Η μιζέρια των πανεπιστημίων μας
Πολλοί και σοβαροί άνθρωποι που γνωρίζουν καλά τις παθογένειες του ελληνικού πανεπιστημίου καταλήγουν στο συμπέρασμα πως καμία ουσιαστική γενική μεταρρύθμιση δεν είναι εφικτή. Ισως να μην έχουν άδικο. Η συγκυρία είναι πολύ δύσκολη και μια σπίθα μπορεί να βάλει φωτιά σε ένα εκρηκτικό κίνημα διαμαρτυρίας των νέων. Το κυριότερο, όμως, είναι πως για να μεταρρυθμισθεί κάτι πρέπει να το θέλουν βασικοί παράγοντες. Στην περίπτωσή μας, οι φοιτητικές παρατάξεις υπερασπίζονται απίθανα πράγματα και κυρίως τη «λούφα», γιατί αλλιώς δεν εξηγείται πώς μπορεί κάποιος να πάει στο επόμενο έτος ενώ δεν δέχεται να εξεταστεί στα προαπαιτούμενα μαθήματα, κάτι το οποίο αποτελεί προϋπόθεση σε κάθε σοβαρό πανεπιστήμιο!
Το επιχείρημα όσων θεωρούν τη μεταρρύθμιση χαμένη υπόθεση είναι πως ο εσμός των συμφερόντων που θέλουν τη διατήρηση του στάτους κβο είναι απίστευτα ισχυρός. Πιστεύουν δε, και δεν έχουν άδικο, πως ίσως αξίζει η πολιτεία, η κοινωνία, όλοι μας να βοηθήσουμε τα πανεπιστήμια και τις σχολές που κάνουν πραγματική προσπάθεια να ξεφύγουν από τον μέσο όρο της μετριότητας, της συνδικαλιστικής διαπλοκής και της μιζέριας. Υπάρχουν τέτοια φωτεινά παραδείγματα και οφείλουμε να τα αναδείξουμε, να τα υπερασπισθούμε και να τα ενισχύσουμε όπως μπορούμε.
Παρ’ όλα αυτά, κάτι σε αυτή την ιστορία προσωπικά με εξοργίζει. Αν δεν υπάρξει αυτός ο διαφορισμός των φωτεινών παραδειγμάτων, θα καταλήξουμε εντέλει σε μια κοινωνία δύο ταχυτήτων. Τα παιδιά των εύπορων, ισχυρών, ακόμη και των «προοδευτικών» ταγών του συστήματος θα έχουν την ευκαιρία να πάνε στην Αγγλία, στην Αμερική, στη Γαλλία και να σπουδάσουν σε ένα πραγματικά ακαδημαϊκό περιβάλλον. Τα παιδιά που δεν έχουν τέτοιες οικονομικές δυνατότητες θα είναι καταδικασμένα, στην πλειοψηφία τους, να εισαχθούν σε ένα ελληνικό πανεπιστήμιο που όχι απλώς δεν εμπνέει, αλλά αποθαρρύνει όποιον έχει μεράκι για γνώση. Βεβαίως θα έχουμε πάντοτε ένα ποσοστό 5-10% μιας αφρόκρεμας που θα βρει, ακόμη και μέσα στο ελληνικό ΑΕΙ, νησίδες αριστείας και θα τις εκμεταλλευθεί για να μάθει γράμματα. Είναι όμως πολύ άδικο, εξοργιστικό, για μια κοινωνία να καταδικάζει μια μεγάλη πλειοψηφία στη μετριότητα και τη μιζέρια γιατί δεν τολμά να τα βάλει με ένα άρρωστο κατεστημένο συμφερόντων και ιδεοληψιών. Το χειρότερο, όμως, είναι πως διατηρώντας τα πανεπιστήμιά μας στη σημερινή τους κατάσταση διασφαλίζουμε απλώς σε αυτό το άρρωστο κατεστημένο ψευτοακαδημαϊκών συνδικαλιστών και φοιτητοπατέρων την εξεύρεση πελατείας για πολλά χρόνια ακόμη. Η μιζέρια αναπαράγει τη μιζέρια και ισχυροποιεί τους επαγγελματίες της διαμαρτυρίας και τους οπαδούς της ακινησίας.
Σχόλια