Υπάρχουν φορές στη ζωή που σε ανύποπτο χρόνο αναπολείς τα σχολικά σου χρόνια. Εκεί που βρίσκεσαι στο φανάρι της Κηφισίας, για παράδειγμα, και ακούς τα εκνευριστικά κορναρίσματα των - συμπαθών κατά τα άλλα - Ελλήνων οδηγών το μυαλό σου γυρίζει πίσω στο παρελθόν και αναρωτιέσαι «Τι καλά που ήμουν τότε! Πόσο ωραία περνούσα στο σχολείο!».
Είναι κάποιοι δάσκαλοι που έχουν χαραχτεί στη μνήμη σου˙ που, αν και δεν υπάρχουν πια στη ζωή σου (ή πιο σωστά στην καθημερινότητά σου), βρίσκονται στην καρδιά σου. Ορισμένοι επειδή ήταν εξαιρετικοί στη δουλειά τους. Άλλοι επειδή ήταν κοντά σου, όταν τους χρειαζόσουν. Άλλοι επειδή αφιέρωναν το διάλειμμά τους προκειμένου να σου εξηγήσουν την ισομέρεια στη χημεία. Άλλοι επειδή είχαν απλά το χάρισμα του διδάσκειν.
Δεν είναι και λίγο να θυμάσαι φυσική, άλγεβρα, γεωμετρία έπειτα από δεκαπέντε χρόνια. Κάτι φανερώνει αυτό. Οι άνθρωποι αυτοί σε μάγευαν. Σε καθήλωναν. Σε ενέπνεαν να θες να γίνεις σαν κι αυτούς. Σε ΜΟΡΦΩΝΑΝ με όλη τη σημασία της λέξης.
Στα δεκαεπτά σου δεν είσαι, δυστυχώς, σε θέση να αξιολογήσεις την προσφορά τους. Μεγαλώνοντας όμως ό,τι σου δίδαξαν το βρίσκεις μπροστά σου. Και τότε καταλαβαίνεις την αξία τους.
Εγώ ανήκα στους τυχερούς, καθώς οι περισσότεροι - αν όχι όλοι - οι δάσκαλοί μου ήταν υπέροχοι άνθρωποι και εξαιρετικοί επιστήμονες.
Αυτό το κείμενο το έγραψα για έναν από αυτούς, τον Βασίλη Αλεβίζο, και σε αυτόν το αφιερώνω, γιατί ήταν είναι και θα είναι ο καλύτερος φυσικός!
