Έξι μέρες στο χωριό μου ήταν αρκετές να κάνω δεκάδες σκέψεις, που στο παρελθόν δεν είχα μπει καν στη διαδικασία να τις κάνω. Δεν έτυχε; Δεν είχα την απαιτούμενη ωριμότητα; Δεν επικρατούσαν οι ίδιες συνθήκες; Δεν ήθελα; Ποιος ξέρει; Αδιάφορο ουσιαστικά. Απλώς μάλλον τα φέρνει έτσι η ζωή που αναπόφευκτα κάποια στιγμή ερχόμαστε αντιμέτωποι και με μία άλλη πραγματικότητα. Αφήνω τις γενικότητες και εξηγούμαι…
Εμείς η -με το ένα πόδι- γενιά των τριαντάρηδων μόλις πάρουμε επιτέλους την πολυπόθητη άδειά μας σπεύδουμε πανικόβλητοι να κανονίσουμε διακοπές. Για πού, όμως; Μα φυσικά για «in» προορισμούς! Μύκονο (θου, Κύριε…), Πάρο, Σαντορίνη κλπ, κλπ, κλπ… Υπάρχει βέβαια και η κατηγορία εκείνων που νομίζουν ότι έχουν βγει από χρονομηχανή και θεωρούν πως είναι τα ανίψια της Βλαχοπούλου στην ιστορική ταινία «Η θεία μου η χίπισσα». Αυτοί φυσικά επιλέγουν διακοπές τύπου Μάταλα. Εννοείται ότι καθένας έχει το αναφαίρετο δικαίωμα της επιλογής και ότι τίποτε από τα ανωτέρω δεν είναι κατακριτέο. Αλλά υπάρχει ένα τεράστιο «αλλά».
Η ελληνική επαρχία αυτές τις μέρες θα έπρεπε να έχει ένα διαφορετικό πρόσωπο. Και κυρίως αναφέρομαι στον ανθρώπινο παράγοντα. Οι παππούδες και οι γιαγιάδες περιμένουν με ανυπομονησία τα εγγόνια τους, τα οποία συνήθως δεν έρχονται ποτέ, γιατί το χωριό δεν είναι κοσμικό. Δεν είναι Πάρος. Δεν έχει ξέφρενη νυχτερινή ζωή. Αλλά αυτοί πάντα περιμένουν. Καθαρίζουν το σπίτι με ιεροτελεστία, γιατί θα έρθουν τα παιδιά. Αλλά τα παιδιά μεγάλωσαν και έχουν άλλες προτιμήσεις… Είναι εν μέρει λογικό αλλά συνάμα στενάχωρο.
Κάθε χρόνο οπωσδήποτε θα πάω τουλάχιστον πέντε μέρες στα πάτρια εδάφη. Όταν ήμουν μικρή, έμενα όλο το καλοκαίρι. Ομολογουμένως τα τελευταία χρόνια για μένα ήταν μία βαρετή διαδικασία. Φέτος όμως, εντελώς ανεξήγητα, δεν είχα αυτά τα συναισθήματα. Επισκέφθηκα τους παππούδες, οι οποίοι εξακολουθούν να με αντιμετωπίζουν σαν βρέφος. Αλλά αυτοί δεν ήταν ίδιοι πια… Μεγάλωσαν αρκετά. Οι δυνάμεις τους τούς εγκαταλείπουν σταδιακά, φυσικό επακόλουθο της ροής του χρόνου. Έβλεπα το ίδιο σπίτι, που κάποτε την ίδια χρονική περίοδο ήταν γεμάτο με παιδιά (ξαδέρφια, γειτονόπουλα…), να είναι βουτηγμένο στη σιωπή. Οι τοίχοι γεμάτοι φωτογραφίες-κυρίως των προπάππων-..τοίχοι που ξεχείλιζαν ιστορία˙ τη δική μου οικογενειακή ιστορία. Κύκλοι που άνοιξαν και έκλεισαν. Ένας κύκλος που ετοιμάζεται να κλείσει…
Τις στιγμές που έμεινα μαζί τους, αυτές τις λιγοστές ημέρες, αναπτερώθηκε το ηθικό τους. Ξέχασαν τη μοναξιά που αισθάνονται. Δεν είναι και λίγο να βλέπεις τους δικούς σου ανθρώπους τόσο σπάνια. Λογικά πάντα έτσι συνέβαινε αλλά τώρα το διαπίστωσα. Όσοι έχουν βρεθεί σε παρόμοια θέση εύκολα θα κατανοήσουν όσα λέω.
Εξυπακούεται ότι είναι αδύνατο- και άσκοπο- να μιλάω διαρκώς για τις σκέψεις μου και τις προσωπικές εμπειρίες μου. Ένιωθα έντονα την ανάγκη να μοιραστώ μόνο αυτό, γιατί ανακάλυψα ότι η «επίσκεψη» και όχι απαραίτητα η επιστροφή στις οικογενειακές μας ρίζες ωφελεί πρωτίστως εμάς τους ίδιους. Ξέρουμε από πού προερχόμαστε, πού είμαστε και προς τα πού βαδίζουμε..
