Διασκευασμένα αποσπάσματα από το «Παπαλάνγκι»

(Παπαλάνγκι: Ο λευκός, ο ξένος, ο Ευρωπαίος, ο σύγχρονος άνθρωπος. Λόγια του φύλαρχου Τουιάβιι, από το νησί Τιαβέα-Σαμόα, μετά από ένα ταξίδι του στην Ευρώπη στις αρχές του 20ου αιώνα, που τα κατέγραψε ένας ιεραπόστολος.)

Μετάφραση: Δ. Δασκόπουλος, Κ. Λιάπτση. Εκδόσεις Ύψιλον. σελ. 64-69

Ο Παπαλάνγκι είναι μόνιμα δυσαρεστημένος με το χρόνο του και κατηγορεί το μεγάλο Πνεύμα που δεν του έχει δώσει περισσότερο. Προσβάλλει μάλιστα το θεό και τη μεγάλη του σοφία, χωρίζοντας και κατακομματιάζοντας κάθε νέα μέρα σύμφωνα μ' ένα ορισμένο σχέδιο. Κατακόβει το χρόνο ακριβώςόπως κόβουμε εμείς μ' ένα μεγάλο σουγιά σταυρωτά μια καρύδα. Όλα τα κομμάτια έχουν τ' όνομά τους: δευτερόλεπτο, λεπτό, ώρα. Το δευτερόλεπτο είναι μικρότερο από το λεπτό κι αυτό μικρότερο από την ώρα' όλα μαζί κάνουν την ώρα και θα πρέπει κανείς να έχει εξήντα λεπτά και πολύ περισσότερα ακόμη δευτερόλεπτα για να έχει τόσα όσα και μία ώρα.

Υπάρχουν Παπαλάνγκι που ισχυρίζονται ότι ποτέ δεν έχουν χρόνο. Τριγυρνάν ζαβλακωμένοι εδώ κι εκεί και κάνουν σαν να τους βρήκε καταστροφή και όλεθρος, επειδή έχασαν το χρόνο τους. Αυτή η μανία είναι μια φριχτή κατάσταση, μια αρρώστια, που κανένας γιατρός δεν μπορεί να γιατρέψει, που μεταδίδεται σε πολλούς ανθρώπους και τούς εξαθλιώνει. Επειδή ο κάθε Παπαλάνγκι διακατέχεται από το φόβο για το χρόνο του, ξέρει πάντα με μεγάλη ακρίβεια, και όχι μόνο κάθε άντρας, αλλά και κάθε γυναίκα και κάθε μικρό παιδί, πόσες ανατολές του ήλιου έχουν περάσει από τότε που πρωταντίκρυσε το φως. Αυτό μάλιστα παίζει τόσο μεγάλο ρόλο, ώστε να γιορτάζεται με λουλούδια και φαγοπότια κάθε φορά που έχει περάσει ένα ορισμένο, ίσο με τ' άλλα, χρονικό διάστημα. Πόσο συχνά ένιωσα ότι ντρέπονταν για μένα, επειδή όταν με ρωτούσαν πόσων χρονών είμαι, εγώ γελούσα και δεν ήξερα ν' απαντήσω. «Μα πρέπει να ξέρεις πόσων χρονών είσαι.» Εγώ σώπαινα και σκεφτόμουν: Είναι καλύτερα να μην το ξέρω.

Στην Ευρώπη λίγοι άνθρωποι υπάρχουν που πραγματικά έχουν χρόνο. Ίσως και κανένας. Γι’ αυτό και οι περισσότεροι περνάν τροχάδην τη ζωή τους σαν μια πεταγμένη πέτρα. Όλοι σχεδόν, όταν περπατούν κοιτάζουν στο χώμα και τινάζουν τα χέρια τους προς τα εμπρός για να προχωρήσουν όσο γίνεται γρηγορότερα.  Αν τους σταματήσει κανείς, λένε δυσαρεστημένοι: «Τί θέλεις και μ' ενοχλείς; δεν έχω χρόνο, κοίτα πως θα εκμεταλλευτείς κι εσύ τον δικό σου». Συμπεριφέρονται στ' αλήθεια, σαν να νομίζουν ότι ένας άνθρωπος που βαδίζει γρήγορα είναι πιο αξιόλογος και πιο γενναίος από αυτόν που βαδίζει αργά.

Μόνο μια και μοναδική φορά συνάντησα κάποιον άνθρωπο που είχε πολύ χρόνο, που δεν παραπονιότανε ποτέ ότι του λείπει∙  αυτός όμως ήταν φτωχός και περιφρονημένος. Οι άνθρωποι απόφευγαν να περάσουν από δίπλα του, και κανένας δεν τον πρόσεχε. Εγώ δεν καταλάβαινα αυτή τη συμπεριφορά, γιατί το βάδισμά του ήταν χωρίς βιασύνη και τα μάτια του είχαν ένα ήρεμο, φιλικό χαμόγελο. Όταν τον ρώτησα, το πρόσωπο του συσπάστηκε και είπε θλιμμένα: «Ποτέ δεν ήξερα να εκμεταλλευτώ το χρόνο μου, γι' αυτό και είμαι ένας φτωχός, περιφρονημένος φουκαράς». Ο άνθρωπος αυτός είχε χρόνο, κι αυτός όμως δεν ήταν ευτυχισμένος.

Ο Παπαλάνγκι ξοδεύει όλη του τη δύναμη και στρέφει όλες του τις σκέψεις στο πως θα μπορέσει να κάνει το χρόνο όσο το δυνατό πιο ταχύ. Χρησιμοποιεί το νερό και τη φωτιά, τη θύελλα και τις αστραπές του ουρανού για να σταματήσει το χρόνο. Βάζει σιδερένιους τροχούς κάτω από τα πόδια του και δίνει στα λόγια του φτερά για να 'χει περισσότερο χρόνο. Και προς τι όλος αυτός ο κόπος; Τι κάνει ο Παπαλάνγκι με το χρόνο του; Ποτέ δεν μπόρεσα να τ' ανακαλύψω.

Πιστεύω ότι ο χρόνος ξεγλιστρά από τα χέρια του σαν το φίδι στην υγρή παλάμη, ακριβώς επειδή τον κρατά πολύ σφιχτά, δεν τον αφήνει να συνέλθει, τον κυνηγά πάντα με απλωμένα χέρια, δεν τον αφήνει να ησυχάσει, να ξαπλωθεί στον ήλιο. Ο Παπαλάνγκι δεν έχει καταλάβει τι είναι ο χρόνος, δεν τον έχει αντιληφθεί σωστά και γι’ αυτό τον κακοποιεί με τις ωμές του συνήθειες.

Οι υψηλές προσδοκίες των γονιών – Ενθαρρύνουν ή αποθαρρύνουν τα παιδιά;

Οι προσδοκίες των γονιών επηρεάζουν σε τεράστιο βαθμό τις επιδόσεις των παιδιών. Το ερώτημα των περισσότερων γονιών είναι πόσα πολλά μπορούν να προσδοκούν από τα παιδιά τους. Να περιμένουν περισσότερα ή περιμένοντας πολλά πιέζουν τα παιδιά; Η απάντηση στο ερώτημα αλλά και το κλειδί για να μεγαλώσουν ένα υγιές και ευτυχισμένο παιδί είναι η ισορροπία!

Οι υψηλές μη ρεαλιστικές προσδοκίες…

Οι γονείς που έχουν μη ρεαλιστικές απαιτήσεις ή μη ρεαλιστικές προσδοκίες στο σχολείο ή σε οποιοδήποτε άλλο τομέα της ζωής των παιδιών, ουσιαστικά βάζουν σε κίνδυνο τη ψυχική, συναισθηματική και σωματική υγεία του παιδιού τους.

Οι έρευνες δείχνουν πως τα παιδιά που δέχονται τέτοιου είδους πίεση συχνά αρχίζουν να αρνούνται να συμμετέχουν ή να επιχειρήσουν οτιδήποτε καινούριο, εκτός αν είναι πεπεισμένα ότι θα είναι οι καλύτεροι σε αυτό. Φοβούνται να μην φανούν στους γονείς τους ως ατελή και δεν είναι λίγες οι φορές που ενώ τα παιδιά έχουν τεράστιες δυνατότητες και ικανότητες να πετύχουν, σταματούν να προσπαθούν εξαιτίας των εξωπραγματικών προσδοκιών των γονιών τους.

Όταν οι καλύτερες προσπάθειες των παιδιών δεν είναι ποτέ αρκετά καλές για τους γονείς, τότε η ζωή τους γεμίζει φόβο και θλίψη γιατί στην πραγματικότητα πιστεύουν πως ποτέ δεν θα καταφέρουν να είναι αρκετά καλοί στα μάτια των γονιών τους. Κάποια παιδιά μπορεί να επαναστατήσουν ενάντια σε αυτές τις πιέσεις, και άλλα παιδιά μπορεί να νιώσουν έντονο άγχος, καταθλιπτική διάθεση και να αποκτήσουν αρνητική εικόνα για τον εαυτό τους.

Θα μπορούσαμε να υποθέσουμε επομένως πως το καλύτερο για τα παιδιά είναι να μην έχουν οι γονείς καθόλου απαιτήσεις ή προσδοκίες; Η απάντηση είναι πως όχι. Οι μηδενικές ή χαμηλές προσδοκίες των γονιών, δεν απαιτούν καμία προσπάθεια από τα παιδιά και στέλνουν το μήνυμα ότι οι γονείς δεν έχουν εμπιστοσύνη στις ικανότητές τους.

Μπορεί να ακουστεί ειρωνικό, αλλά οι χαμηλές προσδοκίες επίσης δημιουργούν στα παιδιά άγχος ή καταθλιπτική διάθεση γιατί αισθάνονται ανίκανα να πετύχουν κάτι περισσότερο στη ζωή τους. Μπορεί να προσπαθούν ελάχιστα σε νέες προκλήσεις και να τα παρατούν εύκολα ακόμα και όταν είναι σε θέση να τα καταφέρουν. Οι προσδοκίες των γονιών σε κάθε περίπτωση πρέπει να είναι εφικτές και να ανταποκρίνονται στην εύλογη προσπάθεια που κάνουν τα παιδιά.

Τι μπορούν να κάνουν οι γονείς;

Οι γονείς για να βοηθήσουν τα παιδιά να χτίσουν μια υγιή εικόνα του εαυτού τους και για να πιστέψουν στις ικανότητές τους, πρέπει να έχουν ρεαλιστικές απαιτήσεις. Οι ρεαλιστικές προσδοκίες των γονιών πρέπει να βασίζονται στο αναπτυξιακό στάδιο του παιδιού, στις ικανότητες και στα ταλέντα του, και να λαμβάνουν υπόψιν το ταμπεραμέντο του.

Αν οι γονείς περιμένουν από τα μικρά παιδιά να συμπεριφέρονται όπως οι ενήλικες παρόλο που δεν έχουν την ωριμότητα ή τη νοητική ικανότητα να το κάνουν, ή όταν απαιτούν σχολικές επιδόσεις που είναι πέρα από τη γνωστική τους ανάπτυξη, ένα είναι σίγουρο, η συνταγή που ακολουθούν είναι καταστροφική.

Οι γονείς πρέπει και οφείλουν να βοηθούν τα παιδιά να βγάζουν τον καλύτερό τους εαυτό. Αν για παράδειγμα βλέπουν ότι το παιδί δεν επενδύει χρόνο και προσπάθεια στα πράγματα που έχει να κάνει, πρέπει να το ωθήσουν προς αυτήν την κατεύθυνση και να αυξήσουν τις προσδοκίες τους. Αυτό βέβαια για να είναι αποτελεσματικό πρέπει να γίνει σταδιακά και να δίνεται χρόνος προσαρμογής στο παιδί.

Αφού κάνουν στο παιδί ξεκάθαρο τι προσδοκούν από αυτό, πρέπει να το βοηθήσουν να κατανοήσει ότι όλες οι αλλαγές χρειάζονται χρόνο και μόνο με επιμονή και προσπάθεια μπορούν να επιτύχουν. Τόσο οι γονείς όσο και τα παιδιά δεν πρέπει να προσδοκούν γρήγορα αποτελέσματα σε σύντομο χρονικό διάστημα.

Οι γονείς πρέπει να είναι θετικοί, να έχουν κοινές προσδοκίες και να αναγνωρίζουν τη μοναδικότητα των παιδιών χωρίς να τα συγκρίνουν. Η προσαρμογή των προσδοκιών τους στις ανάγκες των παιδιών είναι αναπόσπαστο κομμάτι της αποτελεσματικής ανατροφής και διαπαιδαγώγησης.

Τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό για ένα παιδί από το να βλέπει στα μάτια των γονιών του την αναγνώριση, την αποδοχή και την αγάπη για αυτό που είναι, και να καμαρώνουν για αυτά που μπορεί να καταφέρει, και αυτό είναι που θα πρέπει να θυμούνται οι γονείς!

πηγή: Parentshelp.gr