λιγοψυχιά τους.17 Ο Κόνωνας και ορισμένοι τριήραρχοι, ανάμεσά τους ο Λυσίας και κάποιος Ερυξίμαχος,18 κατόρθωσαν να συγκεντρώσουν τα πληρώματά τους και δίνοντας σκληρή μάχη να διαφύγουν. Έτσι από τα 180 πλοία σώθηκαν τα 8 πλοία που κατέφυγαν με τον Κόνωνα στην Κύπρο και τα 12 που έφτασαν μαζί με την Πάραλο στον Πειραιά.19 Όσο για τον ελιγμό του Φιλοκλή, αυτός πιθανόν να είναι επινόηση του Διοδώρου που επαναλαμβάνει την περιγραφή του στη ναυμαχία στο Νότιο, αφού είναι μάλλον παράλογο οι Αθηναίοι να επανέλαβαν το ίδιο λάθος 3 χρόνια μετά.

Ποια όμως ήταν η τύχη των πληρωμάτων των αθηναϊκών πλοίων; Φαίνεται μάλλον απίθανο ένας στρατός που επιδόθηκε στη λεηλασία του στρατοπέδου να κατάφερε να αιχμαλωτίσει μέσα στις λίγες ώρες που απέμειναν μέχρι να σκοτεινιάσει όλους αυτούς που είχαν διασκορπιστεί στη Χερρόνησο για να τους μεταφέρει στη Λάμψακο, όπου, σύμφωνα με τον Ξενοφώντα, ο Λύσανδρος εκτέλεσε τους Αθηναίους. Σίγουρα έπιασε αρκετούς, αλλά δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι εκτέλεσε κάποιους. Αλλά ακόμη κι αν το έπραξε είναι πολύ αμφίβολο ο αριθμός τους να έφτασε τους 3.000 που αναφέρει ο Πλούταρχος και αυξάνει σε 4.000 ο Παυσανίας, προσθέτοντας μάλιστα ότι τους άφησε άταφους, ενέργεια τελείως αδικαιολόγητη για αιχμαλώτους πολέμου,20 την οποία πολύ δύσκολα θα ανέχονταν οι κάτοικοι της Λαμψάκου μέσα στη ζέστη των πρώτων ημερών του Σεπτεμβρίου. Εξάλλου, το χωρίο του Λυσία, ο οποίος πήρε μέρος στη μάχη, «εάν κάποιος αυτούς που πέθαναν λυπάται ή ντρέπεται γι’ αυτούς που υποδούλωσαν οι εχθροί…» δεν αφήνει περιθώρια για εκτελέσεις.21 Γενικά, είναι προτιμότερο να αναζητήσουμε πίσω από αυτούς τους αριθμούς τις υπερβολές των Αθηναίων που ήθελαν 6 αιώνες μετά την ήττα τους να καταδείξουν την ποταπότητα των Λακεδαιμονίων, παρά να τους χρησιμοποιήσουμε ως πραγματικά στοιχεία.

Το πιθανότερο είναι ότι οι περισσότεροι κατέφυγαν στη Σηστό, όπως αναφέρει ο Διόδωρος, ή στα αθηναϊκά φρούρια της περιοχής, τους συνέλαβε ο Λύσανδρος, όταν κυρίεψε την περιοχή, και τους έστειλε πίσω στην πολιορκούμενη Αθήνα, ώστε να τελειώσουν πιο γρήγορα τα τρόφιμα στην πόλη.22 Όσο για τα πλοία του τελευταίου μεγάλου στόλου που κατασκεύασε η Αθήνα, μάλλον καταστράφηκαν τα περισσότερα από το Λύσανδρο,23 ο οποίος δεν είχε τη δυνατότητα να τα επανδρώσει, αλλά ούτε είχαν πλέον αξία, αφού η έκβαση του Πελοποννησιακού πολέμου είχε ουσιαστικά κριθεί. Από το περίφημο αθηναϊκό ναυτικό δεν είχε πλέον απομείνει παρά μόνο η φήμη του.

Τέλος, ένα πολύ μεγάλο χρηματικό ποσό (1.500 ασημένια τάλαντα κατά το Διόδωρο) αποκόμισαν οι Σπαρτιάτες και οι σύμμαχοί τους, προερχόμενο από το ταμείο του εχθρικού στόλου και την εκποίηση άλλων λαφύρων. Από την δεκάτη αυτών των χρημάτων προφανώς στήθηκαν τα αναθήματα και των μεν και των δε στους Δελφούς.24 Ανδριάντες του Λυσάνδρου αφιέρωσαν επίσης μετά τη νίκη οι Εφέσιοι στο ιερό της Αρτέμιδος και οι Σάμιοι στην Ολυμπία.25

4. Συνέπειες

Η ήττα αυτή οδήγησε στην άνευ όρων παράδοση της Αθήνας και λίγους μήνες μετά στο τέλος του Πελοποννησιακού πολέμου που σήμανε το τέλος της αθηναϊκής ηγεμονίας και την αρχή της ηγεμονίας της Σπάρτης.

Οι νικητές θα διακηρύξουν την αυτονομία των ελληνικών πόλεων της Μικράς Ασίας, η επιβουλή της όμως από τους Πέρσες σατράπες θα αναγκάσει τους Σπαρτιάτες να εγκαταστήσουν φρουρές στις πόλεις και να κηρύξουν τον πόλεμο εναντίον τους.

--------------------------------------------------------------------------------

1. Ο Κύρος τού προσέφερε εκείνο το χρόνο τις προσόδους της επικράτειάς του. Ο Λύσανδρος τον έπεισε, επίσης, να δώσει 4 οβολούς σε κάθε άντρα την ημέρα, έναν περισσότερο από ό,τι έδιναν οι Αθηναίοι, με αποτέλεσμα πολλοί μισθοφόροι να περάσουν στην πλευρά των Σπαρτιατών.

2. Πήραν ξυλεία και άλλα υλικά και από τον Αρχέλαο, βασιλιά της Μακεδονίας, ενώ έλειωσαν τις χρυσές Νίκες (αφιερώματα στο ναό της Νίκης στην Ακρόπολη των Αθηνών).

3. Ο Μένανδρος είχε αποτύχει οικτρά σε δύο περιπτώσεις στη Σικελία. Kirchner, J., Prosopographia Attica (Berolini 1901-1903), αρ. 9857 (Μένανδρος), βλ. ακόμη αρ. 202 (Αδείμαντο), 8312 (Κηφισόδοτος), 13884 (Τυδεύς) και 14517 (Φιλοκλής). Βλ επίσης το χρησμό της Πυθίας που κατά το 2ο αι. μ.Χ. επικαλούνταν οι Αθηναίοι ως απόδειξη της προδοσίας των στρατηγών τους κατά τη μάχη στους Αιγός Ποταμούς:

«Και τότε ο Δίας ο πανίσχυρος που από ψηλά βροντάει

θα ρίξει στους Αθηναίους συμφορές βαρυστέναχτες,

μάχη και σκληρό αγώνα στα πολεμικά πλοία

που θα χάνουνται με μέσα δολερά, εξαιτίας της φαυλότητας των αρχηγών», Παυσ. 10.9.11, Παπαχατζής, Ν. (μτφρ.), Παυσανίου Ελλάδος περιήγησις 5, Βοιωτικά-Φωκικά (Αθήνα 1981).

4. Έχει υποστηριχθεί ότι οι Αιγός Ποταμοί ήταν ένας αρχαϊκός οικισμός, μία κώμη, που απέκτησε υπόσταση πόλης κατά τον ύστερο 4ο αι. π.Χ., βλ. Kahrstedt, U., Beiträge zur Geschichte der Thrakischen Chersones (Baden-Baden 1954), σελ. 20 σημ. 47 και σελ. 35, 38, χωρίς ωστόσο να αναφέρεται κάτι τέτοιο από τους σύγχρονους προς τα γεγονότα αρχαίους συγγραφείς. Μόνο ο Στράβωνας (7.55) αναφέρεται σε κατεστραμμένη κατά την εποχή του πολίχνη (μικρή πόλη).

5. Η ακτή απέχει από την απέναντι ακτή γύρω στα 4 χλμ. αντί των 15 σταδίων=2,7 χλμ. που δίνει ο Ξενοφώντας, ωστόσο οι αποκλίσεις στις θαλάσσιες αποστάσεις που δίνουν οι αρχαίοι συγγραφείς δεν είναι κάτι το ασυνήθιστο. Εξάλλου καμία θέση στην ακτή απέναντι από τη Λάμψακο δε βρίσκεται σε απόσταση ίση με αυτή του Ξενοφώντα.

6. Του είχε αφαιρεθεί η αρχιστρατηγία μετά την ήττα στο Νότιο (408 π.Χ.), ενώ είχε κατηγορηθεί επίσης για απόπειρα επιβολής ολιγαρχίας και φιλολακωνισμό.

7. Για παράδειγμα ο πατέρας του Τυδέα, ο στρατηγός Λάμαχος, σκοτώθηκε στη Σικελική εκστρατεία, οπότε ο γιος του ήταν φυσικό να διάκειται εχθρικά προς τον Αλκιβιάδη που έπαιξε σημαντικό ρόλο στην αθηναϊκή πανωλεθρία του 413 π.Χ. Ο Φιλοκλής από την άλλη ανήκε στους δημοκρατικούς και ασφαλώς θα είχε συναναστραφεί ορισμένους από τους ορκισμένους εχθρούς του Αλκιβιάδη.

8.  Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης (13.105.3-4) αναφέρει ότι ο Αλκιβιάδης υποσχέθηκε να αντιμετωπίσει τους Σπαρτιάτες με το στρατό που του προσέφεραν οι ηγεμόνες των Θρακών, Μήδοκος και Σεύθης, εάν οι Αθηναίοι στρατηγοί τού παρέδιδαν την ηγεσία του στρατεύματος, πληροφορία που παραδίδει και ο σύγχρονός του Cornelius Nepos (Alc. 8), όχι όμως και ο Πλούταρχος ούτε ο σύγχρονος προς τα γεγονότα Ξενοφώντας.

9. Τα νέα έφτασαν στη Σπάρτη μετά από 3 ημέρες από το ληστή Θεόπομπο από τη Μίλητο, τον οποίο είχε στείλει ο Λύσανδρος.

10. Πολύαιν. 31.1 και 45.2.

11. Η αλλαγή αυτή οφείλεται στην υποστήριξη από μια σειρά μελετητών ότι πηγή του Διοδώρου για τα γεγονότα του τέλους του 5ου και των αρχών του 4ου αι. π.Χ. είναι ο άγνωστος ιστορικός του οποίου το κείμενο βρέθηκε στους παπύρους της Οξυρύγχου στην Αίγυπτο το 1908 και το 1934 και γι’ αυτό ονομάστηκαν «Ελληνικά Οξυρύγχια). Αυτός ο άγνωστος ιστορικός φαίνεται ότι βασίστηκε σε αθηναϊκές πηγές, ενώ ο Ξενοφώντας περισσότερο σε λακωνικές. Πρβ. Bruce, I.A.F., An Historical Commentary on the ‘Hellenica Oxyrhynchia’ (Cambridge 1967), σελ. 1-27.

12. Παυσ. 4.17.3 και 10.9.11.

13. Λυσ. 2.58.

14. Εκτός από το χρησμό της Πυθίας, που αναφέρθηκε νωρίτερα (βλ. υποσημ. 3), ο Παυσανίας αναφέρει έναν ακόμη, του μυθικού ποιητή και χρησμολόγου Μουσαίου, τον οποίο επικαλούνταν οι Αθηναίοι το 2ο αι. μ.Χ. «Άγρια καταιγίδα χτυπάει τους Αθηναίους / για την ποταπότητα των ηγεμόνων τους. Θα είναι όμως κάποια παρηγοριά / για την ήττα: δε θα ξεφύγουν την πόλη, αλλά θα τιμωρηθούν», Παυσ. 10.9.11, Παπαχατζής, Ν. (μτφρ.), Παυσανίου Ελλάδος περιήγησις 5: Βοιωτικά-Φωκικά (Αθήνα 1981).

15. Δεν είναι άσχετο το γεγονός ότι ο στόλος επανδρώθηκε σε ένα μεγάλο του τμήμα από μετοίκους και απελεύθερους στους οποίους έδωσαν την πολιτεία των Πλαταιών.

16. Πλέοντας με ταχύτητα 13.4 (21,3 χλμ.)-17 κόμβων (27 χλμ.) την ώρα, σύμφωνα με τους πιο αισιόδοξους υπολογισμούς, ή με 5,5 (8,74 χλμ.) και κατά διαστήματα με 8 κόμβους (12,7 χλμ.) την ώρα, σύμφωνα με τους πιο μετριοπαθείς.

17. Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση του Ερατοσθένη, ενός από τους 30 τυράννους, τον οποίον ο Λυσίας δεν κατηγορεί για προδοσία, αλλά γιατί εγκατέλειψε το πλοίο του και διέφυγε από το πεδίο της μάχης με τον Ιατροκλή, Λυσ. 19.16. Σε ολιγωρία των Αθηναίων αναφέρεται ο Cornelius Nepos Lys. 1. Προσθέτει δε ότι ο Κόνωνας απουσίαζε εκείνη τη στιγμή, κάτι που δεν παραδίδεται από άλλη πηγή, Corn. Nep. Con. 1, 2-3,

Η γλώσσα

Η ιστορία του ανθρώπου είναι η ιστορία του λόγου του . Η γλώσσα είναι αυτό που διακρίνει τον άνθρωπο από τα άλλα ζώα. Ξεκίνησε , βέβαια , η ομιλία πριν από χιλιάδες χρόνια ως όργανο επικοινωνίας ανάμεσα στα μέλη μιας ανθρώπινης ομάδας , και φαίνεται να αληθεύει η υπόθεση ότι η συνεννόηση προηγήθηκε της νόησης . Και στα ζώα, παρατηρεί η ζωοσημειολογία, η ίδια ανάγκη επικοινωνίας γέννησε τα ποικίλα επικοινωνιακά τους συστήματα , που παρέμειναν και παραμένουν στο επίπεδο της αυτοματικής πράξης.

Στον άνθρωπο, αντίθετα, η ικανότητα επικοινωνίας κατορθώθηκε όχι μόνο ως αυτοματική πράξη αλλά και ως λεκτική πράξη. Με τον καιρό δηλαδή ξεπεράστηκε η αυτοματική αντίδραση – το αίσθημα, η «δυνάμει» συνείδηση , έγινε η λεκτική κρυστάλλωσή της. Και από τότε η γλώσσα απόχτησε τη δύναμη να αναλύει την εμπειρία σε θεωρητικά στοιχεία και να βοηθά τον άνθρωπο να ξεπεράσει τον άμεσα δοσμένο σε ατομικές εμπειρίες κόσμο.

Από τα παραπάνω γίνεται κατανοητό ότι ο κόσμος που γνωρίζει ο άνθρωπος είναι ο κόσμος της γλώσσας. Τον ζει και τον γνωρίζει μέσα από τις λέξεις. Ο κόσμος της αίσθησης , του «αισθάνεσθαι», αποχωρίστηκε στο νου του από τον κόσμο της γλώσσας . Από τη μια μεριά η αίσθηση – τα αισθητά – και από την άλλη η γλώσσα – νοήματα , σημασίες. Χωρίστηκε στο νου του ανθρώπου η λέξη «θάλασσα» λ.χ. από τη θάλασσα σαν αισθητό. Φθογγικό , φωνητικό μόρφωμα η λέξη της . Άμεσης αίσθησης το ένα , νόημα το άλλο. Κατάλαβε τότε ο άνθρωπος πως της ανθρώπινης ύπαρξης η γνώση και το ίδιο το «γιγνώσκειν» είναι από παντού κλεισμένα στη γλώσσα˙ πως η ζωή , η προσωπική και η κοινωνική , γνωστικά είναι παντού κλεισμένη στη γλώσσα˙ και πως αυτά που ξέρει , αυτά που έμαθε και μαθαίνει για την Ύλη , για το Είναι , είναι το νόημα των λέξεων , με τις οποίες τα ονομάτισε και τα ονοματίζει. Ακόμα το κύριο : πως η λέξη κάνει γνωστή τη «γνώση».

Σήμερα θεωρείται αδιανόητη η εξωγλωσσική ή αλεκτική σκέψη. Από τη στιγμή που η γλώσσα γλίστρησε σε έννοια και ο άνθρωπος «γνώρισε» , πέρασε δηλαδή από τον αυτοματισμό της αίσθησης στη νόηση , η γλώσσα έγινε το δεύτερο σύστημα σηματοδότησης που αντικατέστησε εντελώς το πρώτο – τα ίδια τα πράγματα. Έκτοτε η πραγματικότητα μετατρέπεται σε λόγο˙ το πραγματικό γίνεται λογικό , το υλικό γίνεται πνευματικό και η εμπειρία κωδικοποιείται λεξιλογικά. Σκέψη και ομιλία δεν μπορούν πια να υπάρξουν η μια χωρίς την άλλη. Η γλώσσα ενσαρκώνει τη σκέψη και η σκέψη ουσιώνεται με τη γλώσσα. Η γλώσσα συνεπώς δεν είναι φόρεμα που μπορούμε να το αλλάζουμε κατά τις περιστάσεις , αλλά είναι η ίδια η σκέψη και η αντίληψη , το ίδιο το αίσθημά μας , και αυτά είναι που δεν αποβάλλονται ούτε αλλάζουν.

Συμπερασματικά θα λέγαμε ότι ο διαρθρωμένος λόγος δεν αποτελεί μόνο ένα μέσο επικοινωνίας αλλά και κύριο μέσο διαμόρφωσης της σκέψης μας. Η γλώσσα είναι που έφτιαξε και διαμόρφωσε και διέπλασε τον άνθρωπο από μονάδα αίσθησης σε μονάδα νόησης.

Βασίλης Αν. Λιαπής , Γλώσσα η Ελληνική , εκδ.Βάνιας , Θεσσαλονίκη 1994